Nr 608, styczeń 2006 - Znak

DIAGNOZYW przeciwieństwie do ewangelickiego memorandum najważniejsząkwestię granicy list przemilczał. O ile wśród polskich biskupówtekst ten wzbudził jedynie rozczarowanie, o tyle Gomułce dałupragniony pretekst, by rozpętać przeciwko „zdrajcom” kampanięnienawiści. Wyszyńskiego i Kominka, „głównych złoczyńców”, odrazu postawiono pod pręgierzem. „Postępowi” katolicy w kraju żądaliich głów. Przerażony Kominek „schronił się” w alpejskim kurorcieSchörding, skąd okrężnymi drogami słał dramatyczne prośby doDöpfnera, by razem wystąpić w telewizji niemieckiej i w ten sposóbprzeciwdziałać oszczerczej kampanii. Bez podania powodów Döpfnerodmówił. Pięć dni po przekazaniu odpowiedzi, 10 grudnia, lakoniczniepoinformował agencję DPA, że polski list „nie pokrywa sięz tenorem opinii publicznej w Polsce”.Jak mało który z hierarchów niemieckich Döpfner szczerze i gorącopragnął pojednania z kardynałem z Warszawy i Kościołemw Polsce. Tyle że pisanym alfabetem teologii, nie polityki. Przedpolitycznymi deklaracjami powstrzymywały go jednak motywy czystopolityczne: groźba radykalizacji wypędzonych, a nawet niebezpieczeństwoschizmy w Kościele niemieckim. A właśnie deklaracjepolityczne, uznanie granicy i zgodę na ustanowienie stałych ordynariatówna ziemiach zachodnich Wyszyński uczynił probierzem szczerościw dialogu z kardynałem z Monachium. Tak to obydwaj purpuraciznaleźli się w potrzasku, z którego wydobyć się nie potrafili.Bo konflikt mógł zostać rozwiązany tylko tam, gdzie się rzeczywiścierozgrywał. W przestrzeni politycznej.Dlatego też, kiedy niemieccy pasterze celebrowali nad Renemmilenium polskiego chrześcijaństwa, ich wspólnota z polskimi braćmiw biskupstwie kończyła się tam, gdzie wyrastałproblem granicy. W dniu obchodówmilenium, 3 maja 1966, Julius Döpfner wszedłna ambonę swojej monachijskiej katedry, lecznie znalazł jeszcze „wyjaśniającego słowa”, naPo wymianie listówprymas pozostałpod silnym wrażeniemdoznanego zawodu.które czekali kardynał w Warszawie i arcybiskup we Wrocławiu.Zajęcie stanowiska wobec problemu granicy i diecezji polskich byłodla niego polityką pisaną przez duże „P”, zarezerwowaną dla dyplomatów,nie duchownych. Ale jeśli wierzyć informacjom prałata Jego11