HMP 70

HMP: Cześć Sven. Jesteś synem legendy metalu,
więc ta muzyka prawdopodobnie otaczała
Cię odkąd się urodziłeś. W jakim byłeś wieku,
kiedy na poważnie zacząłeś słuchać metalu?
Sven Dirkschneider: Zacząłem słuchać heavy
metalu bardzo wcześnie, jakoś tak gdy miałem
osiem lat. Kiedy byłem nastolatkiem, słuchałem
również dużo muzyki punkowej i taki też miałem
zespół. To było mniej więcej kiedy miałem
dziesięć lub jedenaście lat. Graliśmy covery
Green Day, The Ramones i Sum41 i podobnych
kapel.
Pierwszy metalowy zespół zainspirował Cię
jako Accept, UDO czy coś innego?
To chyba był Motörhead. Kiedy miałem dziewięć
lat, byłem na ich koncercie w Düsseldorfie
i podczas występów zasiadałem za perkusją
Mikkeya Dee. To był moment, gdy zdałem sobie
sprawę, że chcę w przyszłości zostać profesjonalnym
perkusistą.
Czy kiedykolwiek myślałeś, że będziesz grał
w jednym zespole ze swoim ojcem?
Nie chcę specjalnego traktowania
To, że rodzice często wykorzystują swoje możliwości, by torować drogę
swoim dzieciom, wydaje się być czymś naturalnym i zrozumiałym. Również często
spotykaną jest sytuacja, że dzieci idą w ślady rodziców. Jak to wygląda w sytuacji,
gdy ojciec jest legendą muzyki heavy metalowej. Zespół U.D.O. jest tego idealnym
przykładem. Jak to wygląda w praktyce opowiedział nam Sven - syn Udo
Dirkschneidera.
Nigdy mi to nie przyszło do głowy. Ale jest
wspaniale bawić razem z nim!
Co z twoją pozycją w zespole? Jako syn lidera
jesteś traktowany ciut lepiej czy tak sam jak
inni członkowie zespołu?
Nie, i nie chcę żadnego wyjątkowego traktowania.
Zresztą razem z tatą ustaliliśmy to, zanim
dołączyłem do zespołu.
Czy nie czujesz czasem, że jesteś trochę w cieniu
swojego ojca?
Nie, absolutnie. Jestem po prostu dumny i zaszczycony,
że mogę grać dobrą muzykę i sprawiać
radość naszym fanom.
Jak często udzielasz wywiadów? Czy są jakieś
pytania, których nienawidzisz?
Szczere mówiąc coraz więcej. Zwłaszcza z okazji
wydania nowego albumu. Do tej pory nikt mi
nie zadał pytania, które by mnie szczególnie
zirytowało.
W jakim byłeś wieku, kiedy zacząłeś grać na
perkusji?
To było, gdy miałem cztery lata. Na Boże Narodzenie
dostałem w prezencie małą gitarę i bongosy.
Fitty świętował z nami Boże Narodzenie.
Wziął gitarę i zaczął grać. Po prostu policzyłem
jeden, dwa, trzy, cztery i zacząłem uderzać w
bongosy. Co ciekawe, całkiem dobrze wyczuwałem
rytm. W tym momencie rodzice wiedzieli,
że zostanę perkusistą. Zacząłem brać pierwsze
lekcje, kiedy miałem pięć lat.
Pracowałeś jako technik dla Nigela Glockera
z Saxon. Powiedz nam, proszę, jak dostałeś tę
pracę?
Od dziecka znam kierownika produkcji w Saxon.
Kiedy skończyłem naukę, zapytał mnie,
czy jestem zainteresowany tą robotą. Oczywiście,
że powiedziałem tak!
Zastąpiłeś go także w zespole na kilka koncertów,
kiedy dostał tętniaka. Jak się czułeś
grając z tak legendarną grupą, jak Saxon?
To był zaszczyt, że wybrali właśnie mnie. Naprawdę
mi się podobało. Odtwarzanie wszystkich
tych klasycznych hitów, takich jak "Princess
Of The Night" czy "Denim & Leather", było
niesamowitym doświadczeniem!
Czy trudno jest nauczyć się grać wszystkich
kawałków Saxon z setlisty?
Na pewno nie było łatwo! Miałem miesiąc na
przygotowanie 24 kawałów na setlistę, a Saxon
ma bardzo wyjątkowy styl. Zadzwonili do mnie
ponownie pod koniec 2015 roku, aby zagrać jeszcze
dwa razy, gdy supportowali Motorhead.
"Steelfactory" to pierwszy album studyjny
UDO, w którym brałeś udział. Czy jesteś zadowolony
z końcowego efektu?
Zdecydowanie! Uwielbiam ostateczną wersję
naszej pracy. Myślę, że to najmocniejszy album
U.D.O. Obok "Animal House" i "Steelhammer".
Foto: Aleksander Grigorev
12
U.D.O.