De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 27 / 217
getrokken werden. We zagen haar ogen zachter worden en gloeien, naar de man uit reiken.
Haar Champagne glas trilde in haar handen, maar ook die reactie duurde niet langer dan een
seconde tot ze haar normale houding van slome onverschilligheid weervond. Arlette had de
haren opgemaakt, zodat ze helemaal achter en boven haar hoofd stonden in een dot, wat haar
gezicht en lange nek zeer blank vrij liet en toonde. Deze avond had ze zelfs een heel dunne
laag wit poeder opgelegd, zodat haar volle, felrode lippen in haar op een cameo lijkend gelaat
contrasteerden zoals een dunne streep bloed in de sneeuw. Ze had niet het minste tikkeltje
rouge op haar wangen aangebracht, en in haar grijze ogen flikkerden de dansende lichtjes van
de vlammen van de kerstkaarsjes die weerspiegeld en vermenigvuldigd werden in de
gekleurde glazen bollen die we aan de takken van de kerstboom hadden gehangen. Haar
middel was verschrikkelijk dun, en toch had Arlette een mooie, volle borst en
overeenkomstige gulle heupen, zodat Virginie en ik vreesden dat de twee helften van haar
lichaam op een dag zich spontaan zouden scheiden. Ik heb later slechts één andere zulke
wespentaille gezien, en dat was dan nog in de figuur van de Amerikaanse filmactrice Vera
Ellen. Natuurlijk bewonderden we Arlette. Ik veronderstel dat Virginie, die allesbehalve slank
in de heupen was, Arlette altijd bekeek met een bepaalde hoeveelheid gezonde jaloersheid.
Jef Asten bleef enkele ogenblikken verder als versteend staan terwijl hij naar Arlette staarde,
maar dan brak de magie die zich tussen hen afspeelde, en Arlette keek kwaad weg. De ogen
van Jef en Arlette, bemerkten we nadien, bleven echter regelmatig naar elkaar terugkeren, en
ze keken slechts weg wanneer ze door de andere daarop betrapt werden. Jef ging uiteindelijk
naar voren, naar de sofa, om zich voor te stellen aan de Trahty’s. Bastien kwam hem daarbij
ter hulp en noemde hem Joseph Asten.
Wanneer Jef ook een hand uitreikte naar Arlette, over de sofa heen waar de andere vrouwen
zaten, stelde Bastien voor, ‘Arlette de Trahty, dochter van Léon-Alexandre. Ik stel je Joseph
Asten voor.’
Arlette zei eerst niets, ze bleef ijskoud kijken, misprijzend, deed of ze Jef Asten niet had
gezien, keek dan naar Jef van boven tot beneden en fluisterde nauwelijks hoorbaar, ‘Joseph
Asten is het? Wel, wel, vereerd met u kennis te maken.’
Een harde, sarcastische grijns die erg onvrouwelijk aandeed verscheen in haar gezicht, en we
ontdekten een toets van misprijzen weer, en zelfs van haat in haar ogen.
Virginie en ik keken verbaasd naar elkaar. We voelden aan dat deze twee, Arlette en Jef,
elkaar van vroeger al kenden, maar we konden niet uitmaken of er gevoelens van genegenheid
dan wel van afkerigheid tussen hen lagen, ondanks de blikken van Arlette. Was Jef slechts
aangetrokken door haar diepe halsuitsnijding en de lichte zwelling van haar borsten, door de
plotse opwelling van een rode blos op haar wangen, die zonder twijfel veroorzaakt werd door
zijn verschijning? Werd Arlette kwaad over de wijze waarop Jef naar haar keek? We
glimlachten dan ook, want hier was er een zeer interessant voorval gebeurd, een drama
waarvan we al de details moesten zien te ontdekken. We mochten die twee niet uit het oog
verliezen de rest van Kerstavond, en ook niet de volgende dagen!
Iets later op Kerstavond verdwenen de Kerstman en Zwarte Piet even om hun klederen om te
wisselen. Wij gleden van onze stoelen. De twee mannen die hun rol uitgespeeld hadden
stonden even later ook in avondkledij tussen de gasten. We hadden natuurlijk de emmers
water een beetje van plaats veranderd, een klein beetje slechts, zodat Max Vinck over hen
heen struikelde toen hij weer binnen kwam. Hij had toen al zijn hoofd vol van Rosine, ziet u.
We hoorden een mooie, luid klinkende vloek aan de andere zijde van de deur, en we knikten
naar elkaar. Eén vlieg al gevangen! Max kwam binnen met schoenen vol water zodat ze zogen
wanneer hij stapte, en het onderste van zijn broek was vochtig. Max, die ook ‘Pinky’
genoemd werd, keek ons heel kwaad aan en vroeg zich waarschijnlijk niet meer af hoe die
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012