HMP 70

Sztandarowym zespołem tej firmy wydają
się być Skaldowie. Oczywiście są
też wersje CD, a także trafiają się pozycje
inne niż obowiązujący profil, jak
chociażby omawiany u nas album Subterfuge
"Projections From The Past".
Jednak bohaterem niniejszej recenzji nie
będą ani Skaldowie, ani Subterfuge, a
poznańska Grupa Stress. Formacja,
która uważa się za jedną z pierwszych
kapel hard rokowych w Polsce. Powstali
w 1971r. w Poznaniu. Zespół tworzyli:
Mariusz Rybicki - gitara, flet, śpiew;
Henryk Tomczak - gitara basowa i Janusz
Maślak - perkusja. W 1973r. grupa
powiększyła skład o Andrzeja Richtera
- śpiew, skrzypce i Krzysztofa
Jarmużka - gitara, harmonijka ustna,
konga. W 1975r. doszło do zreorganizowania
Stressu, tworzyli go: Mariusz
Rybicki - gitara; Andrzej Lewalski - gitara
basowa; Michał Przybysz - organy,
pianino i Przemysław Phal - perkusja.
W 1978r. doszło do kolejnych zmian i
grupa działała w składzie: Mariusz Rybicki
- gitara, śpiew; Witold Łukaszewski
- gitara; Andrzej Lewalski - gitara
basowa; Mariusz Zakrzewski - instrumenty
klawiszowe i Wiesław Lustyk -
perkusja. Rok później Stress już nie istniał.
Zespól uczestniczył w wielu przeglądach
muzycznych, zdobywał nagrody,
nagrywał swoje w utwory głównie w
sesjach radiowych, miał problemy z ówczesną
władzą. Normalka. Największy
rozgłos przyniósł grupie utwór "Ciężką
drogą", który jesienią 1972r. dotarł do
pierwszego miejsca listy przebojów Rozgłośni
Harcerskiej, a w plebiscycie popularności
periodyku Non Stop za
1972r. zajął piąte miejsce. Jak to muzycy
podkreślają zabrakło im poważnego
menadżera i jeszcze większego przeboju.
Najważniejsze, że niczego nie żałują,
a nawet są dumni, że teraz uważa się ich
za legendy polskiego rocka. Po rozpadzie
muzycy nadal działali na estradach.
W lipcu 1975r. Henryk Tomczak wraz
z Markiem Bilińskim - instrumenty
klawiszowe, zorganizował zespół
Heam. W 1979r. powstała grupa Krater,
którą tworzyli: Marek Biliński - instrumenty
klawiszowe; Wojciech Hoffmann
- gitara; Przemysław Phal - perkusja
i Henryk Tomczak - gitara basowa.
Przemysław Phal znalazł się później
w grupie Spectrum, a w latach 80.
w Lombardzie; Henryk Tomczak w
Turbo i Non Iron, a Marek Biliński w
grupie Bank. Ten ostatni rozpoczął następnie
karierę solową. Najdłużej przygodę
ze sceną jako muzyk - z pośród
osób związanych z Sterssem - prowadzi
Henryk Tomczak, który aktualnie
działa w grupie Izotop. Na "On Hard
Rock Way 1972-1973" znalazło się jedenaście
nagrań z czterech pierwszych
sesji dokonanych w Polskim Radio.
Dwa utwory powtarzają się ale są w trochę
innej wersji. Znalazły się chyba najważniejsze
w tej fazie kariery kompozycje
"Ciężka droga", "Fatamargana",
"Wśród krzyży z ramionami", "Granica
życia" i "Hazard". Muzycznie to mroczny
hard rock z mocnym bluesowym
sznytem, z pewnymi niewielkimi naleciałościami
folku, jazzu, progresji i psychodelii
w dość mocnym hipisowskim
klimacie. Tę aurę czuć również w tekstach,
a może nawet głównie tam.
Stress poczynał sobie niczym rasowe
power trio i to na dobrym ówczesnym
europejskim poziomie. Ich ciężkie riffy
łatwo wpadają w ucho, błyskotliwe gitarowe
solówki porywają do dziś, a mocarna
sekcja rytmiczna z dynamiczną perkusją
i monumentalnym basem ciągle
hipnotyzuje i przetacza się niczym walec.
Muzycy nie bali się eksperymentów,
stąd te niektóre naleciałości i wykorzystanie
np. fletu, wibrafonu, czy skrzypiec.
Tę płytę powinien mieć każdy szanujący
sie fan hard rocka ale nie tylko.
Kameleon Records ponownie przygotowała
te nagrania do wydania, dokonała
masteringu i trzeba przyznać zrobiła
to bardzo dobrze. W 2008 roku
Polskie Radio wydało podwójne CD
Grupa Stress - "Z archiwum Polskiego
Radia Vol. 8". Pierwszy dysk jest
podobny do tego, co właśnie omówiłem.
Drugi natomiast zawiera nagrania z sesji,
które kapela poczyniła po 1973 roku.
