Nr 608, styczeń 2006 - Znak

24DYSKUSJAKS. TADEUSZ DZIDEK: Spróbujmy podsumować nasze dotychczasowerozważania. Chyba zgodzimy się co do tego, że w pontyfikacieJana Pawła II bardzo silnie zarysowany jest antropocentryzm. Onujawnia się w gestach: tych bardzo spektakularnych, takich jak Asyżczy wizyta w synagodze, i tych bardzo prostych, takich jak wzięciena ręce małego dziecka…KS. MICHAŁ CZAJKOWSKI: Albo ucałowanie narkomana choregona AIDS.KS. TADEUSZ DZIDEK: …czy towarzyszenie do końca człowiekowiumierającemu (w tzw. poczekalni śmierci, w Kalkucie). Takie gestyuwiarygodniają słowa Jana Pawła II – bo, jak powiedziałem wcześniej,jemu naprawdę chodziło o dobro człowieka. Pytam: czy to jestnarcyzm w nauczaniu Kościoła? Może rzeczywiście ten dawny językteologiczny nie został do pewnego stopnia przełamany, wydaje misię jednak, że nauczanie Papieża można usystematyzować wokół tematów,które są wspólne dla wszystkich. Te tematy to: wolność,dobro, może nawet wiara jako najwyższy sposób bytowania człowieka,cierpienie… Wydaje mi się zatem, że niektóre tematy – bardzościśle związane z Objawieniem – w katechezie Jana Pawła II otrzymująo wiele szerszą perspektywę antropologiczną. W tej perspektywiemogą się odnaleźć ludzie dobrej woli, niekoniecznie ci, którzyprzyjmują orędzie Kościoła jako Objawienie Boże.KS. MICHAŁ CZAJKOWSKI: Bardzo ważna jest ta, podkreślonaprzez ks. Dzidka, rola papieskich gestów. Wprawdzie już o tym mówiliśmy,ale warto to, moim zdaniem, powtórzyć. Wiem na przykład,że powolne podchodzenie Jana Pawła do Muru Zachodniego– do jerozolimskiej Ściany Płaczu – i włożenie tam kartki z modlitwą/aktem skruchy uczyniło więcej dobrego aniżeli papieskie przemówienia.Opowiadano mi, że w tym momencie płakali nawet niektórzyrabini niechętni Kościołowi.To była ikona. Dzięki telewizji ten obraz dotarł do wszystkich – nawetdo tych Żydów, których nie interesowała wizyta Papieża.