De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

Terugkeer naar Trioteignes
De Blauwe Bloemen Blz.: 112 / 217
De piloten van de Blauwe Bloemen kwamen allen rond 28 januari op ons kasteel van
Trioteignes terug. Niemand geloofde toen nog dat de Duitsers die winter ons land zouden
aanvallen, en sommigen dachten zelfs dat het nooit nog zou gebeuren. De Geallieerde
Machten hadden dat ook al kunnen doen in al die maanden, maar ze hadden zich niet
bewogen. Er gebeurden nog steeds gevechten op zee en een klein beetje in de lucht om
vijandelijke observatietoestellen weg te houden, maar de echt grote veldslagen kwamen er
gewoon niet. Onze harten ontspanden zich en sloegen rustiger. Elke piloot werd omhelsd,
hartelijk verwelkomd, en we konden opnieuw lachen. De piloten bleven wel min of meer in
alarm, zodat we hen slechts af en toe allen samen zagen, en dat dan nog meestal slechts
tijdens de weekeindes. Ze vertelden ons de ene na de andere hoe hun verblijf op de
verschillende vliegvelden was verlopen, en hun verhalen waren zeer gelijkaardig, want de
sneeuw speelde de grootste rol. Alleen Richard Bousanges bleef eerder zwijgzaam en
teruggetrokken.
Virginie en ik bleven onze routine om naar school te rijden volgen. We moesten in de klassen
blijven tot rond vier uur, namen de bus terug, maakten grappen met onze vrienden tot we rond
half vijf op het kasteel aankwamen, natuurlijk met veel lawaai. We kregen dan gewoonlijk
een stuk taart en koffie of melk, en we begonnen ons uurtje thuiswerk.
Enkele dagen nadat de piloten teruggekeerd waren, reed onze bus weer door het dorp. We
zagen de nu goed bekende Mercedes auto van Baron Andreas langzaam vóór ons uit rijden.
Dit gebeurde op een vrijdag namiddag, zodat we veronderstelden dat Baron Andreas ons een
bezoek bracht tijdens het weekeinde. We vonden dat toen wel heel moedig van de Baron,
want na het vals alarm van 13 januari, in dezelfde maand, kon hij niet verwachten warm
onthaald te worden te Trioteignes. Een tweede auto volgde de wagen van Andreas, een zwarte
Citroën, een grote auto, die echter geen diplomatieke nummerplaat droeg. In die auto zaten
twee grimmige mannen gekleed in zwarte, lederen jassen. Toen de bus en Baron Andreas
nabij het centrum van ons dorp kwamen, nabij de dorpskerk en dus nabij de ingang van ons
domein, reed de tweede auto een zijweg in die zuidwaarts trok naar een naburig dorp. Dat
dorp was twee maal groter in huizen en inwoners dan Trioteignes. We wisten ook dat er dat
dorp de laatste jaren meerdere nieuwe, mooie villa’s gebouwd waren. Ik nam aan dat in de
Citroën nieuwe inwoners van dat dorp zaten, en ik gaf daar dus niet veel aandacht aan. Aan
het einde van het volgend dorp stonden ook nog meer kastelen, zoals in veel dorpen van
Wallonië. De meeste dorpen van onze streek hadden zich gevormd rond kastelen of abdijen,
trouwens, omdat oorspronkelijk in die dorpen gewoon de dienaars en de landarbeiders
woonden die in de kastelen en hun domeinen werkten. Virginie had niets opgemerkt, ze zat
naast me druk te praten met haar vriendin.
Ik dacht een ogenblik na over wat we op school geleerd hadden over de tijden waarin één
percent van de bevolking negentig percent van de totale inkomens van een streek verdienden.
Die tijden waren gelukkig voorbij, en hoewel daar waarschijnlijk ook een groot gedeelte van
ons fortuin mee was verdwenen, bleef er voor ons voldoende over om comfortabel van te
leven. We behoorden tot een nog steeds wel geprivilegieerde klasse die oud geld bezat, maar
ik vond het voorbeeld van de piloten die in ons kasteel verbleven hoopgevend, want ik had
geen klassenverschillen gevoeld in de manier waarop de piloten met elkaar omgingen. Bastien
de Trioteignes, Georges de Trahty en Richard Bousanges waren edellieden uit oude families,
maar ze kregen even weinig eerbied en hetzelfde eenvoudige kameraadschap als de andere
vrienden. Thomas Drandin sprak op geen verschillende wijze tot Richard als hij tot Max
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012