De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 26 / 217
Op dat ogenblik, laat, kwam ook Joseph Asten binnen. Jef Asten was niet een grote maar wel
een mooi gebouwde man met een aangenaam open gezicht, onregelmatige wenkbrauwen
gebogen boven milde ogen waarin wel vermetelheid en listigheid blonken. Een verleidelijk
lachje trok steeds aan de linkerhoek van zijn mond, en een kuiltje in zijn bovenlip bracht hem
een toets van aanmatiging die dadelijk verdween in de warmte van een vriendelijke blik en
lach. We vonden zijn blauwe, schelmachtige ogen doordringend fonkelen onder zijn zeer kort
gesneden, zwart haar. Hij straalde zelfvertrouwen uit. Hij kon een bokser zijn, een atleet die er
zelfbewust en jongensachtig vrij uitzag, een man die alles hard durfde te spelen! Jef was ook
een slanke, gespierde, nonchalant geklede figuur, met het duidelijke allure van een geboren
leider. Hij groette de mannen die nog aan de deur stonden, nam een glas Champagne aan dat
Annette hem dadelijk met een zwaar smachtende blik aanbood, en hij sprak dan even met een
vreugdevolle kwinkslag tot de jonge mannen, een brede grijns nu op de lippen. Jef stapte
daarna snel rond de groep van de Orangerie mannen om iedereen een goede kerstavond te
wensen en om de oudere personen formeel te groeten en te bedanken, maar hij stopte zeer
abrupt in zijn beweging.
De glimlach van Jef verdween plots helemaal, en hij trok zijn lippen heel dun toe. Hij werd
heel bleek in zijn gezicht en we zagen zelfs zijn benen beginnen te beven in een ogenblik van
paniek. Zijn glimlach verdween maar vormde zich een fractie van een seconde later weer tot
zijn vroegere volheid. Niemand in de zaal had iets van zijn tijdelijke verlegenheid bemerkt
omdat hij achter de anderen doorgleed toen, maar Virginie en ik, die zo stijf als Florentijnse
Marzocco’s aan de deur zaten, knipten alwetend en verbaasd naar elkaar bij de
ogenblikkelijke herkenning van iets heel ongewoons dat er was gebeurd. Daarna probeerden
we uit te vissen wie of wat het ogenblik van paniek in Jef Asten veroorzaakt had.
Jef keek met brandende, wijde ogen, verbijsterde en verblindende ogen die helemaal niet
pasten met zijn glimlach, naar iemand die in de zaal zat. Ze zat in de verste hoek van een zetel
die naast de sofa stond. Jef staarde en bleef maar staren van tussen een groep mannen door die
verder praatten en grapjes tapten en die zich niets aantrokken van Jef. Hij bleef even staan,
moest van zijn glas drinken, en probeerde zijn hevig slaand hart en zijn geschokte zenuwen,
zijn trillende knieën tot kalmte te bedwingen. We zagen zijn strijd. De vrouwen keken naar de
kerstboom en ze bespraken de versiering, ze keken niet in de richting van Jef. De persoon die
Jef leek te kennen of voor wie hij ogenblikkelijk gevallen was, was niemand anders dan
Arlette de Trahty!
Arlette zat inderdaad als één van de meest opvallende verschijningen van de avond, lange
benen gekruist, gekleed in een schitterend wit en blauw kleedje van zijden jersey, waarvan de
blauwe kleuren slechts schakeringen waren die vervaagden in het roomkleurig wit van andere
delen van haar kleed en van haar huid, de linker- en rechterhelft van het kleed over haar borst
gekruist, zodat een zeer diepe uitsnijding vrijgelaten werd tussen haar mooi gevormde, volle
borsten. Een gouden gordel hield haar kleed bijeen rond het middel om te tonen hoe erg slank
ze wel was. Haar mouwloos kleed was ook heel diep uitgesneden aan haar rug, die ze nu half
toonde terwijl ze naar de kerstboom keek. Die uitsnijding was gedurfd en uitdagend voor
Kerstmis, en voor de kouwelijke Arlette in deze winter een mirakel. Ze had wel een dikke,
open pullover bij, maar die had ze voorlopig naast haar in de zetel liggen. Arlette schitterde
als een juweel in haar zetel, zozeer als de dennenboom van Kerstmis in zijn hoek. De blikken
van de jongemannen vlogen evenzeer naar haar als naar Gravin Irene.
Arlette keek dan plots recht in de ogen van Jef Asten, en ze waren toen de enige man en
vrouw die dat deden alsof ze door een mysterieuze, onzichtbare magneet naar elkaar toe
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012