De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 80 / 217
De Duitse diplomaten probeerden de hand te leggen op de Spaanse ijzerertsmijnen, om het
erts te verschepen naar Duitsland. Aan het einde van 1937 werden de vijandelijke partijen hun
strijd een tijd moe. Ik vloog dan in de Republikeinse Luchtmacht van Generaal Hidalgo de
Cisneros, die in het begin van 1938 bestond uit tweehonderd jachtvliegtuigen, honderd
bommenwerpers en honderd observatie- en transporttoestellen. De laatste slag waaraan ik
deelnam was de Slag van de Ebro, die duurde van de zomer van 1938 tot het begin van de
winter van dat jaar. Ik streed, en ik zag de gruwel. Ik wil die niet beschrijven. Aan het einde
van september 1938 werden de Internationale Brigades de laatste maal ingezet, en daarna van
het linkse front weggetrokken. De Internationale Brigade verliet Spanje. Op dat ogenblik
bleven er nog vierhonderd Britse en driehonderd vijftig Belgen onder Republikeinse bevelen,
en tweeduizend Fransen, tienduizend vrijwilligers in totaal aan onze zijde. Ik keerde eerst
weer naar Madrid en bleef in Spanje, maar niet meer als strijder. Einde 1938 wist ik dat alles
verloren was voor de Republiek, dus keerde ik terug naar Engeland in de vroege lente van
1939. Ik vloog op de meer moderne machines van de Royal Air Force. Enkele maanden later
werd ik naar hier gezonden.’
‘Ik ben onder de indruk,’ gaf Arlette toe. ‘Wellicht leerde je veel in Spanje. Lijden helpt de
mensen hun leven in het juiste perspectief te plaatsen. Ik heb niet in mijn persoon fysisch
geleden, maar als je in een hospitaal werkt, en ik heb in meerdere hospitalen gewerkt, eerst in
Groot-Brittannië en later in België, dan leer je wat medelijden betekent. Mijn professor in
Oxford zei me steeds dat medelijden de meest essentiële kwaliteit was die ik miste om een
goede dokter te worden. Ik heb dat geleerd, ondertussen. Ik heb wel geleden toen jij wegging.’
‘Waarom was dat?’ vroeg Carter voor de vuist weg terwijl hij in het vuur bleef poken.
‘Omdat ik me er te laat rekenschap van gaf dat ik je graag zag, jij domoor! Maar ik kon je niet
meer vinden. Je was van de aardbol verdwenen. Ik ging naar de Administratie van de
Universiteit, naar de Auxiliary Forces van de Royal Air Force, naar het Leger, naar het
gemeentehuis van Oxford, maar je was verdwenen!’
‘Wacht even. Kun je herhalen wat je juist zei bij het begin van je zinnen?’
Carter Ash keek nu heel ernstig naar Arlette.
Arlette lachte, ‘het deel waarin ik zei dat ik van je hield?’
‘Ja, dat deel dat zo mooi klonk.’
Arlette nam toen het hoofd van Carter in haar twee handen, één hand onder elk oor, en ze
kuste hem op de mond. Toen ze dat gedaan had, wat ze zachtjes en slechts lichtjes hem
aanrakend had gedaan, wou hij natuurlijk meer, en de volgende kus duurde langer en werd
heel wat vuriger afgeleverd.
Carter en Arlette beseften niet dat twee paar ogen hen bespiedden vanop het ijzeren platform
aan de tegenoverliggende muur.
Arlette fluisterde later, ‘we zijn zo dom geweest, lieveling!’
Nog later, toen Virginie en ik op het punt stonden om terug te keren, vroeg Arlette, ‘wat zijn
eigenlijk deze vliegtoestellen? Waarom zijn ze zo belangrijk?’
Dat wilden we ook nog wel graag horen, dus bleven we gangen op het platform, al begonnen
we ons volledig verkleumd te voelen.
Carter Ash zuchtte. Hij hield op dat ogenblik Arlette in zijn armen op de divan.
‘Je bent erg aanhoudend. Wel dan, ik zal proberen het je uit te leggen, maar dit kan technisch
worden. De twee vliegtuigen werden ontworpen door ingenieurs van de Vresele familie, een
familie die deze laatste jaren niet gekend was om dergelijke toestellen te ontwerpen, maar de
Baron Vresele had nieuw geld te zijner beschikking en hij investeerde daarom in zijn zoon, de
broeder van Violaine, en in een neef. Die zijn jonge, durvende ingenieurs die van nul konden
beginnen. Ze hadden het idee om alles wat ze maar aan interessants konden vinden aan alle
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012