. ت٠ا٠ی حقوق ٠ادی و ٠عنوی این اثر ٠تعلق به ٠ترج٠بوده و هر گونه کپی بردا

به شدت شرمنده شده بودم و داشتم از درون از خجالت ابمی شدم.‏ او ادامه داد:‏‏"خوشحالم که دوباره می بینمتون دوشیزه راون"‏می خواستم الکساندر را ببینم،‏ می خواستم الکساندر را درست در همان لحظه ببینم.‏ می خواستم صورتش،‏ موهایش وچشمانش را ببینم.‏ می خواستم ببینم که او هنوز هم مثل قبال به نظر می رسد،‏ ببینم که هنوز هم ارتباط عشقی ما بر قراراست یا اینکه تمام اینها یک دروغ است.‏ جیمسون که گویی ذهن مرا خوانده بود گفت:‏‏"نمی خواید بیاید تو؟"‏من سپاسگزارانه از اینکه جدای از ان اجتماع یا مهمانی می توانستیم خصوصی همدیگر را ببینم قدم به داخل گزاشتم.‏داخل قصر ساکت بود،‏ تاریک و بدون هیچ صدای موسیقی از اتاقک زیر شیروانی و راه تنها با نور تعداد کمی شمعروشن شده بود.‏ اتاق پذیرایی ‏،ناهار خوری،‏ اشپز خانه و تاالر ورودی را گشتم.‏ از پلکان بزرگ باال رفتم و نجوا کنانگفتم:‏‏"الکساندر؟ الکساندر؟"‏قلبم به شدت می زد و سرم داغ شده بود.‏ به حمام،‏ کتابخانه و اتاق خواب اصلی نگاهی انداختم،‏ صدایی از اتاق تلوزیونشنیدم.‏ رنفیلد داشت درباره کنت دراکوال برای دکتر جاسوسی می کرد.‏ در همین صحنه بود که الکساندر من را بوسیدهبود و من ؼش کردم.‏ دقیقه ای روی کاناپه نشستم و با بی صبری منتظر بازگشت او شدم اما به قدری نگران و پریشانبودم که دوباره به تاالر ورودی باز گشتم.‏ به پلکان زنگ زده سرخ رنگی که به اتاقک زیر شیروانی ختم می شد نگاهیانداختم‏"الکساندر؟"‏این پلکان!‏ دربی که در باالی پله کان قرار داشت بسته بود.‏ درب او،‏ اتاق او،‏ اتاقی که اجازه نمی داد من ببینم.‏ بامالیمت به درب ضربه زدم،‏ جوابی داده نشد.‏ دوباره در زدم:‏‏"الکساندر؟ منم راون،‏ الکساندر؟"‏پشت ان در دنیای او قرار داشت،‏ دنیایی که من هرگز ندیده بودم.‏ دنیایی که جواب تمام سواالتی که در ذهن من بود رادر خود داشت ...... او چطور روزش را سپری می کرد؟ چطور شبهایش را می گذراند؟ دستگیره را پیچاندم و در باصدای کوچکی باز شد.‏ ان در قفل نبود.‏ بیشتر از هر چیزی می خواستم تا انرا فشار دهم و باز کنم،‏ تا انجا را جستجوکنم.‏ این همان کاریست که دردسرها با ان شروع می شود:‏ با فضولی،‏ از گذشته هیچ چیز یاد نگرفته بودم؟ نفس عمیقیکشیدم و با اطمینان بر خالؾ وسوسه ام عمل کردم.‏ درب را بستم و با اطمینان و به سرعت از پله های جیر حیر کنانمنتهی به اتاق زیر شیروانی پایین رفتم.‏ در کنار درب ورودی لحظه ای مکث کردم و زمانی که دوباره همان حضوراشنا را حس کردم به عقب چرخیدم.‏او اینجا بود،‏ درست مثل شوالیه شب،‏ با ان چشمامن تیره ، عمیق ، دوست داشتنی ، ارام،‏ تنها،‏ ستایش گر،‏ باهوش ،رویایی و مهربانش به من نگاه می کرد.‏ بی اختیار گفتم:‏‏"اصال نمی خواستم بهت صدمه بزنم،‏ من همیشه تو رو به خاطر کسی که هستی دوست دارم"‏143 تمامی حقوق مادی و معنوی این اثر متعلق به مترجم بوده و هر گونه کپی برداری و انتشار از ان به هر نحو منوط به اجازه مترجم می باشد .