De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 50 / 217
bijkomende vleugje overmoed en durf dat sommigen van onze mannen missen. Het zijn geen
slechte mannen. Ik mag hen wel!’
‘Tegenstanders en gevaarlijke mannen blijven ze echter!’ waarschuwde de Baron.
‘Ze hebben pistolen, natuurlijk. Ik zag hun wapens. Ze brachten geen handmitrailleurs.’
‘We moeten maar verder zoeken,’ besloot Reichenfeld. ‘Misschien, en ik hoop dat bijna, was
de informatie die naar ons uitlekte totaal verkeerd. In elk geval, na nog enkele dagen meer
moeten we onze zoektocht stopzetten en melden dat we niets gevonden hebben. Nu moet ik
naar Brussel terugkeren. Kom je met me mee?’
‘Neen, ik denk dat ik nog even zal blijven.’
‘Ter ere van onze zaak of omdat je geïnteresseerd bent in Bastien de Trioteignes?’
Irene lachte schor, ‘dat heb je dus wel opgemerkt, mijn beste Baron. Misschien omwille van
Bastien Trioteignes, ja, misschien ook niet. Ik zal mijn plicht doen. Ik moet nog een tijdje hier
blijven.’
De Baron en Irene Stratten zwegen daarna. De Baron verliet de zitkamer en Grootvader
Charles kwam even later binnen. Ik verdween onopgemerkt naar boven om aan Virginie te
gaan vertellen wat ik gehoord had.
Ideologieën
Tijdens één van die avonden vonden Virginie en ik de piloten samen zitten in de Orangerie.
Ze hadden stoelen in een cirkel rond een oude ijzeren tafel geplaatst en ze hadden een vuur
gestookt in een oude, roestige kachel die ‘Vlaams Duiveltje’ genoemd werd, een kachel
waarvan we gedacht hadden dat die in stukken zou vallen wanneer iemand er vuur in zou
aansteken aan een stuk hout. De piloten waren ze in geslaagd een gezellige atmosfeer te
creëren in een hoek van de zaal. Grootvader Charles had wel ook centrale verwarming
geïnstalleerd in het gebouw, maar in die grote zaal kon die de temperatuur niet hoog genoeg
krijgen in het putje van de winter, niet met de vorst en de vochtigheid buiten. De mannen
verkozen de golven van warmte die uit de kachel en het brandend hout de kamer in gestraald
werden. Ze hielden van de primitieve gezelligheid en van de intimiteit die verwezenlijkt werd
door de oranje vlammen, eerder dan de zachte, onpersoonlijke warmte van radiatoren waarin
heet water liep. De piloten hadden ook enkele flessen Cognac verzameld. Ik vermoedde dat
Bastien die uit de kelder van Grootvader Charles had verdonkermaand.
Virginie en ik hadden de lichtgloed in de donkerte van de avond bemerkt doorheen de
ontbladerde boomtakken, en we waren dan ook naar de Orangeriezaal gelopen, waar we
verwelkomd werden met heel wat enthousiasme, en nadien ook op twee stoelen geduwd
werden. We kregen geen Cognac.
Onze moeder Amélie had gepoogd ons de principes van de goede manieren tijdens hoofse
gesprekken in te pompen. We geloofden dat we die aanbevelingen niet nodig hadden in het
gezelschap van ruwe en harde soldaten, zodat we vastberaden waren enkele vragen te stellen
over onderwerpen die ons bezig hielden en die we anders nooit mochten stellen aan tafel of in
de conversatiekamer. Moeder had ons verboden gesprekken te beginnen over religie en
politiek in waardig gezelschap. We brachten deze onderwerpen bijgevolg nu naar boven.
Virginie vroeg stout en onschuldig, ‘we hoorden de laatste dagen vermelden dat al de
ideologieën van Europa thans leken tegen elkaar te strijden. Ik las iets over het Communisme,
en dat systeem lijkt een manier van samenleven te zijn dat meerdere voordelen biedt. We
zagen een film onlangs die Misère au Borinage heette, een film van Joris Ivens en Henri
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012