Niestety nakład dawno się wyczerpał,
a teraz jak ta płyta pojawia się na
jakiejś licytacji, to kosztuje konkretne
pieniądze. Niestety zgapiłem się i nie
mam tego wydania, więc nieśmiało podsuwam
szefom Kameleon Records pomysł
aby postarali się i nagrania z drugiego
dysku archiwów Polskiego Radia
również wydali własnym sposobem. Ku
uciesze ogółu.
\m/\m/
Guns N' Roses - Appetite For
Destruction (Deluxe Edition)
2018 Universal Music Polska
Debiutancki album Guns N' Roses
ukazał się w lipcu 1987 roku, ale nie
wzbudził wówczas większego zainteresowania.
Pamiętam, że premierę tej płyty
odnotowano co prawda w muzycznej
rubryce "Na przełaj" czy w "Magazynie
Muzycznym", ale na tym się skończyło.
Po wakacjach 1988 wyglądało to już
zupełnie inaczej: zespół był już gwiazdą,
w naszych pismach zaczęły pojawiać
się pierwsze, entuzjastyczne recenzje,
a kolega pochwalił się, że ma nowiutką,
przysłaną z USA przez ojca, kasetę...
Błyskawicznie ją przegrałem i
"Appetite For Destruction" na długo
zagościła w kieszeni mojego magnetofonu,
bo wtedy nikt poza Gunsami nie
grał tak siarczyście i z polotem - bez
dwóch zdań jest to jeden z kamieni milowych
ciężkiego rocka. Nic więc dziwnego,
że "Appetite..." doczekała się
niedawno okolicznościowego wznowienia
w kilku postaciach, m. in. wersji
dwupłytowej. Pierwszy dysk to zremasterowany
ze studyjnych taśm, oryginalny
album, najeżony killerami i przebojami
jak: "Sweet Child O' Mine", "Welcome
To The Jungle", "Nightrain", "Rocket
Queen" czy "Paradise City", archetyp
rockowej płyty, kanon i prawdziwe
arcydzieło. Płyta numer dwa zawiera
wybór rarytasów i odrzutów, dotąd oficjalnie
niepublikowanych, łącznie 18
utworów. Są wśród nich energetyczne,
chociaż nie do końca koncertowe, numery
z debiutanckiej EP-ki "Live?!*@
Like A Suicide", strony B singli, jak
choćby "You're Crazy" w wersji akustycznej,
nagrane jeszcze w 1987, razem z
wielkim hitem "Patience". Ciekawostką
jest też odrzut z sesji "Appetite...", dynamiczny
"Shadow Of Your Love",
utwór jeszcze z czasów Hollywoood
Rose, zamieszczony w wersji live (też
podrasowanej w studio) i już w pełni
studyjnej, promujący zresztą to wznowienie.
Nie brakuje też prawdziwych
wykonań "live" i dobrze, bo Gunsi nie
brali wówczas na koncertach jeńców, co
potwierdzają "It's So Easy", "Knockin'
On Heaven's Door" Dylana i "Whole
Lotta Rosie" AC/DC. Największe wrażenie
robią tu jednak utwory zarejestrowane
w czerwcu 1986 roku w studio
Sound City 5, podczas pierwszych
przymiarek do rejestracji debiutanckiego
LP. "Welcome To The Jungle",
"Nightrain", "Out Ta Get Me", "Paradise
City" i "My Michelle" powstały pod
okiem Manny'ego Charltona, gitarzysty
zespołu Nazareth, z którym to bardzo
chciał pracować Axl Rose, ale w sumie
dobrze się stało, że zrezygnowano z
tego pomysłu, bo Guns N' Roses
brzmią w nich dziwnie staroświecko i
bez ikry - dopiero Mike Clink wydobył
z nich, i z pozostałej siódemki umieszczonej
na płycie rok później, prawdziwy
blask. Warto też jednak posłuchać i
tych starszych wersji, bo np. "My
Michelle" zagrali ciężej, a Axl już wtedy
był w rewelacyjnej formie - fani zespołu
muszą mieć tę nową wersję choćby dla
tych utworów, bo na bootlegach nie brzmią
tak dobrze.
Wojciech Chamryk
Hirax - Born In The Streets 1983/1984
2018 F.O.A.D.
Każdy weteran był kiedyś nieopierzonym
młokosem, nawet Katon Le
Pena. Takie właśnie czasy przypomina
najnowsza kompilacja Hirax, kiedy to
20-letniemu wokaliście nawet nie śniło
się, że będzie zdzierać struny głosowe w
kapeli grającej thrash/crossover. Początkowo
jego zespół, najpierw jeszcze jako
L.A. Kaos, grał tradycyjny, niezbyt mocny
metal. Potwierdza to "Demo '83",
wypełniające drugą stronę "Born In
The Streets 1983/1984" - pięć niezbyt
mocnych utworów, czerpiących zarówno
od Thin Lizzy, jak i klasycznego
rock and rolla, co słychać zwłaszcza w
"My Baby". Demo z roku następnego,
nagrane już pod nazwą Hirax, jest zdecydowanie
mocniejsze, ale to wciąż
tradycyjny metal z przełomu lat 70. i
80. ostry, surowy i melodyjny, z wysokimi
partiami Katona - co ciekawe, chyba
nagrany na tzw. setkę, wnosząc z brzmienia
i początkowych zapowiedzi.
