HMP 60 Exodus

20
raz powrót jest troszkę łatwiejszy, bo sporo ludzi zna
naszą nazwę z tamtego okresu... Jakby to ująć, to otworzyło
nam trochę drzwi.
Kilkakrotnie jednak wznawialiście działalność, zwykle
jednak na krótko, co kończyło się zwykle tylko
koncertami - nie mieliście dość motywacji czy czasu,
by spróbować stworzyć kolejny materiał Drakkar,
chociaż nagranie demo w 1999r. można chyba poczytywać
jako początek tego procesu?
Tak, próbowaliśmy... Ale wiesz, to musi być odpowiedni
moment, z odpowiednimi ludźmi - no i trzeba
przyznać, że to akurat nie był ten moment. Teraz jesteśmy
silniejsi niż kiedykolwiek! Trzech staruszków i
trzech nowicjuszy znalezionych na belgijskim metalowym
rynku, oraz wieloletni przyjaciele... i mamy swój
dream-team! (śmiech). Nie wyobrażasz sobie, jak cenne
są nasze przyjaźnie i te wszystkie dobre chwile, których
dzisiaj doświadczamy.
Dlatego trzy lata temu wszystko potoczyło się inaczej,
uznaliście, że kolejnej takiej szansy może już po
prostu nie być, bo w końcu nikt z czasem nie młodnieje,
wręcz przeciwnie?
Mamy gdzieś czas i te wszystkie lata... Robimy co
chcemy! Przeczytaj recenzje z naszych występów...
wszyscy piszą "tyle mocy, tyle energii"! Wiesz, jak to
czasem mówię, stare lwy nigdy nie umierają! Myślisz,
że goście z Iron Maiden albo Judas Priest są za starzy
żeby grać? Są starsi od nas! (śmiech)
Zaczęliście od ponownego nagrania i wydania waszego
debiutanckiego albumu. Dlaczego zdecydowaliście
się na ten krok i zmienienie oryginalnej kolejności
utworów?
A czemu by nie?
Dodaliście też dwa kolejne, pochodzące z demo 1990:
"You're Not Alone" i "To My Dead Friends" - czemu
nie pomyśleliście przy tej okazji o innych wczesnych
kompozycjach?
Te kawałki były zaplanowane na drugi album... i nigdy
nie zostały wydane, jak już wcześniej wspomniałem...
pomyśleliśmy, że będzie zabawnie jeżeli wstawimy je
na demo.
Ciężko pracuje się nad płytą po tylu latach przerwy?
Ani trochę. "Yerushalayim", "Lost" i "Never Give Up"
napisaliśmy w trzy dni. Chęć była spora, mieliśmy tyle
do powiedzenia! To była siła i bunt, żeby stworzyć coś
wielkiego...
Trafiły na nią jakieś starsze utwory/pomysły, czy też
wszystko co trafiło na "Once Upon A Time... In
Hell!" to nowy materiał?
Tak, oprócz głównego riffu "A Destiny That Does Not
Heal" - ten kawałek pochodzi z drugiego, nie wydanego
albumu.
Mieliście chyba sporo czasu na przygotowanie i nagranie
tej płyty, bo wytwórni szukaliście dopiero wtedy,
gdy dysponowaliście już gotowym do wydania
materiałem?
Tak, bo mieliśmy sobie do udowodnienia, że album będzie
wystarczająco dobry, no i jest! Osiem miesięcy pisania,
nagrywania, masteringu i ostatecznego wydania...
To niezbyt dużo czasu, żeby zrobić to porządnie.
To chyba też taki znak czasów, bo kiedyś wystarczyło
krótkie demo, czy nawet dobry koncert, by mieć
kontrakt, teraz wydawcy oczekują od zespołów znacznie
więcej?
Tak, być może, ale nie myślimy o tym, zawsze dajemy
z siebie wszystko w studio i na żywo!
Zawartość "Once Upon A Time... In Hell!" utwierdza
mnie w przekonaniu, że wciąż czujecie się bardzo
dobrze w tradycyjnym heavy/speed metalu - pewnie
nie kombinowaliście, nie próbowaliście na siłę unowocześniać
waszej muzyki, miało być słyszalne od
pierwszych sekund, że to właśnie płyta Drakkar?
Tak samo! Nigdy nie robimy kalkulacji. Jeżeli chodzi o
metal, Richy siedzi w death, Tytus w hardcore, Terry
w speed, Pat w hard rocku, Jonas gra w ProPain, no i
ja siedzę głównie w heavy... Zmiksuj cały ten skład i
masz "Once Upon A Time In Hell"!
Szkoda jednak, że nader często perkusja na tej płycie
brzmi zbyt sterylnie, za syntetycznie, np. w utworze
tytułowym czy "Angels of Stone". Wiem, że to teraz
niestety norma, ale w latach 80-tych - chociaż zdarzało
się też wiele płyt o słabszym brzmieniu, szczególnie
wśród debiutnatów czy wydanych przez małe firmy
- coś takiego by raczej nie przeszło?
