Nr 608, styczeń 2006 - Znak

48WYWIAD Z KS. TOMASZEM WĘCŁAWSKIMKS. TOMASZ WĘCŁAWSKI: Sobór wyrósł także z takich ludzi jakKarol Wojtyła. Krakowski biskup nie miał może wielkiego wpływuna całość Vaticanum II, niemniej charakterystyczne jest, co o nim –wtedy, w czasie soborowych obrad – myślał wielki francuski teologHenri le Lubac. Papież wspomina o tym w książce Wstańcie, chodźmy:„Kiedy (...) mówiłem o personalizmie, przyszedł do mnie ojciecde Lubac i powiedział: »Tak, tak, w tym kierunku«”. Wojtyła byłprzygotowany do Soboru – był tam kimś twórczym. Przyłożył dotego przełomu rękę.Słowa de Lubaca zapowiadały ową ogólną wizję, która powinna inspirowaćteologów. Ale pomówmy też o tych konkretnych impulsachteologicznych obecnych w nauczaniu Jana Pawła II. Jakie były najważniejsze,z punktu widzenia teologa, tematy tego pontyfikatu?Zwrócenie uwagi na kategorię miłosierdzia? Podkreślanie roli Żydówjako „starszych braci” chrześcijan? To wszystko, co wiąże się z jubileuszowymrachunkiem sumienia Kościoła?KS. TOMASZ WĘCŁAWSKI: W stosunku do każdej z tych sprawmam poczucie pełnej zgody i jednocześnie... niezgody. Ta zgodawynika stąd, że zagadnienia, które Pan wymienił, są fundamentalnei nie były dotąd w dostateczny sposób oświetlone przez teologię, a ichdostrzeżenie otwiera przed teologami bardzo obiecujące perspektywy.Myślę tu zwłaszcza o miłosierdziu! Z drugiej strony jednak ścisłezwiązanie teologii miłosierdzia z objawieniami św. Faustyny wywołujetakże moją wątpliwość. Bo te objawienia są zakorzenionew konkretnej epoce. A to, co mówi teologia miłosierdzia, dotyczytak fundamentalnych spraw wiary, że nie wystarczy, by było powiązanez tak określonym impulsem – przy całym szacunku dla wagitego, co przekazała święta Faustyna.Być może jednak niepotrzebnie się lękam. Być może to się oderwieod konkretnych okoliczności i przeniesie na płaszczyznę powszechną...Spotkałem się z opinią, że Jan Paweł II na nowo określił podstawoweznamiona Kościoła: jedność (ekumenizm), świętość (wyznanie win),