De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 206 / 217
Richard knikte en de dokter werkte verder.
De dokter zei iets later, ‘ik bracht een verpleegster mee die Frans spreekt. Ze is afkomstig van
Luik. Je kunt aan haar vertellen wat je nodig hebt. Ze zal niet steeds hier blijven, maar ze is
meestal in de gang, dichtbij. Er hangt een elektrische bel naast je hand. Trek aan het koordje.
Begrijp je dat?’
Richard knikte weer, en hij probeerde naar de verpleegster te kijken die een schaal hield
waarin de dokter de bebloede metalen stukken gooide die uit zijn rug kwamen. De
verpleegster bemerkte zijn beweging. Ze leunde naar beneden om zijn gezicht te zien, om ook
haar gezicht te tonen, en om nader te kijken naar het gezicht dat in het kussen begraven lag.
Toen hun ogen in elkaar haakten, slaakte ze een kreet die de dokter deed opschrikken. De
verpleegster staarde nog meer naar de ogen, en ze bleef staren. Ze sprong recht als een veer,
maar boog zich weer en keek opnieuw. De dokter maakte een ongeduldig gebaar.
‘Richard Bousanges, jij bent mijn vriend Richard,’ riep Arlène Paslot uit, en Richard
probeerde te bewegen, wat meer op een sluiptrekking leek dan op een gecontroleerde kering.
De dokter liet dan een Vlaamse vloek van de ergste soort de lucht in en hij schreeuwde dat de
patiënt stil moest blijven liggen.
‘Kennen jullie elkaar?’ bulderde de dokter, en hij vloekte nog even verder want hij trok weer
een groot, plat stuk metaal dat diep stak, en de beweging van Richard had hem erg verrast. De
dokter keek nu naar Arlène.
‘Natuurlijk kennen we elkaar,’ antwoordde de verpleegster. ‘Ik ken Richard al sinds ik nog
slechts vijf jaar oud was! Hij was mijn speelvriendje toen we klein waren. Hij is een piloot
van Bierset, een Officier in de Aéronautique. Hij woont niet ver van mijn vroeger huis!’
‘Het is een kleine wereld waar we in leven,’ zuchtte de dokter, zijn hoofd schuddend. ‘De
oorlog brengt mensen samen, zowel als hij hen scheidt.’
‘Die dokter is een filosoof,’ dacht Richard Bousanges hartelijk.
Hij bleef denken aan het bekoorlijk engelengelaat dat hij zonet gezien had. Hij draaide zijn
ogen helemaal terzijde en naar boven, want hij wou zoveel mogelijk opnieuw meer zien van
die delicate, bleke schoonheid die Arlène was. Veel was ze niet veranderd! Ze had nu kleine
rimpeltjes rond de ogen, maar ze zag er nog steeds even parmantig uit zoals een modemodel
uit Parijs. Ja, de natuur kon ook dergelijke elegante schoonheden te Luik doen geboren
worden!
Op dat ogenblik trok de dokter het speciaal lang stuk van de Duitse bom uit de rugzijde van
Richard. Richard hoorde een zucht van triomf en al voelde hij geen pijn, hij voelde wel zijn
vlees meegeven.
‘Dat verdomd stuk zat diep,’ legde de dokter uit. ‘Er is echter niets vitaals geraakt van je. We
moeten die plaats speciaal desinfecteren. We willen je niet zien opgegeten worden door die
vuile Duitse microben, nietwaar? Dat was het voorlaatste stuk. Kun je het nog even
uithouden?’
Richard knikte.
Hij vroeg, met zijn mond nog in het kussen, ‘hoe kwam je hier? Ik heb naar je gezocht, maar
je was weg!’
‘Ik heb hier steeds gewoond,’ grinnikte de dokter als antwoord, ‘en ik ben gevleid dat je me
opzocht. Je hebt me gevonden, ook. Maar ik neem aan dat die vraag aan iemand anders
gericht was. Je hebt mijn toestemming om te antwoorden, verpleegster Paslot.’
‘We verhuisden naar Oostende,’ legde Arlène zacht uit. ‘Mijn vader begon een
immobiliënzaak aan de kust, al heel wat jaren geleden. Hij handelt vooral in appartementen
met zeezicht, in appartementen op de dijk, en in Vlaamse villa’s. We verhuisden van Luik
naar Oostende. Mijn moeder houdt van de zee. We wonen nu hier, en later kwam ook ik
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012