De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

Irene Stratten
De Blauwe Bloemen Blz.: 64 / 217
We konden slechts drie dagen later naar de hangar terugkeren. We liepen, opnieuw gewapend
met een schroevendraaier en een zaklamp, al zouden we die schroevendraaier niet echt meer
nodig hebben. Aan de plaats waar de holle weg versperd was, liepen we bijna Irene Stratten
op het lijf. Ze stond na te denken vóór de wirwar van de gevallen boomstammen en de
ineengestrengelde gebroken takken. Ze droeg hoge laarzen, lederen rijlaarzen die ze
waarschijnlijk in de stallen van Alain Jacquet had geleend, en ze droeg ook een broek en een
korte jas die afgezet was met bont, en een wollen muts op het hoofd. Ze had ons niet zien
aankomen, zodat we even achteruit stapten en bovenop de holle weg achter haar kropen, waar
we haar observeerden van achter een dikke boom.
Irene stond te twijfelen over wat ze zou doen, maar dan zagen we haar resoluut tot een besluit
komen. Ze greep grassen en struiken van de rand beet en ze klom omhoog zoals wij de vorige
maal gedaan hadden. Ze gleed naar beneden, maar ze kon een beginnende kleine boom
grijpen en ze reikte met de andere hand naar een struik die ze hield, haar voeten vonden steun,
en ze klom voort. Ze trok zich op aan een ander boompje tot ze hijgend bovenaan het pad
stond, blijkbaar fier en tevreden over zichzelf om tot daar geraakt te zijn zonder hulp. Ze
onderzocht hoe de bomen geveld waren door haar handen te laten bewegen over de sporen
van de zaag en de bijlen, en daarna stapte ze verder het bos in.
Irene wandelde behoedzaam rond de versperring heen. We volgden haar op een bepaalde,
veilige afstand, zodat ze onze stappen niet kon horen. We vermeden het op droge takken te
stappen die konden afknappen. Irene vond even verder de holle weg weer, zoals wij hadden
gedaan, en ze gleed naar beneden. Ze sloeg aan haar klederen, borstelde de dode bladeren en
de afgetrokken twijgjes van haar jas met haar vingers, en ze veegde ook wat modder van haar
laarzen weg. Daarna wandelde ze onvervaard verder, maar ze bleef naar alle zijden kijken.
We gingen niet naar beneden in het pad zoals we de laatste maal hadden gedaan, maar we
kropen boven van boom tot boom en vermeden angstvallig enig geluid te maken. Irene bleef
in de holle weg stappen, tot ze bij de schuren aankwam.
Op dat ogenblik hoorden we een krachtige motor aan slaan. Irene bleef verbaasd, opgeschrikt
staan. Ze stopte even. Ze luisterde aandachtig. Daarna ging ze naar de eerste schuur, en ze
stapte onvervaard naar de hangar. Ze kroop en sloop niet; ze ging recht op het gebouw af. Ze
wandelde in de richting van het geluid. Ze verdween aan de voorzijde van de hangar, waar we
de glijpoort wisten staan. Wij slopen achter de hangar door, vonden onze tralies, en ik maakte
een teken aan Virginie om naar binnen te kijken. Virginie schoof het traliewerk terzijde en ze
kroop naar binnen. Ik moest haar volgen. De tralies schoven gemakkelijk, geluidloos naar de
kant. Niemand had ontdekt dat iets aan de hand was met de opening. We kropen naar binnen.
Wanneer ik mijn hoofd de hangar in duwde, vond ik dat het voorste deel van de zaal helemaal
open stond, en de hangar baadde in een fel licht dat niet slechts uit de open panelen van de
poort naar binnen stroomde, maar ook uit de grote elektrische lampen die boven de
vliegtuigen hingen. De motor van één van de toestellen stond te brullen, een propeller draaide
aan een verbazende snelheid zodat we slechts een wervelende cirkel zagen vóór de
Onbevreesde. Het geluid maakte indruk op Virginie, maar ik voelde me opgetogen en
geprikkeld door nieuwsgierigheid. Motoren trokken me altijd aan. Niemand kon ons horen
binnensluipen in dit hels lawaai. Virginie klom de trappen op. We gingen naar het platform en
we legden ons neer op de houten vloer, onze hoofden hielden we zo laag mogelijk. We
konden zien wat er beneden gebeurde door de ijzeren railing.
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012