J.R.R. Tolkien - Kralın Dönüşü

KRALIN DÖNÜŞÜ
Kimseyle konuşmuyordu hiç. Merry kendini küçücük, istenmeyen,
yalnız biri gibi hissediyordu. Endişe zamanıydı ve ordu tehlike
içindeydi. Minas Tirith'in kasaba topraklarını kuşatan dış surlarına
bir günlük yolculuktan biraz az kalmıştı. Öncüler yollanmıştı. Kimi
geri dönmedi. Diğerleri, yolun onlara karşı tutulmuş olduğu
haberiyle geri geldi. Bir düşman ordusu, Amon Dİn'in üç mil
batısında yolun üzerinde konaklamıştı ve insanlardan oluşan bir
kuvvet yol boyunca ilerliyordu; uzaklıkları da üç fersahtan fazla
değildi. Orklar yol kenarındaki tepelerde ve ormanlarda dolanıp
duruyorlardı. Kral ile Gömer gece nöbeti sırasında bir toplantı
yaptılar.
Merry konuşacak birini arıyordu; Pippin'i düşündü. Ama bu
huzursuzluğunu arttırmaktan başka bir işe yaramadı. Zavallı Pippin,
taştan koca şehir içine hapsolmuştu, yalnız ve korku içinde. Merry
Gömer gibi uzun boylu bir Süvari olmuş olmayı diledi; boru falan
üfleyebilmeyi ve Pippin'i kurtarmak için dört nala at sürebilmiş
olmayı geçirdi içinden. Artık daha yakından gelen, tekrar çalmaya
başlayan davulları dinleyerek doğrulup oturdu. Derken fısılduşan
sesler duydu ve ağaçlar arasından yan örtülmüş, yan aydınlık
lambaların geçtiğini gördü. Yakındaki adamlar, karanlık içinde ne
yapacaklarını bilemeden kıpırdanmaya başladılar.
O sırada tepesinde beliren uzun boylu bir şekil, ağaç köklerine
küfretti. Merry, Komutan Elfmiğferi'nin sesini tanıdı.
"Ben ağaç kökü değilim Beyim," dedi Merry, "torba da değilim;
incinmiş bir Hobbitim sadece. Bir şey yapmak istiyorsanız en
azından bana nelerin dönmekte olduğunu anlatabilirsiniz."
"Bu şeytani karanlıkta ne olabilirse o," diye cevap verdi
Elfmiğferi. "Fakat beyim herkesin tetikte olmasını buyurdu: Ani
bir hareket için bir buyruk gelebilir."
"O halde düşman geliyor mu?" diye sordu Merry endişeyle.
"Bunlar onların davulları mı? Bunları kendi kendime hayal ediyorum
diye düşünmeye başlanıştım, kimse kulak asmadığı için."
"Yo, yo," dedi Elfmiğferi, "düşman yolda, tepelerde değil. Sen
126