De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 104 / 217
De motor van het vliegtuig was een Rolls-Royce Kestrel. Een andere motor, een Franse
motor, werd wel uitgeprobeerd, maar snel afgevoerd wegens een hoop kleine problemen en
vooral wegens problemen met de injectie op grote hoogte.
De R.31 kon klimmen tot op achtduizend meter in ongeveer twintig minuten, maar de piloten
vlogen slechts heel zelden tot boven vierduizend meter, zodat zuurstofmaskers meestal niet
nodig waren. Het was een vliegtuig dat volledig uit een structuur van duraluminium en staal
bestond, maar de vleugels waren nog met doek overtrokken. De R.31 was ontworpen als een
eendekker vliegtuig voor observatie, voor verkenningsvluchten. De vleugels waren daarom
geplaatst boven op de romp, zodat de piloot en de observator onbelemmerd zicht naar
beenden genoten. Piloten noemden dit soort toestellen ‘parasol’ machines. De vleugels waren
lang en breed, ondersteund door vier holle, ronde stangen die vanuit het landingsgestel
omhoog stegen. Op de wielen waren remmen geïnstalleerd die werkten met samengeperste
lucht. De lucht onder druk kwam vanuit flessen die in de romp lagen.
In de cockpit kon een radiotoestel en een foto-apparaat staan. De radio kon slechts tot op
enkele honderden meter afstand uitzenden. Hij kon gebruikt worden voor telefonie en
telegrafie; maar werd daarvoor slechts zelden gebruikt, behalve als interfoon voor
communicatie tussen de piloot en de observator, en zelfs die twee gaven er meestal de
voorkeur aan handsignalen te gebruiken voor eenvoudige handelingen of aanduidingen. De
uitwisseling van berichten met de grond gebeurde meestal door handgeschreven nota’s op
papier in metalen cilinders te steken, een vlag of een stuk doek aan de cilinders te bevestigen
voor de zichtbaarheid, en die cilinders dan af te werpen op afgesproken plaatsen. Die
methodes van communicatie bleven natuurlijk elementair. Gewoonlijk vloog een
observatievliegtuig om na te gaan wat er ergens gebeurde, het vloog terug naar de basis,
landde, en de observator gebruikte de telefoon van zijn vliegbasis om zijn bevindingen mee te
delen.
Om zich te verdedigen konden de piloot en de observator van een R.31 elk met een
machinegeweer schieten. Het machinegeweer van de piloot bevond zich rechts van de romp,
schoot door de draaiende schroef heen, doch was er mee gesynchroniseerd. Een ander
machinegeweer bevond zich achter de observator. Dit was naar achter gericht maar kon
zijwaarts bewogen worden, want het was gemonteerd bovenop de romp. Dit machinegeweer
kon dus naar achter en zijwaarts schieten.
De synchronisatie van het machinegeweer van de piloot en de propellerschroeven werd
gevormd door een traditioneel Constantinescu systeem, genaamd naar de Roemeense
ingenieur die het lang geleden had uitgevonden. Constantinescus, systemen van tandwielen,
werden al ingevoerd op de tweedekkers van de laatste grote oorlog. Ze brachten impulsen van
de motor met een aantal kamwielen over naar het machinegeweer, zodat de kogels door de
lucht tussen de schroefbladen vlogen en de propellerbladen niet vernietigden. Als de
synchronisatie verloren ging, wat soms kon gebeuren, dan werden de propellerbladen
doorzeefd met gaten, of erger.
De twee machinegeweren van de R.31 waren gemaakt door Browning. Het machinegeweer
van de piloot schoot uit een doos van driehonderdvijftig kogels. De piloot moest zijn toestel
richten, de neus mikken naar ergens vóór de vijand om rekening te houden met diens snelheid
en de snelheid van de kogels, een hefboompje overhalen om elke honderd schoten opnieuw te
bewapenen, en dan kon hij schieten door op een knop op de stuurstang te drukken.
Het machinegeweer van de observator was net hetzelfde als dat van de piloot, maar dat bezat
vijf dozen van honderd kogels elk.
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012