De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 122 / 217
‘Toch eet er een draak aan Trioteignes,’ zei hij, ‘en dat is het monster van de tijd! We worden
allen elke dag ouder en alle huizen zoals Trioteignes lijden van dat monster. Het monster van
de tijd eet aan ijzer en aan stenen. Daarom moeten we zorg dragen voor de dingen die we
willen bewaren. Trioteignes vraagt constant onderhoud.’
Daar konden we ruimschoots mee instemmen, en de ganse tafel lachte over hoe nutteloos die
list van Max Vinck was geweest, want, beweerden we, geen Trioteignes was ooit bevreesd
gebleven voor draken, hoe gruwelijk die ook mochten zijn. We trokken applaus met die
uitspraak, en we sloten de lieve vrede af met Max.
Na het ontbijt werkten we in de bibliotheek aan ons huiswerk. We aten ’s middags allen
samen. Onze ouders kondigden na veel verdoken wenken en zinspelingen aan dat ze naar
Brussel zouden vertrekken. Ze spraken met geen woord over Barcelona, en wij bleven zo
onschuldig en zoetjes kijken als pasgeboren schapen. Ton ze ook werkelijk vertrokken in de
namiddag zeiden we tot ziens aan hen, met tongen die vol honig gesmeerd waren, en we
waren ontzaglijk blij dat we op Trioteignes konden blijven. Iedereen kwam het kasteel uit om
hen weg te wuiven. We slaakten een zucht van verlichting toen ze de buitenpoort van het
domein uitreden. Iedereen kwam het kasteel uit om hen weg te wuiven. Ook Georges Trahty
reed terug naar zijn vliegbasis.
We liepen naar onze kamers, maakten een danspasje van tevredenheid, we kleedden ons
warmer aan in wol en we liepen naar beneden om weer in het bos te wandelen. Heel wat
sneeuw lag nog in het domein, we liepen dus in onze zwaarste mantels en met mutsen en
handschoenen.
Het complot
We liepen recht door het bos van Trioteignes naar de hangar en de schuren, waar we
veronderstelden dat er altijd wel iets interessants aan het gebeuren was, want de piloten waren
nergens te bemerken en we zagen ook weinige vrouwen in het kasteel. We vonden niemand in
de schuren, maar we zagen wel heel wat stappen in de laatste sneeuw en in de modder rond de
gebouwen. We slopen van de schuren naar de hangar. We kropen op handen en voeten langs
de muren, naar de plaats in de golfplaten waar ons traliewerk hing. Ik duwde tegen de tralies,
vermeed het minste geluid, en we kropen weer de hangar in. De glijdeuren stonden wijd open
en al de lichten waren aangestoken. We meenden dat er ons niet veel meer kon overkomen als
iemand ons vond. De Officieren waren niet van het soort dat onschuldig kijkende, angstige en
berouwvolle kinderen pijn zouden doen. We wachtten een ogenblik onder de trap om uit te
kijken en te luisteren naar de geluiden in de zaal, maar we zagen niemand dicht bij ons, dus
klommen we hoger, de ijzeren trappen op, om ons gewoonlijk panorama op te zoeken over
wat er in de zaal van de vliegtuigen gebeurde. We hoorden stemmen klinken aan het andere
eind, de gekende zware stemmen van Carter Ash en Max Vinck. Ze werkten aan de Stormer.
De platen rond de motor stonden open en Max Vinck vuurde de motor af en toe aan door aan
een veer te trekken. Max sloot de motor weer af en hij inspecteerde de carburatoren met
Carter. We probeerden ons zo gemakkelijk als we konden op het platform neer te leggen, we
keken en wachtten. Wat konden Carter Ash en Max Vinck nog knutselen aan die motoren van
de vliegtoestellen?
Even later kwam Arlette Trahty de hangar in. Ze riep naar Carter, en hij en Max lieten de
Stormer voor hoe hij stond en ze kwamen naar de gezellige hoek voor thee, waar ze op de
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012