J.R.R. Tolkien - Kralın Dönüşü

CIRITH UNGOL KULESİ
cesetin üzerinden sıçrayarak içeri girdi; sonra ne yapacağını
bilemez bir halde etrafına bakındı.
Geniş ve yankılarla dolu bir koridor kapıdan dağ tarafına doğru
ilerliyordu. Koridor, duvarlardaki kenetler içinde alevlenen
meşaleler tarafından loş bir biçimde aydınlatılmış, ama uzaktaki
ucu karanlık içinde kaybolmuştu. Bir o tarafta, bir bu tarafta
birçok kapı ve açıklık görünüyordu ama yerlerde yayılıp yatmış olan
iki üç ceset hariç burası boştu. Komutanların konuştuklarından
duyduğu kadarıyla Sam, ister canlı ister ölü olsun Frodo'nun büyük
bir ihtimalle ta yukardaki ufak kuledeki odada bulunacağını
biliyordu; ama yolu bulabilmek için koca bir gün aramak zorunda
kalabilirdi.
"Arkaya doğru bir yerde olsa gerek," diye mırıldandı Sam.
"Bütün kule sanki geriye doğru tırmanıyor zaten. Ve zaten bu
ışıkları takip etmek en iyisi."
Koridordan ilerlemeye başladı ama artık yavaş yavaş gidiyordu,
her adımı bir öncekinden daha gönülsüzdü. Dehşet bir kez daha onu
kavramaya başlamıştı. Kendi ayak sesinin, sanki taşlan tokatlayan
koca eller gibi, sonunda yankılanan bir gürültü halinde büyüyen rap
raplarından başka ses yoktu. Cesetler; boşluk; meşaleler altında,
kan sızıyormuş gibi görünen yaş ve karanlık duvarlar; kapı
diplerinde veya gölgelerde eyleşen ani ölümün korkusu; ve aklının
hep bir köşesinde, kapının bekleyen, tetikteki garazı: Bu neredeyse
yüzleşmek için kendini zorlayabileceğinden de fazlaydı. Bu
kuluçkaya yatmış, korkunç belirsizliktense bir dövüşü tercih ederdi
tabii bir kerede çok sayıda düşman olmaması kaydıyla. Kendini,
Frodo'yu bağlanmış, acılar içinde veya bu korkunç yerde, bir
yerlerde ölü bir halde yatarken düşünmek için zorladı. Yoluna
devam etti.
Koridorun sonundaki büyük kemerli kapıyı geçmiş, meşale
ışıklarını geride bırakmıştı, yani onun da tahmin etmiş olduğu gibi
alt kapının içeriye bakan tarafına geçmişti ki yukardan korkunç bir
gırtlaklama feryadı geldi. Sam olduğu yerde kalakaldı. Sonra
223