De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 10 / 217
haar toen steeds volgde, niet andersom, en zij was toen al op die leeftijd geneigd om heel wat
meer onheil te stichten dan ik!
De naam van mijn zuster is Virginie, een naam die u misschien zal doen opkijken. We zagen
er dikwijls belachelijk uit in de ogen van onze schoolvrienden wanneer die vernamen waar
onze voornamen vandaan kwamen. Mijn vader Jean-André en mijn niet minder adellijke
moeder Amélie de Bissen, hadden in een wel heel opmerkelijke bui van romantische
liefdeskoorts samen één van de kleine, in leder gebonden boekjes gelezen uit de gezellige
bibliotheek van mijn grootvader in ons kasteel, en ze hadden diezelfde avond besloten hun
kinderen te noemen naar de hoofdfiguren uit een gelijknamige achttiende-eeuwse roman, Paul
en Virginie, geschreven door de achtenswaardige Jacques-Henri Bernardin de Saint-Pierre.
Kinderen van de natuur waren we heel zeker, en onze ouders konden ons evenmin
weerhouden van de verdorvenheid van een wrede en gesofistikeerde, complexe wereld als de
Paul en Virginie van de roman van zulke wereld konden gevrijwaard blijven.
Mijn vader was de bankier van de familie en een financiële raadgever in meerdere privé
investeringsmaatschappijen. De Trioteignes konden in elke generatie rekenen op minstens één
eekhoorntje dat zijn nootjes voor de winter verzamelde, en zowel mijn grootvader, mijn vader
en later ik zelf, waren dergelijke mannen. Mijn zuster Virginie behoorde eerder tot de
roofdierachtige soort van schepsels, maar zij ook toonde voldoende wijsheid om later de
fortuinen van haar echtgenotes te verzwendelen en de noten te kraken die haar minnaars
verzameld hadden eerder dan de onze, zodat de Trioteignes familie niet leed onder haar
extravagante verspilzucht.
De Trioteignes waren nooit een gebroed van wilde plunderaars, maar eerder van geduldige
verzamelaars. Het instinct van de stam en het gevoel voor thuis, familie en patrimonium
telden sterker bij ons dan de wens om te veroveren. Onze vader Jean-André werkte in Brussel
en hij woonde daar met moeder in een groot appartement van de Louïzalaan, maar ze vonden
al vroeg dat de grote stad niet de ideale plaats was om hun kinderen in op te voeden.
Misschien wilden ze enkel de feesten en de recepties bijwonen van de hoofdstad, naar de
theaterstukken en de concerten gaan, en dus verscheepten ze ons al op zeer jeugdige leeftijd
niet naar kosthuizen maar naar het platteland, naar de zuivere lucht, naar het familiekasteel
van Trioteignes, om ons over te geven aan de zeer welwillende zorg van onze vaderlijke
grootouders, die meer verheugd leken met ons dan hun eigen zoon, en die ons bijgevolg, heel
logisch, verwenden tot op het bot.
Onze grootouders, Graaf Charles de Trioteignes en zijn echtgenote Anne de Brioges, alsook
onze Overgrootmoeder Claire de Danloy, aanzagen ons als hun grootste schat, en dat veel
meer dan hun strenge zoon en kleinzoon Jean-André, die in Brussel probeerde ons aanzienlijk
familiefortuin te beheren alsook andere fortuinen van rijke aristocratische families die
kennissen van ons waren. Vanuit deze activiteit bouwde mijn vader zijn eigen groeiend
fortuin uit, ondanks of misschien wel net ten gevolge de feesten en andere verleidingen van
wat hij de ‘grote stad’ noemde. Virginie en ik hadden op onze ouderdom natuurlijk niet de
minste notie van dat alles. Het geld bleef gewoon steeds in overvloed aanwezig, we moesten
ons er niet om bekommeren. We zagen ons groot fortuin als heel normaal aan. We woonden
bij onze grootouders in het Kasteel Trioteignes, we vulden het met lachen en met ons gejuich,
en we genoten van elk ogenblik van onze jeugd.
Ik wou dat u slechts eenmaal Trioteignes kon zien! Ons eigendom was niet één van die
verschrikkelijk lelijke, karakterloze en strenge huizen van industriëlen die opgericht waren in
de stijl van die pralerige, verbeeldingloze, strenge negentiende-eeuwse paleizen die in ons
land verspreid liggen, gebouwd door rijke parvenu’s van die donkere tijden, de paleizen die
omringd werden door brede lanen en nette Franse tuinen in omgevingen waar zwarte
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012