De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 109 / 217
paardenkrachten, en dan zou het nieuwe monster beginnen te bewegen. De monsters van
metaal en vlees zouden hun vlucht aanvangen en daarna in de lucht zoals reuzen of als
gearticuleerde draken strijden. Waarom had de mens zulke monsters gecreëerd om zijn eigen
luttele macht te verhogen? Was het de moeite waard deze monsters tot leven te roepen alleen
maar om tegen andere, gelijkaardige monsters te strijden? Richard voelde een plotse afkeer
om het monster vóór zich in het leven te roepen, want hij zou het monster worden. Het plezier
van het vliegen verliet hem op dat ogenblik, en het beeld dat hij nu zag en zo duidelijk
begreep begon hem weerzinwekkend te lijken. Zijn houding tot het vliegen zou nooit meer
dezelfde blijven als vroeger.
‘Ach wat,’ mompelde Richard, ‘deze duistere gedachten verdwijnen wel met de eerste
zonnestralen. Deze winter dit jaar was te lang en te donker, jongen.’
Richard stapte onder de vleugels van het beest, en schoof al zijn vreemde gevoelens terzijde.
Hij onderdrukte de gevoelens die hem ingevallen waren ten gevolge het onwezenlijke van
deze nacht en het spel van de schaduwen over de toestellen van Bierset.
Het eskadron van Richard kon rekenen op twee maal meer piloten dan vliegtuigen, in
professionele piloten en reservisten samen. Het eskadron bestond uit ongeveer dertig
personen. Richard klom in zijn cockpit, startte de motor, wachtte een hele tijd tot de motor
goed verwarmd was om zonder problemen vooruit te rijden. De Sergeant sprong dan ook in
de cockpit. Richard gaf dadelijk een teken aan zijn passagier, en hij opende het gas om zijn
machine aan te vuren. Hij voelde snel het gekende, onhandige gehobbel van een vliegtuig dat
over de graszoden van het vliegveld rolde, plaatste zich achter andere vliegtuigen, en liet de
toestellen vóór hem de lucht instijgen. Daarna gaf hij sterk gas, de draak sprong vooruit, reed
sneller en sneller, en het harde gevoel van rijden over de grond ging over in een kalme, zachte
vlucht wanneer de neus van de R.31 zich naar boven lichtte. Zoals steeds voelde hij zich blij
verheven wanneer hij de grond helemaal verliet. Hij draaide naar het westen.
Hannuit-Thisnes
Richard moest slechts een kwartier vliegen om Hannuit te bereiken, dat zich niet veel meer
ten westen van Bierset bevond. Het vliegveld van Thisnes was niet verlicht, maar gelukkig
goed vlak, en het eerste licht van de zon verscheen boven de horizon, zodat al de landingen
van de Renards zonder problemen verliepen, zonder schade. Naast het vliegveld waren er
ruimtes uitgegraven en de aarde van die uitgravingen rond de dieptes opgehoopt om ten
minste enige bescherming te verlenen aan elk vliegtuig tijdens bombardementen. De plaatsen
voor de machines stonden tegen een lijn van bomen en struiken die een goede camouflage
vormden voor vijandelijke bommenwerpers. Richard en zijn passagier hielpen de techniekers
en soldaten van de groep even later de toestellen onder de bomen te duwen. Daarna wandelde
hij naar het Hoofdkwartier van zijn groep. Hij zag de laatste camions aankomen.
In het Hoofdkwartier vond Richard de Groepsbevelhebber die hem vroeg te wachten op
verdere instructies. Het Informatiecentrum bevond zich in een mooi, oud huis dat eigendom
was van twee bejaarde zusters. De zusters duwden een hartig ontbijt van koffie, melk,
confituur, ham en eieren in de piloten die binnen vielen. De Kapitein die de
Groepsbevelhebber hielp gaf aan Richard het adres van een huis in de stad van Hannuit waar
hij kon slapen. De soldaten en de techniekers van de Zesde Groep werden behuisd in de
bioscoop van Hannuit, en de veldkeuken werd opgesteld in een groot, leegstaand huis in het
midden van de stad. Richard en Thomas gingen samen naar het adres dat ze gekregen hadden,
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012