Nr 608, styczeń 2006 - Znak

28DYSKUSJAnia) – bo przecież udział kardynała Josepha Ratzingera w zarządzaniuKościołem (i w intelektualnym przywództwie w Kościele) byłznaczny już przedtem. Jego rola została usankcjonowana przez wybór,jakiego dokonali uczestnicy konklawe. Nie jest zatem tak, żebyśmymogli powiedzieć: dotąd mieliśmy „Kościół Jana Pawła”, a terazjest „Kościół Benedykta”. Owszem, tak można było mówić półwieku temu: gdy po pontyfikacie Piusa XII zaczęła się soborowa eraJana XXIII.KS. GRZEGORZ RYŚ: Przypomnę jednak – może trochę na przekór– wspólną beatyfikację Jana XXIII i Piusa IX, dokonaną właśnieprzez Jana Pawła II.HALINA BORTNOWSKA: I to jest dla mnie kolejny trudny momenttego pontyfikatu.Tu, na ziemi, w s z y s t k o ma swój cień. Czy taki cień dostrzegająPaństwo również w pontyfikacie Jana Pawła II? Czy, Państwa zdaniem,są dziedziny życia Kościoła, które Papież pomijał, których niedoceniał, w których mógł się mylić? Inaczej mówiąc: jakie były słabestrony tego pontyfikatu?KS. TADEUSZ DZIDEK: Odpowiedź zależy od tego, w jakiej perspektywiebędziemy patrzeć na ten pontyfikat. Jeśli zgodzimy się codo tego, że taką perspektywę rysuje II Sobór Watykański, to niewątpliwymcieniem – nie tylko tego pontyfikatu, ale całego posoborowegoKościoła – jest centralizacja w Kościele. Było dla mnie bardzoprzykrym odkryciem uświadomienie sobie, że po Soborze (dla któregopodstawową kategorią był dialog) zahamowaniu uległ dialogwewnątrz Kościoła. Nie mówię tu o dialogu Kościoła ze światem (adextra), ale o dialogu w Kościele (ad intra) – i to w Kościele rzymskokatolickim.W roku 2003 napisałem nawet list do Papieża, żeby zwrócićmu uwagę na tę niebezpieczną tendencję centralistyczną. Wspomniałemwówczas o trzech rzeczach. Sprawa pierwsza to wprowadzenieprzez Kościół tzw. trzeciego koszyka prawd. Mieliśmy dotąd:(1) prawdy objawione (wymagające wiary) oraz (2) prawdy naucza-