De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 205 / 217
hotel in, net op het ogenblik dat een bom in de straat ontplofte. Brokstukken, stenen en
schrapnels raakten Richard in de rug terwijl hij binnenliep. Richard werd van zijn voeten
weggeblazen door de luchtverplaatsing, op de grond gesmeten, en dan tegen de verste muur
van de garage gekwakt. Hij verloor enkele minuten het bewustzijn.
Richard trok moeizaam iets later de ogen open. Hij zag twee mannen rond hem staan en hem
op zijn rug draaien. Door de open poort zag hij zijn Kapitein naderen. Richard leed
verschrikkelijk pijn juist in zijn rug waarmee hij op de koude stenen lag, en hij durfde niet
meer recht te komen. Hij was blij nog in leven te zijn. De mannen begonnen hem te zeggen in
een zwaar Vlaams dialect dat Richard nauwelijks begreep, om te blijven liggen. Ze zouden
hulp voor hem gaan halen. Eén man en de Kapitein bleven bij hem. Tien minuten later
kwamen er nog meer mannen aanlopen met een draagberrie. Richard begreep dat de
Oostendenaren hem zeiden dat ze hem te voet naar het hospitaal zouden brengen. Zijn
Kapitein zei tot ziens, want hij moest terug naar Steene. De mannen namen de draagberrie op
en ze liepen naar het hospitaal, dat slechts enkele minuten verder lag. De vreemde optocht van
twee mannen vooraan die riepen om plaats te maken, twee mannen met de draagberrie en
twee mannen achteraan, liep van de ene straat de andere in. De mannen sprongen over puin
van steen en glas, ze wisselden af aan de draagberrie, ze maakten snelheid, tot ze inderdaad
aan een hospitaal kwamen, hijgend van de inspanning. Hun schreeuwen zette het hospitaal in
rep en roer. In het ziekenhuis namen meerdere mannen en vrouwen in witte uniformen de
draagberrie over, en ze brachten hem een kamer in. Hij kreeg inspuitingen, misschien om de
pijn te stillen, en hij verloor opnieuw het bewustzijn.
Richard Bousanges ontwaakte nog diezelfde dag van 27 mei. Hij wist dat het avond was, want
het licht was donker in de vensteropening waar hij naar keek, terwijl het licht in zijn kamer
schril wit en hel scheen. Hij lag op zijn buik in een zeer zuiver bed, en ook de indruk die hij
had van de rest van de kamer, het deel dat hij zag, was van blanke properheid. Zijn hoofd lag
in een kussen, wit met rode letters erop, waarvan hij slechts het woord Oostende kon lezen.
Zijn ogen bewogen. Hij was niet meer in uniform, want de mouw van de arm waarop het
kussen en zijn hoofd lag was ook wit. Hij herinnerde zich dat hij naar een hospitaal gebracht
was.
Een verpleegster stond naast hem, maar hij zag slechts haar zeer slank middel, een witte
schort of ziekenhuisjurk, en heel mooie, lange benen die een stuk onder haar jurk uit staken.
Ze was heel slank, misschien wel mager, want een gordel trok de plooien van haar schort
samen tot een fijn figuur, voor zover hij kon zien. Een man, een dokter, ook gekleed in wit,
stond naast haar, en die man was aan het werken aan hem. Hij trok dingen uit de rug van
Richard.
De dokter, van wie Richard tot nog toe slechts de witte broekspijpen kon zien, voelde dat
Richard wakker werd, want hij vroeg, ‘versta jij Nederlands?’
‘Een beetje,’ antwoordde Richard met een zwakke stem en een dikke tong.
De dokter was tevreden.
‘Je werd getroffen door een halve bom schrapnels in je rug en in je benen. Dat is nogal
ironisch voor een piloot om op de grond geraakt te worden, nietwaar? We hebben alles al uit
je benen gehaald en je dichtgenaaid op een paar plaatsen. Laat me weten als je iets van wat i
kzeg niet begrijpt. We haalden de meeste schrapnels ook al uit je rug. Smerige lui, die
Duitsers! Ik durfde niet alles er uit te halen in één keer, want je verloor veel bloed en we
hebben niet veel bloed meer voor transfusies. De dikste en laatste stukken ben ik nu aan het
verwijderen. Ik verdoofde je en ik heb bijna gedaan, maar schreeuw maar als je nog wat voelt.
De verdoving zal nog een tijdje werken, maar binnenkort zal de pijn weerkeren. Als de pijn te
erg wordt, schreeuw dan maar, en ik of iemand anders zal je komen helpen. Begrijp je me?’
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012