De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 62 / 217
een ademstoot uit alsof ze wou nagaan hoe koud het werkelijk was. Ik zag het kleine, vochtige
wolkje uit haar mond verschijnen, door haar kleine, regelmatige tandjes. Een licht rode blos
steeg plots naar haar wangen toen Georges haar een beetje aanhoudend aanstaarde.
We gingen naar hen toe en huppelden blij om hen heen.
Virginie vroeg, ‘waarom ben jij piloot geworden, Georges?’
‘Ik hield van vliegtuigen, natuurlijk. Vliegen is mijn hartstocht!’ antwoordde Georges. ‘Ik
moest toch ook een tijdje soldaat worden, dus lijfde ik me in bij de Luchtmacht.’
‘Wat is er nodig om een goede piloot te worden?’ vroeg ik. ‘Waarom houd je ervan in de
Luchtmacht te dienen?’
‘Ik wou mijn land dienen,’ gaf Georges toe, meer pratend tot Violaine, dan tot ons, ‘maar als
ik volledig oprecht wil zijn, dan kwam alles er toch op neer dat ik gewoon wou vliegen. In het
begin had ik het moeilijk, want in de eerste maanden van de Vliegschool leerden we slechts
hoe te marcheren in pas en hoe te groeten en nog meer van die domme dingen. De lessen
bleven verschrikkelijk vervelend en langdurig. We leerden met geweren en pistolen te
schieten, we kregen wat les in kaartlezen, in navigatie en mechanica. We leerden slechts later
te vliegen, maar dat gevoel compenseerde wel al onze miserie. Die vervelende tijd vormde
ook ons karakter. De Sergeanten en de Luitenants sloegen de notie dat we Godsgeschenken
waren uit ons. We hielden echter van de vliegtuigen, al waren dat oude bakken die langzamer
vlogen dan de locomotieven van treinen konden rijden op sporen. We waren gefascineerd
door de motoren en door de techniek van die duivelse machines die zo krachtig waren als
draken in de lucht. De vliegtuigen waren ons ideaal van schoonheid, tot op een punt,
natuurlijk. We hielden van het gebrul van de motoren, van de stalen en metalen draden in de
romp, van het linnen canvas dat over de vleugels getrokken was, van de manier waarop we de
vleugels gedeeltelijk konden bewegen, en het roer achteraan. We voelden ons dronken wanner
we de rook van verbrande benzine opsnoven. We voelden een overweldigende macht om het
monster te kunnen beheersen dat ons met honderden paardenkrachten de lucht in trok.’
Georges lachte, ‘natuurlijk, wanneer onze instructeurs ons de eerste maal in een rolspiraal
trokken en de wereld rondom ons onbegrijpelijk tolde, het land en de lucht samensmolten tot
een caleidoscoop van kleuren waarin we de aarde niet meer van de lucht konden
onderscheiden, dan dachten we opnieuw na over of we dit alles wel konden bemeesteren.
Sommige kandidaten faalden omdat ze hopeloos ziek werden, anderen vonden zich nu pas in
hun element. Onderste boven vliegen was ook schrikaanjagend! Je hing dan aan je riemen,
vrezend dat je uit die verdomde open cockpit zou vallen en de steentjes en het vuil van het
onderste van de romp vielen overal rond je heen. Na enkele malen van die acrobatieën werd je
dat wel gewoon. Je liet jezelf enkele seconden alle notie van boven en onder verliezen, dan
vond je de goede positie weer, je correcte richting, de paniek verdween, en je wist hoe je het
toestel moest recht trekken.’
Georges pauzeerde even, keek naar Violaine, en wij ook staarden met open mond naar hem,
in verbazing en ontzag.
Hij ging verder, ‘ik hield ook van de kameraadschap tussen de piloten. Ik had niet veel
vrienden gehad toen ik jong was. Piloten zijn allen goede vrienden van elkaar. De mannen van
adel die een titel droegen vergaten die snel. Hoogdravendheid wordt ontmoedigd in de
Luchtmacht, we zijn allen vrienden, en daar zijn we niet schuchter mee. Als wij, piloten,
ergens gekazerneerd zijn, dan slapen de Officieren dikwijls in een kasteel, of ze van adel zijn
of niet, en de Sergeanten, ook al of ze van adel zijn of niet, slapen in een herberg. We hielden
er natuurlijk ook allen van om populair te zijn bij de meisjes.’
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012