Fajny kraj do życia po wyborach

FAJNY KRAJ DO ŻYCIA PO WYBORACH / transport / 82
realizować na mocy ustawy oświatowej. Łączna kwota, jaką dysponują
samorządy, nie jest niska, a zarazem nie stanowi dramatycznego obciążenia
dla nich – mówimy bowiem o 4,4 proc. ich łącznych wydatków. Problem
polega na efektywności jej wydawania.
Ten autobus dalej nie pojedzie
Pierwszym i podstawowym problemem jest wąwóz finansowy pomiędzy
transportem publicznym w dużych miastach i poza nimi. Ustawowy podział
na komunikację miejską i niemiejską doprowadza do sytuacji, w której mamy
relatywnie drogie autobusy w mieście i permanentnie niedofinansowane linie
pod- i pozamiejskie. Samorządy nie potrafią tego zintegrować, a przepisy
dotyczące organizacji transportu publicznego, jak również te podatkowe
(rozliczenie VAT w rekompensacie od samorządu) nie pomagają im w tym.
W efekcie nie robi się nic albo marnuje się czas i potencjał na poszukiwanie
luk w prawie. Chaos pogłębiają różne zasady rozliczania ulg ustawowych
i ich niespójny wymiar. Jedyne krajowe rozwiązania w tym zakresie
polegają na zasypaniu dziury finansowej poprzez duże miasto, które bierze
na siebie całość kosztów, więc nietrudno się domyślić, że działa to wyłącznie
w aglomeracji warszawskiej. W pozostałych miejscach szuka się różnego
rodzaju obejść i wytrychów, które mają imitować istnienie „jednego biletu”.
Usunięcie barier administracyjnych to podstawowe wyzwanie w tym zakresie,
tak aby transport publiczny organizowany przez organy władzy publicznej
był traktowany jednakowo w kwestii finansowej i prawnej. System ulg ustawowych
musi zostać ujednolicony, a kwestia rozliczeń samorządów z operatorami
powinna zostać uproszczona tak, aby wybór modelu funkcjonowania transportu
publicznego nie powodował dodatkowych obciążeń fiskalnych.