Jonas jest perfekcyjny, kiedy gra... niektórzy mogą pomyśleć
że brzmi jak maszyna. W każdym razie, sami
DRAKKAR
nazywamy go maszyną wojenną! Z pewnością nie chcemy
nic zmieniać. Ani dźwięku... ani perkusisty.
(śmiech)
Jonas jest bardzo młody, ma zaledwie 27 lat - może to
miało wpływ na sound bębnów, bo przecież pewnie
inaczej nie pracował, jak z triggerami czy innymi
"udogodnieniami"?
A w życiu, to jego prawdziwa gra.
Dobrze przynajmniej, że reszta instrumentów brzmi
jak należy - wygląda zresztą na to, że nagraliście najlepszą
płytę w skromnej dyskografii zespołu, co pewnie
jest dla was powodem do dumy i radości?
Tak! Zwłaszcza dla mnie, bo przestałem śpiewać jakieś
15 lat temu. Musiałem się naprawdę narobić, żeby
wrócić na poziom, który wtedy reprezentowałem. Co
więcej, jestem dumny z napisania głównego wątku
"Once Upon (…)".
W tekstach też jest ciekawie: pierwsza wyprawa
krzyżowa ("Yerushalayim A.D. 1096"), rzeź hugenotów
w noc św. Bartłomieja w sierpniu 1572 r. ("Saint
Bartholomew's Night") czy historia mitycznej wieży
i jej zuchwałych budowniczych ("Babel") - unikacie
utworów o niczym, piosenka to nie tylko muzyka, ale
też i tekst?
Tak, potrzeba mi tego! Muszę się zatopić w utworze,
wczuć się w jego charakter. Muszę śpiewać coś, w co
wierzę, co akceptuję... Jak "Angels Of Stone", Nie rozumiem,
jak Watykan nic sobie nie robi z tematem podejrzanych
księży. Dzieci muszą być chronione!
Etniczna nstrumetnalna miniatura "Jubilation At
The King Nimrod's" to wprowadzenie do utworu
"Babel" i zarazem też chyba kolejny dowód na wasze
zainteresowanie historią, bowiem ów tytułowy Nimrod
to pewnie legendarny władca Mezopotamii?
Tak, to o nim mowa! Mam trzy pasje - po pierwsze:
muzyka. Po drugie: podróże. Po trzecie: historia. Każdego
roku biorę swój plecak i przemierzam świat by
nauczyć się czegoś o naszym świecie. Historia człowieczeństwa
jest wielką rezerwą na inspiracje do naszych
kawałków... Krew, siła, smutek, słabość, knowania...
wszystko w naszej historii!
Sporo koncertujecie, tak więc pewnie okazji do konfrontacji
nowych utworów z publicznością nie brakuje?
Tak, a wszystkie nasze występy to rzeźnia. Nasi fani są
najlepszymi jakich znamy! Przez wszystkie lata bez nas
są wciąż z nami. Kontynuujemy tak samo jak za czasów
"X-Rated"... Dajemy z siebie wszystko, a oni robią
to samo! Znowu! Jesteście zajebiści! Kochamy was!
"Once Upon A Time... In Hell!" ukazała się kilka
miesięcy temu, tak więc teraz jesteście w trakcie promocji
tego materiału. Recenzje i opinie fanów utwierdzają
was w przekonaniu, że warto było poświęcić tej
płycie kawałek życia?
Tak, z pewnością nie niżej niż 7,5/10, to niewiarygodne
po tylu latach... Wiesz, jaki jest największy problem?...
Zrobić lepszy album. (śmiech) Ale już prawie
zakończyliśmy jego pisanie i z pewnością wiele ludzi o
nim usłyszy. I tym razem nie będziecie musieli czekać
tak długo. (śmiech)
Czyli kolejna płyta Drakkar to tylko kwestia czasu,
innej opcji nie bierzecie pod uwagę?
Początek 2016 roku. Dzięki wielkie za wsparcie, mamy
nadzieję że zobaczymy się niedługo gdzieś na naszej
trasie!
Wojciech Chamryk
Tłumaczenie: Anna Kozłowska, Marcin Nader
HMP: Hej Booze Control! Co za świetna nazwa!
Co właściwie dla was oznacza?
David Kuri: Kiedy zaczynaliśmy, mieliśmy już ustaloną
datę pierwszego koncertu, zero piosenek i jakieś
osiem tygodni do występu. Nie myśleliśmy o tym za
wiele, nic nie planowaliśmy i wzięliśmy pierwszą rzecz,
która wpadła nam do głowy. Oczywiście teraz ta nazwa
jakoś na nas wpłynęła. Można z niej naprawdę wiele
wyczytać, co jednak odradzamy.
