J.R.R. Tolkien - Kralın Dönüşü

DENETHOR'U YAKMAK İÇİN ÇATILAN ODUNLAR
söndü ve ağlamaya başladı; şöyle dedi: "Oğlumu benden ayırmayın!
Bana sesleniyor."
"Sesleniyor," dedi Gandalf, "fakat sen henüz onun yanına
varamazsın. Çünkü ölümün eşiğindeyken onun şifa araması gerek,
bulamasa da. Senin görevine gelince, senin Şehir'inin savaşına
çıkman lazım, orada ölüm seni bekliyor olabilir. Bunun böyle
olduğunu sen de gönülden biliyorsun."
"Bir daha uyanmayacak," dedi Denethor. "Savaş boşuna. Neden
daha fazla yaşamayı isteyelim? Neden ölüme yan yana gitmeyelim?"
"Hüküm sana verilmemiş Gondor'un Vekilharcı, kendi ölümünün
saatini tesbit etmen için," diye cevap verdi Gandalf. "Ve sadece
Karanlık Güç'ün etkisi altındaki kâfir krallar böyle yaparlar, kibir
ve yeisle kendilerini yok edip kendi ölümlerini kolaylaştırmak için
akrabalarını öldürürler." Sonra kapıdan geçerek Faramir'i bu
ölümcül evden çıkardı; Faramir'i buraya taşımış olan ve o anda
sundurmada duran sedyeye yatırdı. Denethor onu izleyip, yüzünde
oğluna duyduğu hasret, titreyerek durdu. Ve bir an için herkes
elem içindeki Hükümdarı sessiz ve hareketsiz seyrederken o
duraksadı.
"Haydi!" dedi Gandalf. "Bize ihtiyaçları var. Senin yapabileceğin
çok şey vardâlıa."
Sonra aniden güldü Denethor. Yeniden uzun boyuyla mağrur bir
biçimde dikildi ve çarçabuk geriye, masanın yanına sıçrayarak,
başının altına yastık etmiş olduğu şeyi aldı. Sonra kapıya gelerek
örtüyü çekti ve o da ne! Elleri arasında bir palanrir tutuyordu. Bunu
yukan kaldırdıkça, seyredenlere kürenin içi içten gelen bir alevle
parlıyor gibi geldi, öyle ki Hükümdar'ın ince yüzü sanki kızıl bir
ateşle aydınlatılıyordu; siyah gölgelerle kesin hatlara sahip yüzü
sert bir taştan kesilmiş gibi soylu, mağrur ve korkunç duruyordu.
Gözleri parladı.
"Kibir ve yeis!" diye haykırdı. "Ak Kule'nin gözlerinin kör
olduğunu mu zannetmiştin? Hayır, senin bildiğinden daha çoğunu
gördüm Gri Ahmak. Çünkü senin umudun cahillikten başka bir şey
157