Oryginalnie na kasetę w roku 1984 trafiły
tylko cztery numery, ale tu mamy
ich siedem, bo zawartość "Born In
The..." dopełniają trzy dalsze: surowiej
brzmiące (nagranie z próby?), zdecydowanie
gorszej jakości, ale muzycznie nie
gorsze od tych pozostałych. Dla fanów
amerykańskiego heavy wczesnych lat
80. i Hirax jest to więc zakup obowiązkowy,
co chyba nie ulega wątpliwości.
Wojciech Chamryk
Hobbs Angel of Death - Hobbs'
Satan's Crusade
2018/2003 High Roller
Gdy ktoś nazywa swoją muzykę "virgin
metal" dając do zrozumienia, że gra najczystszą
formę metalu, a do tego pochodzi
z dalekiej Australii i jest tam protoplastą
sceny thrash metalu, to wiedz, że
coś się dzieje! Tak właśnie Peter
Hobbs, założyciel Hobbs Angel of
Death, wypowiadał się o tym, co tworzy.
Chwilę powojował z grupą Tyrus,
dorabiając się zaledwie dema i promocyjnego
live. Potem powołał do życia
projekt, który czerpał garściami z dokonań
Slayer czy niemieckiego trio - Destruction,
Sodom i Kreator. Można
zarzucić Peterowi, że był tylko mocny
w gębie, że jego nagrania niczym się nie
wyróżniają. Myślę, że wcale by się mocno
nie obraził, bo muzyka, jaką proponuje
naprawdę nie jest odkrywcza. Tylko
nie o wybitną jakość tutaj chodzi. I,
co ważne, ideologia, nie przyćmiewa tego,
co wyrażane jest za pomocą instrumentów.
Na pierwszym miejscu jest klimat.
No i mamy wszystko to, co powinno
charakteryzować dobry, thrashowy
zespół - wściekłość, drapieżność, szorstkość,
wulgarność i szybkość w miotaniu
riffów. Widać, że Hobbs Angel of
Death to projekt realizowany z pełnym
zaangażowaniem. Żeby było ciekawiej
powiem, że "Hobbs' Satan's Crusade"
to zbiór dwóch demówek. Tak, tak, można
pokręcić głową, że jednak coś w tym
jest. Utwory od 1-5 to "Virgin Metal
Invasion From Down Under", natomiast
kolejne to już demo "Angel of
Death". Obie zostały zrealizowane w
australijskim studio Doug Saunders
mieszczącym się w Melbourne, a światło
dzienne ujrzały w 1987 roku. Po remasteringu
w 2017 roku brzmią nieźle. Nie
mam oczywiście punktu odniesienia do
oryginalnych wersji, ale sądzę, że takowe
są w posiadaniu największych maniaków
gatunku. Bo Hobbs Angel of
Death to grupa, która w sumie nie zdobyła
nigdy panteonu sławy, ale też odnoszę
wrażenie, nie to było celem
Petera Hobbsa. Chciał on po prostu
rozlewać swój "najczystszy metal" gdzie
się da i z charyzmą śpiewać bluźniercze
teksty. Trzeba przyznać, że wychodziło
mu to nieźle - zwłaszcza, że osiem z jedenastu
utworów z tych demówek znalazło
się na regularnej płycie. Dzięki
wznowieniu przez High Roller Records
ze stycznia 2018 roku, grono
szczęśliwców (nakład limitowany, a
jakże!, do 666 sztuk) może postawić
"Hobbs' Satan's Crusade" na półce
obok innych, trochę zapomnianych nagrań
z lat 80. Mimo, że te demówki to,
z ręką na sercu, nic absolutnie wyjątkowego,
warto sięgnąć i przekonać się samemu
o sile rażenia Hobbs Angel of
Death w jego pierwotnym stadium.
Mnie na kolana nie rzuciło, ale piekielny
ogień przysmażył plecy. I o to w tym
wszystkim chodzi.
Adam Widełka
John Coghlan's Disel - Flexible
Friends
2018 HNE/ Cherry Red
John Coghlan w latach 1962 - 1981
był perkusistą Status Quo. Współ stanowił
oryginalny i najlepszy skład tego
zespołu. Po odejściu z Quo, Coghlan
postanowił reaktywować swój zespół
Diesel, który założył jeszcze w roku
1977 w jakiejś przerwie w obowiązkach
w Status Quo. Okazuje się, że przez ten
zespół, przez całą jego karierę, przewinął
się cały tabun muzyków. Najwa-
170
RECENZJE