HMP 70

HMP: Mimo nazwy zespołu nie czujecie się
chyba wypalonymi emerytami, czekającymi z
utęsknieniem na przejście w stan spoczynku,
bo to i wiek zbyt młody, a i zawartość waszego
debiutu "Take Me To The Gallows" też potwierdza,
że wszystko jeszcze przed wami?
Lee Smith: Wszyscy mamy doświadczenie zdobyte
w innych zespołach, ale tak jak mówisz,
jesteśmy generalnie młodzi, więc mam nadzieję
wydać w nadchodzących latach jeszcze wiele
albumów.
Ten właściwy zespół
Professor Emeritus to młody stażem, ale
złożony z doświadczonych muzyków zespół,
który zadebiutował w ubiegłym roku albumem
"Take Me To The Gallows". Fani tradycyjnego
heavy/doom metalu o epickim posmaku powinni
niezwłocznie zainteresować się tą płytą, warto
też zerknąć co mieli do powiedzenia gitarzysta i
perkusista grupy:
Trzeba więc być prawdziwym pasjonatem,
wręcz maniakiem, a wtedy wszystko daje się
jakoś pogodzić? Trzeba mieć tylko do kompletu
niezwykle wyrozumiałą żonę/dziewczynę?
Lee Smith: (Śmiech) Tak, to zdecydowanie potrzebne!
Patrick Gloeckle: Nie potrafię wyrazić, ile to
dla mnie znaczy, że moja rodzina i przyjaciele
wspierają moją muzyczną misję. Wiele godzin,
które można spędzić z bliskimi, poświęca się,
aby robić to, co robimy, aby tworzyć muzykę i
grać koncerty. Posiadanie takiego pozytywnego
poparcia jest więc bardzo ważne.
"Chaos Bearer" zostały napisane tak pomiędzy
latami 2010 i 2012. "Chaos Bearer" został napisany
na krótko przed wejściem do studia pod
koniec 2014 roku. Wokale zostały nagrane w
maju 2016 roku. Ta przerwa nie była zamierzona,
ale stała się koniecznością, aby upewnić nas,
że zaangażowaliśmy odpowiedniego wokalistę i
jego partie miały wystarczająco dużo czasu na
dopracowanie.
Lee, ponoć sam nagrałeś wszystkie partie gitar
i basu na tę płytę - to przejaw perfekcjonizmu,
czy też nie miałeś wyboru, z powodu luk w
składzie?
Lee Smith: Głównie chodzi o perfekcjonizm,
albo przynajmniej o chęć zrobienia wszystkiego
po swojemu. Nie było żadnych celów czy aspiracji
wykraczających poza nagrywanie, więc
znacznie łatwiej było sobie z tym poradzić samemu,
niż kogoś poganiać.
Sesja nagraniowa "Take Me To The Gallows"
nie była krótka, po drodze przydarzyła się
wam też zmiana wokalisty, tak więc dopiero w
momencie dołączenia MP Papai mogliście
wszystko sfinalizować?
Lee Smith: Dokładnie tak. Czas pomiędzy początkowymi
sesjami nagraniowymi a jego dołączeniem
był pełen niepewności co do tego, jak i
czy album zostanie ukończony.
Patrick Gloeckle: To był na prawdę długi projekt!
Skończyłem nagrywać perkusję w październiku
2014r., potem skończyłem i wydałem albumy
Moros Nyx i Satan's Hallow, nie wspominając
już o demo z Tiger Fight przed wydaniem
albumu Professor Emeritus! Powiem, że
trwało to długo, ale jestem dumny z ostatniego
albumu i lubię myśleć, że warto było czekać.
Każdy z was grał, bądź gra nadal, w co najmniej
jednym, albo i kilku zespołach, czasem nawet
spotykacie się w jednym w kilku, jak choćby
w Tiger Fight - potrzebny był wam kolejny?
Lee Smith: Professor Emeritus zawsze był wyłącznie
moim dzieckiem. Doszedłem do punktu
w którym inne projekty, w których grałem nie
dawały mi tego rodzaju spełnienia, które jest mi
naprawdę potrzebne. W tym momencie udało
mi się skompletować pełny skład, z muzykami,
z którymi pracowałam w przeszłości, tak aby
uczynić z Professor Emeritus ten właściwy zespół.