Lauritz "Lore" Jilge: Hej, nazwa ma w sobie nazwę
wódka, więc czego tu nie lubić?
Która wódka jest najlepsza i dlaczego polska?
(śmiech)
Lauritz "Lore" Jilge: Nie pamiętam. Pewnie dlatego,
że piję za dużo polskiej wódy.
Jendrik Seiler: Taka w plastikowych kubeczkach po
jogurtach. Lubimy pić łyżeczkami.
Gracie w oldschoolowym metalowym duchu. Skąd
ten wybór?
Jendrik Seiler: To muzyka, którą żyjemy i którą kochamy,
więc dlaczego nie wykrzyczeć tego prosto w
twarz każdego z całych sił?
Lauritz "Lore" Jilge: Nigdy nie mieliśmy jakichkolwiek
wątpliwości, że to muzyka, którą chcielibyśmy
grać, więc tak tez zrobiliśmy. Jako niemieckie post 80's
dzieciaki, w większej lub mniejszej mierze dorastaliśmy
na NWOBHM, więc oczywiste było, że chcemy robić
rzeczy pokroju Iron Maiden, Judas Priest czy Angel
Witch, ale w tym samym czasie powstawały tez wielkie
amerykańskie kapele jak Riot, Warlord i Manilla
Road. Oczywiście my też mamy wspaniałą niemiecką
tradycję w postaci zespołów takich jak choćby Helloween
("Walls of Jericho" niszczy!), wczesny Blind
Guardian i Accept.
"Heavy Metal" to wasz drugi pełny materiał. Czy
znajduje się na nim coś nowego w porównaniu do
poprzedniego wydawnictwa i EPki?
Jendrik Seiler: Pierwsze dwa wydawnictwa były nagrane
w piwnicy naszego perkusisty i zmiksowane
przez nas osobiście. "Heavy Metal" zajął nam zdecydowanie
więcej czasu. Dużo więcej czasu poświęciliśmy
na definiowanie, pisanie i generalnie pracę nad kawałkami.
Chcieliśmy nagrać płytę i jesteśmy z niej dumni.
To jest dokładnie to, czego oczekujemy od muzyki,
której sami słuchamy. Wielkie wyrazy uznania dla
Martina Schnella z Overlodge Recording Studio,
który dał z siebie wszystko, żebyśmy otrzymali dokładnie
takie brzmienie, jakie chcieliśmy.
Dlaczego zdecydowaliście się by nazwać płytę
"Heavy Metal"? Podczas jej słuchania lub chociażby
po wstępnych oględzinach okładki nikt raczej nie ma
większych wątpliwości, że ma do czynienia z heavy
metalem…
David Kuri: Siedzieliśmy u Steffena, kumpla naszego
basisty i piliśmy piwko. Ktoś powiedział: -"Hej ludzie,
chyba potrzebujemy tytułu do naszego nowego krążka
i może jakiegoś pomysłu na okładkę, co?" i perkusista
Lore powiedział: "Nazwijmy go Heavy Metal, mamy to
i można dalej pić. Serio." Dyskusja odnośnie do okładki
(którą stworzył niesamowity Dimitar Nikolov,
zdrowie stary!), wyglądała bardzo podobnie:
- Co dajemy na okładkę?
- Nie wiem. Coś metalowego. Wielkie maszyny wojenne,
gorące laski i może dinozaura z pistoletami.
- Striker już to zrobił.
- Ok, zatem bez dinozaura.
- Świetnie, ktoś piwko?
Ponadto, jeśli chcesz jednak uwierzyć, że włożyliśmy w
to więcej wysiłku - "Heavy Metal" jest częściowo koncept
albumem opartym na pracy H. G. Wellsa "War
Of The Worlds". Okładka obrazuje scenę długo po alternatywnym
zakończeniu noweli (którą wymyśliliśmy
sami), kiedy to ludzkość żyje w podziemiach, jak było
zasugerowane przez Artillerymana w 7 rozdziale (The
Man on Putney Hill), który posyła gońców z rzeczami,
których potrzebują ludzie - oczywiście jedzenie i rzeczy
codziennego użytku, ale także książki i relikty ze
starego świata, świata sprzed inwazji. Robot to marsjańska
maszyna wojenna. Dziewczyna, możecie ją nazywać
Jenna, jest jedną z tych gońców, ale jest naprawdę
"pro" i spędza więcej czasu na powierzchni niż
bezpośrednio pod nią. Ostatecznie skopuje marsjańskiej
maszynie tyłek. Ciągle to dopracowujemy.
Ciągle jesteście niezależni? Mam na myśli czy
znalazła się już jakaś wytwórnia, która chciałaby
wydać Wam album pod ich szyldem?
David Kuri: Ostatecznie wydaliśmy "Heavy Metal"
własnym sumptem. Później skontaktowaliśmy się ze
świetnym facetem imieniem Kay z niemieckiej wytwórni
Kernkraftritter Records (znaczy to mniej wię-