Fajny kraj do życia po wyborach

FAJNY KRAJ DO ŻYCIA PO WYBORACH / transport / 84
O której odjeżdża busik?
Trzecią kwestią do rozwiązania, zdawać by się mogło, że najłatwiejszą, jest
zapewnienie jednolitej informacji pasażerskiej dla wszystkich przewozów
w Polsce i odpowiedniej jakości. Trzeba położyć kres sytuacji, w której
nieoznakowany bus z tablicą z nazwą miejscowości za szybą podjeżdża pod
słupek, na którym jedyne co widać, to resztki zdrapanej kartki z rozkładem.
O ile największe miasta zasadniczo zapewniają dostęp do aktualnych
danych o rozkładach jazdy i lokalizacji przystanków, o tyle już w „Polsce
powiatowej” ciężko w ogóle dowiedzieć się kto, gdzie i w jakich godzinach
wykonuje przewozy. Cyfryzacja danych o rozkładach nie istnieje, albo jest
wykonywana metodą skanowania papierowych zezwoleń na wykonywanie
przewozów regularnych.
Potrzebujemy nie tyle centralnej bazy danych, ile ustandaryzowanych
repozytoriów danych o rozkładach i taryfach, tak aby ich dostępność była
identyczna dla wszystkich użytkowników. Państwo nie musi zajmować się
informowaniem o rozkładach i sprzedażą biletów – wystarczy, że każdy
chętny do takiej działalności będzie miał zapewnione pewne źródło danych.
O ile skala zmian niezbędnych do wprowadzenia w polskim systemie
organizacyjno-prawnym jest spora, o tyle należy pamiętać że wiele z nich
funkcjonuje z powodzeniem w innych krajach i nie czeka nas wymyślanie
koła na nowo.
Najpoważniejszą barierą będzie jednak nauczenie polskich samorządowców
umiejętności współpracy w zakresie wspólnej budowy systemów
transportowych, bez prowadzenia rozmów z pozycji siły i bez pazerności
w szukaniu pieniędzy w kieszeniach pasażerów i innych podmiotów samorządowych.
Działanie we wciąż funkcjonującym w polskich gminach
i powiatach paradygmacie „prywatnego samorządu” nie poprawi nic, nawet
mimo najlepszych rozwiązań prawnych. Warto też, żeby samorządowcy