HMP 70

źniej na scenę wyszli Dyniowaci, by zaprezentować
niesamowite widowisko. Ok! Muzyków
zebranych pod wdzięcznie brzmiącym szyldem
Helloween - Pumpkins United widziało się
wielokrotnie, a koncerty Gamma Ray, Unisonic,
czy samych Helloween to "dzień powszedni"
na powerowym poletku. Tak fajnego, obwoźnego
projektu nie było jak dotąd i cieszyliśmy
się bardzo mogąc ich oglądać na wackeńskiej
ziemi. Hansen, Kiske, Weikath i Grosskopf
grający na jednej scenie robili niesamowite
wrażenie, a dobra zabawa z Derisem i resztą
ekipy stanowiła świetne dopełnienie całości.
Dla fanów wychowanych na starym Helloween
i średnim okresie ich twórczości, było to niewątpliwie
święto. Młodsi również znaleźli coś
dla siebie, gdyż przekrojówka granego materiału
sięgała do najnowszych czasów. Dla nas najważniejszymi
były starsze kompozycje i jak na zamówienie
od razu dostaliśmy długodystansowe
"Halloween", z jajcarskim "Dr. Stein", który poleciał
chwilę potem. Tu nie mogło być lepiej!
Wszystko świetnie zagrane i zaśpiewane, profesjonalizm
i dobra forma muzyków w każdym
calu, a ciekawa oprawa przygotowana z rozmachem
i pomysłem wzbogacały muzyczną sztukę.
Nie bez znaczenia dla odbioru były tu również
wizualizacje przedstawiane na ogromnym ledowym
ekranie, których bohaterami były maskotki
Helloween Seth i Doc. Historyjki i przygody
obu jegomości nawiązywały do granych przez
zespół kawałków, uatrakcyjniając tym samym
show jeszcze bardziej.
Foto: Arch Enemy
Przez dwie i pół godziny usłyszeliśmy ponad 20
utworów, których trzon - obok wcześniej wymienionych
- stanowiły między innymi "I'm
Alive", "Heavy Metal (Is The Law)", "A Tale
That Wasn't Right", "A Little Time", "How Many
Tears", czy "Eagle Fly Free", śpiewane w różnych
konfiguracjach wokalnych. Najlepiej wypadł
tu Kiske, lecz to akurat było do przewidzenia.
Jego głos, charakterystyczna barwa od
lat się nie zmienia, a formą nadal mógłby zawstydzić
większość power metalowych krzykaczy.
Hansen, szczególnie w swoim miedley
"Starlight/Ride The Sky/Judas", przypomniał o
speedowych korzeniach grupy, dając pokaz
nietuzinkowych umiejętności. Co do Derisa i
jego formy, to sprawa nie była tutaj tak oczywista,
jednak przyznać trzeba, że dał radę i szczególnie
w swoich "Are You Metal?", "Perfect
Gentelman", "If I Could Fly" oraz "Power" wypadł
dobrze. Z pewnością to, że każdy z wokalistów
odpowiadał za część śpiewanych partii,
pomagało w maksymalnym wykorzystaniu ich
możliwości. Andi odpoczywał, gdy Michael robił
swoje, choć sam Kiske, przynajmniej częściowo,
brał udział w większości śpiewanych
utworów. Wokaliści doskonale się tutaj wspomagali,
a jeśli dodać do tego chórki i wspólne refreny
w wykonaniu Hansena i gitarzysty Saschy
Gerstnera, to było co podziwiać.
Od strony instrumentalnej mieliśmy tutaj popis
genialnej gitarowej jazdy, a duet Weikath-Hansen,
powiększony czasami o tercet z Gerstnerem
na trzeciej gitarze, rozwalał system. To niesamowite,
ile frajdy sprawiało oglądanie gitarowych
popisów, niekiedy pojedynków, przechodzących
w rozbudowane harmonie. Trzech gitarzystów,
którzy dokładnie wiedzieli po co wyszli
na scenę, dało niesamowity spektakl i popis
swych umiejętności. Sam Hansen miał indywidualne
solo w dalszej części koncertu, poprzedzone
wcześniej już wykonanym solo perkusyjnym,
w którym Dani Loble oddał hołd pierwszemu
perkusiście Helloween Ingo Schwichtenbergowi.
Świetny i honorowy gest spodobał
się licznie zgromadzonej publiczności, a gromkim
brawom nie było końca. Loble wraz z
Grosskopfem stanowili mocną sekcję rytmiczną,
a ich zagrywki i konkretne wymiatanie
zasługiwały na odpowiedni aplauz...
Koncert Helloween powoli dobiegał końca, a
tym czasem wielu wzruszeń dostarczył nam
kolejny przebój w postaci "Keeper Of The Seven
Keys". To niesamowite uczucie, mogąc śpiewać
ten utwór wraz z niemal całym oryginalnym
składem. Ciary na plecach, łezka w oku i radość
na twarzach były tutaj bezcenne. Jeszcze tylko
niesamowite "Future World", z finalnym wykonaniem
"I Want Out" i koncert Pumpkins
United przeszedł do historii W:O:A. Genialne
show, moc wrażeń i pozytywnych emocji. Takich
koncertów chciałoby się więcej...
Występ Helloween był ostatnim, jaki zobaczyliśmy
podczas tegorocznego Wacken Open Air.
Z całą pewnością ów koncert mógłby stanowić
podsumowanie całego festiwalu, który okazał
się nadspodziewanie udanym i pozytywnym
czasem. Od strony artystycznej nie można było
mieć wątpliwości, że będzie to bardzo solidna
edycja, bo nazwy takie jak Judas Priest, Arch
Enemy, Behemoth, Helloween - Pumpkins
United czy Running Wild gwarantowały profesjonalizm,
nostalgiczny powrót do przeszłości
i wspomnienia z lat minionych, kiedy to zaczynało
się słuchać kultowych płyt i artystów. I
faktycznie, świetnych koncertów nie brakowało,
każdy mógł znaleźć coś dla siebie, a ulubieńcy i
tak pozostali najlepsi.
Pogoda była jednak niewiadomą, a pod znakiem
zapytania pozostawało, czy tegoroczne Wacken
w myśl ich dewizy będzie "Rain or Shine"?
Okazało się, że słońce aż nadto dopisało, lecz
był to pozytywny scenariusz, w odróżnieniu od
wielkich ulew i błota, dobrze znanych wackeńskim
bywalcom. Sama organizacja festiwalu
stała na dobrym poziomie i chyba nikt nie mógł
narzekać na nieprzewidziane czy słabe sytuacje,
które wprost wynikały z winy gospodarzy.
Owszem, zawsze mogło być "taniej i lepiej" i
oczywiście znalazłoby się coś do poprawienia,
jednak całościowo włodarzom Wacken trzeba
oddać honor i zapisać na plus. Z dziennikarskiego
obowiązku wypada jeszcze odnotować,
że zwycięzcami Wacken Battle Metal zostali
pochodzący z Chin Die For Sorrow. Obecna
edycja tym samym pozostała za nami, a w następnym
rocku, no cóż... 30-lecie Wacken
Open Air!
Tekst - Thomen & Fronc
Zdjęcia - archiwum Redakcji oraz
udostępnione przez organizatorów W:O:A
Foto: Helloween
WACKEN 2018 133