J.R.R. Tolkien - Kralın Dönüşü

KRALIN DÖNÜŞÜ
gel athelas, gel athelas!
Şifa kralın ellerinden
Hayata döner ölen!
Bu sadece, korkarım, eski ebelerin hafızalarında zamanla
bozulmuş, pek önemi olmayan ufak bir şiir. Anlamını, takdir etmeniz
için size bırakıyorum, tabii eğer bir anlamı var ise. Fakat eskiler
hâlâ otun çayını baş ağrısına karşı içerler."
"O halde kral adına gidin de daha az irfan sahibi ama aklı daha
başında olan, evinde hâlâ biraz bu ottan bulunduran yaşlı bir adam
bulun!" diye bağırdı Gandalf.
Aragorn Faramir'in yanma diz çökmüş, bir elini alnına koymuştu.
Onu izleyenler büyük bir mücadelenin yaşanmakta olduğunu
hissettiler. Çünkü Aragorn'un yüzü yorgunluktan kül gibi olmuştu;
arada sırada Faramir'in ismini sesleniyordu fakat sanki Aragorn da
onlardan uzaklaşmıştı, sesi ırak karanlık vadinin birinde, kaybolmuş
birine sesleniyormuş gibi her seferinde kulaklarına biraz daha
belirsiz geliyordu.
Sonunda Bergil koşarak içeri girdi, bir bezin içinde altı tane
yaprak taşıyordu. "Kralfoyası Beyim," dedi; "ama taze değil
korkarım. En azından iki hafta önce toplanmış. Umarım bir işe yarar
Beyim!" Sonra Faramir'e bakarak gözy aslan na boğuldu.
Fakat Aragorn gülümsedi, “İşe yarayacak," dedi. "En kötüsü
geçti. Kal burada, için rahatlasın!" Sonra iki yaprak alarak bunları
elleri üzerine koydu ve üzerine nefes verdi, sonra yaprakları
ufaladı; bunun üzerine hemen bütün odayı bir canlılık kapladı, sanki
havanın kendisi uyanmış da kıpırdaşıyormuş, neşeyle parıldıyormuş
gibi. Sonra yaprakları, kendisine getirilen dumanı tüten suyla dolu
kaselere koydu ve koyar koymaz bütün yürekler ferahladı. Çünkü
herkesin burnuna gelen rayiha; ilkbahardaki zarif dünyanın
kendisinin de gelip geçici bir hatıra olduğu bir ülkedeki gölgesiz bir
güneşin doğurduğu şebnemli sabahların hatırasına benziyordu.
Fakat Aragorn canlanmış olarak ayağa kalktı; kâseyi Faramir'in
174