HMP 70

W takim momencie wasze inne projekty/zespoły
zeszły na nieco dalszy plan, tym bardziej,
że zaczęliście się też przygotowywać do
koncertów Professor Emeritus?
Lee Smith: Inni członkowie zespołu nadal są
aktywni w innych projektach, ale udało mi się
nakłonić ich aby poświęcili również swoje muzyczne
wysiłki dla Professor Emeritus. Realizacja
tego w praktyce bywa trudna, ponieważ
Tyler mieszka około dwóch godzin drogi od
nas, a MP nawet około sześciu godzin. Ale jesteśmy
w stanie prowadzić w miarę regularne próby,
a także wspólnie spotykać się z MP.
Patrick Gloeckle: Bardzo miłym jest dla mnie
to, że Lee prowadzi zespół z punktu widzenia
zarówno kreatywnego, jak i biznesowego, więc
muszę po prostu nauczyć się kawałków i ćwiczyć,
aby być w gotowości do gry. Mimo to
przyczyniam się do pisania tekstów. W tej chwili
jestem bardzo zajęty, ponieważ jestem gotowy
do wyruszenia w trasę koncertową po Europie,
aby pomóc na perkusji moim przyjaciołom z
High Spirits. Kiedy wrócę, skupię się na rozpoczęciu
gry w Midnight Dice, która nastąpi po
tym, jak Satan's Hallow przejdzie w stan hibernacji.
Moja wytwórnia Hoove Child Records
rozwija się bardzo szybko i z nią również uwielbiam
działać! Muszę również skończyć pisanie
następnej płyty Moros Nyx. To dużo pracy, ale
uwielbiam to.
Był to ten decydujący moment, który sprawił,
że z projektu o niepewnym statusie staliście
się pełnoprawnym, koncertującym zespołem z
kontraktem?
Lee Smith: Nasz materiał był fajny do grania
na żywo i uważam, że dobrze nam się razem
pracuje, więc chcę spróbować wykorzystać sytuację
tak bardzo, jak to możliwe. Nie sądzę, że
kiedykolwiek będziemy pełnoprawnym zespołem,
ale mam nadzieję, że w końcu uda mi się
zrobić tu i tam długie weekendy i zagrać w kilku
różnych miastach.
Patrick Gloeckle: Uwielbiam grać na żywo i będę
grał tyle koncertów, ile Lee załatwi! Bardzo
chciałbym, aby zespół dostał się do Europy na
festiwale, choć niektórzy członkowie zespołu
będą wtedy musieli pokonać swoje lęki przed
lataniem.
Taki debiut koncertowy jaki mieliście, trudno
sobie wymarzyć, bo poprzedzaliście Manilla
Road i Slauter Xstroyes, zespoły legendarne i
niezwykle zasłużone nie tylko dla amerykańskiego
metalu. Była jakaś szczególna trema z
tego powodu, jakaś napinka, czy też jesteście
już zbyt doświadczonymi muzykami?
Lee Smith: Moje nerwy wynikały z tego, że był
to nasz pierwszy występ, i z emocji, które wynikały
z możliwości zagrania tych utworów na
żywo po tak długiej pracy nad nimi. Patrick i ja
mieliśmy szczęście, że dwa razy wcześniej supportowaliśmy
Manilla Road z naszym starym
zespołem, więc ta część była nam niemal znana.
Patrick Gloeckle: To był wielki zaszczyt debiutować
przed takimi legendarnymi zespołami,
ale myślę, że dobrze wypadliśmy na scenie. We
wrześniu będziemy supportem dla Angry, która
może ciekawie pasować do epickiego zespołu
doommetalowego, ale jako wielki fan power metalu
jestem podekscytowany, że zagram im trochę
doom metalu.
Aż chciałoby się, by takie sytuacje powtarzały
się jak najczęściej, ale rzeczywistość jest pewnie
bardziej prozaiczna i występy z takimi
gwiazdami zdarzają się okazjonalnie?
Lee Smith: Zdecydowanie doceniamy, jak fajny
był debiutancki koncert. Niedawno graliśmy
nasz drugi show z Lady Beast, Smolder i Black
Foto: Professor Emeritus
Road, więc do tej pory mieliśmy szczęście grać
razem z silnymi składami.
Patrick Gloeckle: Mamy fajne relacje z kluczowymi
promotorami koncertów heavy metalowych
w Chicago, więc zazwyczaj mamy dobre
możliwości grania koncertów z najlepszymi zespołami.
