. ت٠ا٠ی حقوق ٠ادی و ٠عنوی این اثر ٠تعلق به ٠ترج٠بوده و هر گونه کپی بردا

بر روی کاناپه سیاه چرمی بوسید.‏ ارزومندانه به تصویر خیره شدم و صحنه را کمی جلوتر بردم.‏ صدای زنگ در مرااز خلسه و تاسفی که به حال خودم می خوردم بیرون اورد.‏ فریاد کشیدم:‏‏"یکی بره بازش کنه"‏و ناگهان به یاد اوردم که خوانواده ام برای دیدم فیلم بیرون رفته اند.‏ از سوراخ در به بیرون نگاه کردم اما هیچ چیزیندیدم.‏ بعد دوباره نگاه کردم و بکی را دیم که روی پله ها ایستاده بود.‏ در را باز کردم و پرسیدم:‏‏"چی می خوای؟"‏‏"لباس بپوش"‏‏"فکر کردم اومدی تا عذر خواهی کنی"‏‏"متاسفم اما باید حرفمو باور کنی،‏ باید همین االن به قصر بیای"‏‏"برو خونت"‏‏"راون زود باش"‏‏"چی شده؟"‏‏"لطفا راون،‏ عجله کن"‏به طرؾ طبقه باال دویدم و تی شرت و شلوار جین مشکی ام را پوشیدم.‏ به طبقه پایین دویدم و او در حالی که بازویم راگرفته بود و مرا به سمت بیرون می کشید گفت:‏‏"عجله کن"‏زمانی که وارد ماشین پدر او شدیم او را با سواالت خودم بمباران کردم اما او از جواب دادن به من خود داری کرد.‏ باخودم قصر را تصور کردم که با شعار نوشته ها پوشیده شده بود،‏ پنجره ها شکسته شده و ترور و فوتبالیستهایورزشکاری که بر باالی سر الکساندر خونین ایستاده بودند و ان وقت یک تصویر وحشت ناک دیگر اما یک تصویر بیسر و صدا تصور کردم:‏ یک نشانه برای فروش بیرون دروازه و اینکه دیگر پرده ای تیره پشت پنجره زیر شیروانیاویزان نشده بود.‏ بکی نه در مقابل قصر بلکه دو بلوک ان طرؾ تر پارک کرده بود.‏ پرسیدم:‏‏"چی شده؟چرا نزدیک تر پارک نکردی؟"‏اما زمانی که از ماشین بیرون امدیم دیدم که تعداد زیادی ماشین در طول جاده منتهی به قصر پارک کرده اند که برایاین خیابان خلوت ؼیرعادی بود.‏ کمی دور تر دو زن را که طوری لباس سیاه پوشیده بودند که انگار داشتند به مراسمتدفین می رفتند دیدم اما انها داشتند به سرعت حرکت می کردند و چراق قوه در دست داشتند.‏ قلبم فرو افتاد.‏ فریاد کشیدم:‏" نمی تونیم انجامش بدیم"‏بدتر اینکه یک مرد هم که لباس سیاهی پوشیده بود به همراه چراغ قوه ای روشن داشت به به همان طرؾ می رفت.‏دیوانه شدم،‏ همه چیز در درون من متوقؾ شد.‏ این درست شبیه به پایان فیلم فرانکنشتاین بود....‏ تمام مردم شهر جمع می139 تمامی حقوق مادی و معنوی این اثر متعلق به مترجم بوده و هر گونه کپی برداری و انتشار از ان به هر نحو منوط به اجازه مترجم می باشد .