Nr 608, styczeń 2006 - Znak

108MAREK KITApotrzebami Kościoła i świata. 9 stycznia 1959 roku Papież Jan powiedziałksiędzu Rossiemu – dawnemu sekretarzowi kardynała Ferrariego– że poprzedniej nocy powziął wielką decyzję. „To nieprawda, żeDuch Święty asystuje papieżowi”, dodał z właściwą sobie przekorą.„Duch nie pomaga, to ja pomagam Jemu. On wszystko zdziałał. Sobórto Jego idea”. 25 stycznia papież ogłosił publicznie zwołanie soborupowszechnego, a wcześniej synodu dla diecezji rzymskiej. Miaryzaskoczenia dopełniało przekonanie części katolickich teologów pozdefiniowaniu przez Vaticanum I nieomylności papieskiej, że soborystały się niepotrzebne. Najwyraźniej jednak Pan Bóg miał na ten tematinne zdanie. Po czteroletnim okresie przygotowań, 11 października1962 roku, uroczyście zainaugurowano pierwszą sesję zgromadzenia,o którym jego animator mówił jako o „nowej Pięćdziesiątnicy”. Jemusamemu zostało wówczas jeszcze osiem miesięcy życia.Odchodził w okresie wielkanocnym, uśmiercany stopniowo przeznowotwór. Z całego świata nadchodziły depesze od ludzi o rozmaitychświatopoglądach. Przyjmując namaszczenie chorych Jan mówiłdo zebranych w pokoju osób, że sekret posługi, którą pełnił, tkwiw geście szeroko rozpostartych i przygarniających każdego rąk ukrzyżowanegoChrystusa. Powtarzał: „Ut unum sint! Ut unum sint!”.Zmarł w poniedziałek Zielonych Świątek, 3 czerwca 1963 roku, kilkaminut po zakończeniu Mszy odprawianej w jego intencji na zatłoczonymwiernymi placu św. Piotra.Kim był błogosławiony Jan XXIII? Wydaje się, że opis jego duchowejsylwetki musi stanowić połączenie paradoksów. Zwyczajnośći mistyka, cichość i odwaga, pokorne posłuszeństwo i niezależnośćsądów. Ukochanie tradycji i otwartość na jej nowe odczytania. Tegorodzaju postacie zawsze wymykają się schematom. Zaskakują. Nie dająsię zakwalifikować do kategorii konserwatystów lub postępowców.Może na pierwszy rzut oka nie imponują, ale przecież zachwycają.Dobry Papież Jan należał do grona ubogich w duchu i Duch wiejącytam, gdzie chce, był jego przewodnikiem. Brat Roger z Taizé, któryznał go bardzo dobrze, mówił o nim po prostu: „Człowiek Boży”.MAREK KITA, ur. 1965, dr filozofii, teolog, asystent w Katedrze ChrystologiiPAT w Krakowie. Ostatnio wydał Klucz do żywych przekonań(2005).