Coraz częściej słyszy się o sytuacjach, że supporty
muszą płacić bardziej znanym zespołom
za możliwość zagrania przed nimi. W USA
też dochodzi do czegoś takiego, mieliście styczność
z tym zjawiskiem? Jak dla mnie jest to
chora sytuacja, bo jasne, biznes to biznes, ale
supporty i tak są na przegranej pozycji, bo
zwykle nie zarabiają na tych koncertach ani
grosza, więc skąd mają brać pieniądze na takie
opłaty?
Patrick Gloeckle: Nie popieram płacenia za grę
i nie sądzę, abyśmy kiedykolwiek byli w tej sytuacji.
Jeśli ktoś z organizatorów poprosi nas o
pomoc w sprzedaż biletów, to ilość sprzedanych
biletów wpływa na to, ile otrzymamy gaży. To
nie jest mój ulubiony scenariusz, ale przynajmniej
nie płacimy. Większość koncertów, które
gramy, odbywa się w moim ulubionym lokalu
Reggies w Chicago. Dbają tam o zespoły, w tym
zapewniają jedzenie, napoje i zazwyczaj dokonują
płatności pod koniec nocy. Nie gramy, aby
się wzbogacić, ale dobrze jest, gdy miejscowi i
promotorzy rozumieją wartość posiadania zespołów
grających oryginalną muzykę.
Na płytach też już się praktycznie nie zarabia,
ale ponieważ wasz album zbiera dobre recenzje,
możecie chyba liczyć przynajmniej na tyle,
że zwróci wam się część poniesionych nakładów,
a wydawca będzie zainteresowany opublikowaniem
kolejnej płyty Professor Emeritus?
Lee Smith: Mam nadzieję, że będę mógł pracować
z No Remorse w przyszłości. Koszty wyprodukowania
tego albumu był dla mnie do
udźwignięcia, więc wszelkie pieniądze, które się
zwrócą, będziemy uważać za bonus.
Wasza współpraca z No Remorse układa się
chyba nieźle, zadbali też o szatę graficzną
"Take Me To The Gallows". Zaproszenie do
współpracy Adama Burke'a, znanego z okładek
stworzonych dla Pagan Altar, Portrait czy
Eternal Champion, było waszą inicjatywą,
czy był to pomysł wytwórni?
Lee Smith: Zaangażowanie Adama było tak
naprawdę już w toku, zanim nawiązaliśmy kontakt
z No Remorse. Byłem jego wielkim fanem,
widząc jego pracę, którą wykonał dla Eternal
Champion, Pilgrim, Moros Nyx i innych, więc
był na szczycie mojej listy artystów, z którymi
chciałbym się skontaktować.
Patrick Gloeckle: Znalazłem Adama, kiedy
usłyszałem jego zespół Felwoods. Jego muzyka
jest zabójczym retro-rockiem i właśnie tam po
raz pierwszy zobaczyłam dzieło Adama. Skontaktowałem
się z nim, aby zrobił okładkę na album
Moros Nyx i powiem, że ostatnio widziałem
jego prace w podziemiu metalowym. Uważam,
że jego okładka dla Artificial Brain jest
kosmiczna. Jego prace są bardzo rozpoznawalne
i błyskotliwe.
Teraz przydałoby się tylko doczekać wydania
tej płyty w wersji winylowej, z dużą okładką....
Pewnie myślicie też już o następcy debiutu,
bo przez tych pięć lat nazbierało wam
się sporo nowych utworów, a warto pójść za
ciosem, gdy staliście się rozpoznawalni w metalowym
światku?
Lee Smith: Mamy nadzieję, że uda się wydać
ten album w wersji winylowej. Mamy wiele pomysłów
na kawałki na różnych etapach pisania.
Cieszę się, że pomysły zamieniają się w pełne
utwory.
Patrick Gloeckle: Byłoby wspaniale mieć
"Take Me To Gallows" wydane na winylu. Z
niecierpliwością czekam na drugi album, ponieważ
tym razem będziemy mieli wszystkich
członków zaangażowanych w aranżację utworów
i myślę, że nada to naszej muzyce innego
charakteru i brzmienia.
Wojciech Chamryk, Sandra Rozwalka,
Paweł Gorgol
PROFESSOR EMERITUS 81