De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 114 / 217
met een amulet, een tovermiddel, een gelukshanger van eender welke soort om onheil te
bezweren! Piloten zijn de meest bijgelovige mensen op aarde! We hebben allen een klein
voorwerp in onze zak wanneer we vertrekken, onze geluksbrengertjes. Harige konijnenpoten
zijn populair, ook prentjes van Heiligen of kleine medailles die op onze borst hangen. We
weigeren daarover te spreken, maar we dragen ze allen! Wanneer een piloot op miraculeuze
wijze ontsnapt aan de dood, dan houden we ervan even de schouder of de hand te drukken van
dergelijke man vóór we vertrekken. Misschien is het omdat de dood zo dicht bij ons is, steeds,
dat we harder en meer lachen dan andere mannen. We nemen ook ons beroep zeer ernstig op!
We blijven maniakken met onze machines. We controleren en controleren opnieuw onze
motoren en onze kabels en onze instrumenten. We schreeuwen kwaad tegen de techniekers
wanneer iets niet in orde is. We realiseren ons zeer goed hoe broos en kwetsbaar we in de
lucht zijn. Toch houden we er aan te vliegen en een wonderlijk gevoel van vreugde komt over
ons wanneer we in de lucht zijn. We zijn dan fier, en we voelen ons alsof we de heersers van
het universum zijn, voor wie niets meer van tel is van de vuile, lagere bezittingen van de
wereld beneden ons zoals huizen, geld of land. Dat is de vreugde van het vliegen!’
Jan Sinnagel trok zich dan weer uit zijn mijmeringen om enigszins verbaasd te kijken nar
onze open monden, want we bleven erg onder de indruk van wat hij ons zei.
Hij grinnikte, ‘het is wondermooi om te vliegen, maar geloof nooit teveel van de epiek en de
heldendaden die piloten jullie proberen wijs te maken! Elk beroep of elke handel brengt
gevaren mee. Vliegtuigongelukken gebeuren wel, maar ze blijven een zeldzaamheid. Het is
waar dat elke piloot vergissingen begaat, en er gebeurt altijd wel een of ander ongeluk met
een piloot, maar we zijn goed geoefend en voldoende verstandig en handig om te zware
ongelukken het hoofd te bieden. We zijn geen kleine, blatende meisjes … oh, vergeef me,
juffrouw Virginie!’
Virginie vond het beneden haar waardigheid om iets terug te zeggen.
Raad
Baron Andreas von Reichenfeld kwam die avond inderdaad in het Kasteel Trioteignes aan. De
welkom die hij ontving was uitgesproken koud, zoals hij kon verwachten. De piloten, maar
ook Grootvader Charles, eigenlijk al de mensen die op ons domein verbleven, wisten tegen
dan wat er gebeurd was met de Duitse Majoor die met zijn invasieplannen aan de verkeerde
kant van de grens geland was. Grootvader Charles gaf wel een handdruk aan Baron Andreas
en hij stelde hem een kamer voor, maar ik bemerkte dat hij het vermeed de Duitser recht aan
te kijken, en zijn lippen glimlachten niet. Andreas drong aan, en aanvaardde de kamer. Ik
meende dat ik in zijn plaats me direct zou omgedraaid hebben en zou teruggekeerd zijn naar
Brussel. De signalen waren duidelijk! Het was heel evident voor ons allen dat Duitsland een
dreiging vormde voor België, en een bron van haat en geweld was die tegen ons gericht was.
Duitsers waren niet de goede jongens, en zeker niet meer de jongens aan wie heel verkeerde
dingen gedaan waren na de laatste oorlog. We waren meer en meer van mening dat ze de
vernederingen van Versailles verdiend hadden. Duitsland was absoluut niet het land dat
berichten uitzond van vrede voor de mensheid. We realiseerden ons dat zeer goed, en de
eenden van Trioteignes hielden aan hun vrede!
Na het avondmaal wensten de piloten ons snel een goede avond en ze verlieten de tafel sneller
dan gewoonlijk. De gesprekken waren stroef en kort gebleven. Niemand sprak de Baron
rechtstreeks aan. Grootvader Charles, Jean-André, Léon-Alexandre en Arlette de Trahty
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012