Zważywszy jednak na to, że wiąże się to z
pewnymi obowiązkami, do których dochodzą
przecież praca czy studia, że o życiu rodzinnym
nie wspomnę, to pewnie nierzadko doba
okazuje się zbyt krótka?
Patrick Gloeckle: Utrzymywanie zespołu w ruchu
wymaga sporo pracy. Zwykle największym
wyzwaniem jest skłonienie wszystkich do poruszania
się w tym samym kierunku. Lee zajmuje
się kwestiami biznesowymi zespołu, a ja pomagam
przy mediach społecznościowych. Zajmuję
się również sprzedażą za pośrednictwem mojej
wytwórni Hoove Child Records. Dzięki temu i
innym moim zespołom mogłem codziennie korzystać
z kilku dodatkowych godzin!
80 PROFESSOR EMERITUS
Foto: Professor Emeritus
Metal jest w jakiś sposób czymś ważnym również
dla nich, są fankami mocnej muzyki, czy
też tolerują go tylko dlatego, że to wasza pasja?
Lee Smith: Dla mnie to tylko kwestia jej tolerancji.
Inni w zespole mają różne sytuacje, od
bycia w podobnej sytuacji jak ja, do posiadania
partnera, który jest równie entuzjastyczny.
Patrick Gloeckle: Moja żona jest wielką entuzjastką
heavy metalu i jest to pasja, którą dzielimy
razem. Jest także muzykiem, dzięki czemu
mogę grać z nią w innych zespołach Satan's
Hallow i Midnight Dice. Jestem bardzo wdzięczny,
że mogę dzielić się z nią tą pasją. Mój tata
też jest rockerem i chciałbym wspomnieć, że nie
tylko wpakował mnie w metal z Black Sabbath,
Rush i Rainbow, ale w domu zawsze
miał też gitary i perkusje, a co tydzień ćwiczył
ze swoim zespołem, więc było czymś naturalnym,
że też zapadłem w ten sen.
Professor Emeritus był jednak do niedawna
takim bardziej projektem niż regularnym zespołem,
bo tworzyliście go de facto we dwóch,
utwory skomponowaliście w ciągu dwóch lat,
później była przerwa?
Lee Smith: Wszystkie utwory z wyjątkiem
Jednak z drugiej strony mieliście dzięki temu
więcej czasu by wszystko dopracować, pomyśleć
o aranżacjach, zmienić to czy owo, bądź
dopisać nowy utwór, dzięki czemu album jest
zwarty i dopracowany w każdym szczególe?
Lee Smith: Podczas przerwy przygotowałem listę
niedoróbek i niezbędnych poprawek, które
zostały poprawione i dokonane po nagraniu wokali.
To było frustrujące, że wciąż znajdowałem
coraz więcej niedociągnięć w tych początkowych
nagraniach.
Nagrać, nawet dobrą, płytę to jedno, ale schody
zwykle zaczynają się w momencie podjęcia
starań o jej wydanie, szczególnie jeśli jest się
nieznanym zespołem bez dorobku. Wam jednak
udało się zwrócić na siebie uwagę greckiej
No Remorse Records?
Lee Smith: Umowa została zawarta bardzo szybko.
Otrzymałem odpowiedź w ciągu jednego
dnia od momentu wysłania mojej pierwszej wiadomości
do wytwórni, a reszta poszła gładko.
Nie było tu trochę szczęścia, bo są też przecież
wydawcami Eternal Champion, z którymi
pewnie się znacie?
Lee Smith: Eternal Champion to zespół, w
którym wszyscy członkowie potrafią się dogadać,
a ich powiązanie z No Remorse było głównym
powodem, dla którego byłem zainteresowany
współpracą z tą firmą.
Patrick Gloeckle: To prawdziwy zaszczyt mieć
album wydany przez No Remorse Records i
być związanym z tak wspaniałym zespołem, jak
Eternal Champion. No Remorse do wszystkich
swoich pozycji podchodzi z dużą starannością
i wypuszcza piękne płyty, CD i winylowe.
Wspaniałym jest, że wspierają nowe zespoły
oraz dbają o ponowne wydawanie zapomnianych
metalowych perełek.