De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 148 / 217
De motoren van de Battles brulden samen. Recht vóór Bastien werd een vleugel van een
Battle onder de draaiende schroef van een andere Battle door getrokken, met catastrofale
gevolgen. De propeller van het eerste vliegtuig kraakte, de schroef werd omgeplooid zodat het
toestel niet zou kunnen opstijgen, en de vleugel van het tweede toestel werd zwaar
beschadigd. De twee piloten en de twee observatoren van die machines zouden in de
vrachtwagens van het eskadron naar Belsele moeten rijden. Misschien konden de twee
toestellen nog wel hersteld worden en later naar het campagnevliegveld gevlogen worden,
maar iedereen verwachtte geweldige bombardementen van Evere door de Duitse Luftwaffe in
de eerste uren van die morgen.
In de hangar van Max Vinck konden twee andere Battles niet opstijgen wegens motorpech.
Ook die twee toestellen zouden moeten achtergelaten worden. Het eskadron werd daarmee
herleid van dertien Battles tot slechts negen toestellen, in de eerste uren al.
Bastien voelde zich zeer teleurgesteld bij al die tegenslag. Hij keek naar zijn horloge. Het was
al bijna vijf uur, de andere Battles vlogen hoog weg, en de dageraad begon. Men kon Duitse
bommenwerpers nu elk ogenblik verwachten! Waarom was er zo veel activiteit nog aan de
gang op het vliegveld van Evere? Waarom waren er nog zo veel mannen in de weer?
Realiseerde niemand zich dat in alle waarschijnlijkheid dit vliegveld het eerste doelwit zou
worden van het Duitse geweld! De beschadigde vliegtuigen wegtrekken nam veel te veel tijd
in beslag voor de zenuwen en het geduld van Bastien!
De hangars werden ten slotte toch vrij gemaakt en zijn vliegtuig kon weggehaald worden,
waarna hij naar de baan kon rollen om op te stijgen. Hij trok daar aan het gas om onmiddellijk
zoveel mogelijk brandstof als hij durfde in de carburator te jagen, en om voorwaartse kracht
aan zijn propeller te geven. De motor bulderde oorverdovend en de machine sprong naar de
landingsterreinen. Bastien deed de Battle donderen en rollen.
Hij hoorde Jan Sinnagel in de interfoon roepen, ‘hou je gemak, jongen, je gaat de vleugels van
je toestel afrukken!’
Bastien grinnikte over zijn schouders, maar hij hield maximum trekkracht aan.
Opnieuw hoorde hij Jan Sinnagel roepen, ‘ze komen er aan! Gevaar! Gevaar! Bandieten recht
boven ons! Ze duiken neer vanuit het oosten. Weg hier, weg ermee, snel!’
Bastien klom steil de hemelen in. Hij was zeer blij met het uitgelaten gevoel om in de lucht te
zijn, en hij bleef over Brussel heen naar het westen klimmen. Hij keek niet achter zich om te
zien wat er met Evere gebeurde. Slechts toen hij de hoogte bereikt had die hij gezocht had,
keek hij over zijn schouder naar beneden.
Hij zag een groep Heinkel bommenwerpers, met zwarte kruisen afgelijnd met een witte boord
op hun rompen, slierten van zeer explosieve bommen laten vallen op de hangars van Evere.
Hij hoorde de bommen inslaan en hij voelde tot in zijn hart de trillingen van de
luchtverplaatsingen veroorzaakt door de ontploffingen. Met elke seconde vloog hij echter met
zijn toestel verder naar het westen. Het laatste geluid dat hij hoorde kwam van de enkele C.40
luchtafweerkanonnen die naar de vijand schoten.
‘Oh Go, oh God,’ hoorde hij Jan Sinnagel kreunen, ‘Evere wordt plat gebombardeerd! We
geraakten nog juist op tijd weg! Arme mannen, arme mannen!’
Jan Sinnagel verwees naar de techniekers en naar het ander grondpersoneel dat nog te Evere
in de hangars en in de barakken moest blijven. Bastien zag echter met enige tevredenheid
lange camions beladen met de benodigdheden voor de campagnevliegvelden door de straten
van Brussel rijden. De mannen die ze het best kenden waren ontsnapt, tenzij die ook zouden
aangevallen worden terwijl ze op de weg reden. Neen, de bommenwerpers vielen slechts
Evere aan.
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012