De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 17 / 217
de normale taak van de mannen. Terwijl ze naast Georges stond, merkte ik op dat ze bijna zo
groot leek als haar broeder, maar ze had schoenen aan met hoge hakken. Ze was heel wat
magerder dan Georges, nog slanker, en dunner. Ze was een bijna skeletachtige vrouw die zeer
nerveus rond zich keek, een bundel van zenuwen slechts, steeds in de weer. Arlette leek
steeds klaar ergens naartoe te springen zoals een panter. Ze had eveneens blond haar, en ze
liet dat in lange golven in een natuurlijke beweging rond haar hoofd hangen tot aan haar
schouders. Haar doordringende ogen stonden groot en ze schenen met het lichtste grijs dat ik
ooit zag, maar alsof er een vlammende glans in haar hoofd gloeide, want de kleuren van haar
irissen veranderden met het licht van de omgeving. Haar ogen waren perfect amandelvormig.
Arlette had de mooiste ogen die ik ooit zou zien, maar ik dacht aan haar steeds als aan een
skelet dat probeerde levend te worden, al had ze de laatste tijd meer omvang gekregen in
borsten en heupen. Toch hing er iets een slome elegantie om Arlette die haar erg aantrekkelijk
maakte op een heel moderne wijze, en die er voor zorgde dat veel mannen haar wilden
bezitten. Arlette was echter helemaal niet sloom van geest, integendeel. Ze had een superieur,
hooggespannen intellect.
We hadden Arlette al vele malen ontmoet, en ik bleef in ontzag voor haar. Ik boog zelfs voor
Arlette, wat ik niet gedaan had voor de andere Trahty’s. Arlette was de reïncarnatie van al de
schooljuffers waar ik onder geleden had. We kenden haar als de meest beleerde, geleerde,
begaafde, slimste, geestige en veruit de meest verstandige persoon in de groep die vanavond
de kalkoen zou verorberen. We vreesden haar sarcasme, haar zure bemerkingen, zelfs
wanneer we gratie vonden in haar opmerkelijke ogen. Die ogen konden los door me heen
kijken! Arlette wist waar we aan dachten voordat we iets gedacht hadden. Ze was haar eigen
man, maar haar gezicht kon ook dikwijls vriendelijk en aardig openbloeien. Haar gezicht leek
on nu alsof het geboetseerd en gevormd was uit het dunste Chinese kaolien porselein, wit en
bijna doorzichtig, waarin we de blauwe adertjes konden zien, al droegen haar wangen wel een
tikkeltje rood, nu, van de droge koude. Zij ook, zoals Amandine, blies even in haar handen om
ze op te warmen.
We geloofden dat er in de aderen van Arlette geen normaal bloed stroomde, maar eerder een
soort cryogenische vloeistof, want ze had het altijd koud, en als het bloed was dat haar deed
bewegen, dan was ze de enige persoon in de families waarvan we meenden dar ze werkelijk
blauw bloed had, wat dat zagen we slaan in de minuscule blauwe adertjes die op haar handen
en in haar gelaat verschenen. Arlette had zelfs een hoed gedragen in de auto, niet een kleine
Parijse fantasie, maar een bruine Russische bontmuts die tweemaal zo groot puilde als haar
eigen lief hoofdje.
Arlette had geneeskunde gestudeerd aan de Universiteit van Leuven en ze had ook cursussen
gevolgd aan de Universiteit van Oxford in Groot Brittannië. Ze sprak minstens vier talen vlot:
Frans, Nederlands, Engels en Duits, en ze kende ook Grieks en Latijn van op school. We
hielden steeds een respectabele afstand tussen ons en Arlette, al was ze de enige in de Trahty
familie die ons met chocolaatjes ontving. Ze zag ons nu aarzelen, en dan sprong ze zelf naar
ons met open armen, omhelsde ons en duwde haar zeer kleine, heel koud aanvoelende lippen
kort op onze wangen.
We vochten ons snel uit die omhelzing om naar Oom Léon-Alexandre te rennen die het pad
bewandelde dat van de stallen naar onze ingangspoort leidde. Hij kwam naar ons toe met wijd
open armen!
We sprongen dus ook in de armen van Oom Léon, en hij trok ons op van de grond, ieder van
ons in één arm, ondanks het gewicht, en hij hield ons zodat onze voeten de grond niet meer
raakten.
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012