J.R.R. Tolkien - Kralın Dönüşü

GRİ BÖLÜĞÜN GEÇİŞİ
Bunun üzerine Aragorn başı çekti; o anda iradesi o kadar
güçlüydü ki bütün Dúnedain ve atları onu izlediler. Ve gerçekten de
Kolcuların atlarının sahiplerine duydukları sevgi o kadar büyüktü ki,
yeter ki yanlarında yürüyen sahiplerinin yürekleri sağlam olsun,
onlar Kapı'nın dehşetiyle yüzleşmeye razı oldular. Fakat Rohan atı
Tiz yoldan gitmeyi reddetti ve gören gözlere büyük elem veren bir
korkuyla terleyerek titredi. Bunun üzerine Legolas elini atın gözleri
üzerine koyarak, sonunda kendisini götürmelerine izin verinceye
kadar o alacakaranlıkta yumuşaklığı hissedilen bazı sözler söyledi
ve böylece Legolas da içeri geçti. Ve geride cüce Gimli tek başına
kalakaldı.
Dizleri titriyor, kendi kendine hiddetleniyordu. "Daha neler!"
dedi. "Bir elf yeraltına girecek de bir cüce giremeyecek!" Bunu
diyerek içeri daldı. Fakat ona, kurşun gibi ağırlaşmış ayaklarını
eşikten zorla sürüklemiş gibi geldi; ve üzerine, dünyanın nice
derinliklerinde dolaşmış olan Glóin oğlu Gimli'nin bile üzerine
hemen bir körlük çöktü.
Aragorn Dunharrow'dan meşaleler almıştı yanına, şimdi de önde
bir tanesini havaya kaldırmış gidiyordu; Elladan da bir başka
meşaleyle arkadan gidiyor, Gimli en arkada tökezlene tökezlene
onlara yetişmek için uğraşıp duruyordu. Meşalelerin soluk
alevlerinden başka hiçbir şey göremiyordu; fakat bölük durduğunda
sanki etrafında bitmek tükenmek bilmeyen fısıltılar, şimdiye kadar
hiç duymadığı bir dildeki sözcüklerden mırıltılar duyuyordu.
Bölüğün geçişini engelleyen veya onlara karşı koyan bir şey
olmadı, ama yine de ilerledikçe cücedeki korku durmadan arttı: En
çok da artık geriye dönüş olmadığını bildiği için. Arkasındaki bütün
yollara karanlıkta onları izleyen görünmeyen bir ordu üşüşmüştü
sanki.
Böylece, Gimli daha sonraları hiç hatırlamak istemediği şeyleri
görmeye başladığında, ölçülemeyecek bir zaman geçmişti. Tahmin
edebildiği kadarıyla yol genişti, fakat derken bölük kocaman,
bomboş bir yere vardı; artık yanlarında duvar muvar kalmamıştı.
64