De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 140 / 217
Nadien wisselden Grootvader en Jan nog enkele woorden uit over de verschrikkelijke
vervolgingen van de Joden in Duitsland. Jan Sinnagel, mijn Grootvader en mijn Oom, waren
mannen die meer in de toekomst leefden dan in het verleden. Ze voorspelden dezelfde fouten
en gruwel voor België onder de overheersing van de Nazis als thans gebeurde in Duitsland.
Ik vergeet nu bijna te vertellen wat er gebeurde met Carter Ash, Arlette de Trahty en Max
Vinck. Zij vlogen in de Onbevreesde en in de Stormer. Ze werden niet uitgedaagd door andere
vliegtuigen, waarschijnlijk zelfs werden ze nooit opgemerkt, want ze vlogen zeer hoog. Ze
vlogen over de Noordzee, volgden even de monding van de Thames om daarna naar
Cambridgeshire te vliegen en naar Duxford. Ze hadden slechts elementaire kaarten, maar
Carter kende de weg uit de landschappen van de grond in die omgeving. Het alarm van twee
vreemde vliegtuigen over Zuid-Engeland werd wel geslagen, maar hun toestellen waren
aangekondigd, en ze werden hartelijk verwelkomd.
Na een succesvolle landing werden de toestellen direct in een geheime hangar te Duxford
gerold. Onze drie helden sliepen hun eerste nacht in de barakken van Duxford, en de
aankomst van een zeldzame schoonheid zoals Arlette op de vliegbasis zorgde eerst voor
verrassing, daarna voor een opschudding en dan voor een sensatie, want als ze op het
vliegveld wandelde joeg de mooie Arlette het hart van menige Engelse piloot op hol.
Carter Ash en Max Vinck werden door de Service ondervraagd, wat hen drie volle dagen te
Duxford hield. Carter Ash hoorde ten slotte melden dat hij de Royal Air Force weer kon
vervoegen en dat zijn vliegbasis Biggin Hill in Kent zou worden. Arlette verliet
Cambridgeshire samen met Carter. Ze huurden eerst en nadien kochten ze een cottage te
Westerham, niet ver van Biggin Hill, en ook niet ver van het domein van Chartwell, waar het
woonhuis van Sir Winston Churchill in lag.
Enkele wenkbrauwen werden bezorgd opgetrokken in Engeland voor de tweede piloot, voor
Max Vinck. Max werd eerst onterecht aanzien door de Britten als een Belgische deserteur, en
van deserteurs hield men niet veel in Groot-Brittannië. Carter Ash moest uitleggen dat Max
slechts als deserteur zou aanzien worden als Max te lang zou wegblijven van zijn eskadron.
Na die uitleg gaven de autoriteiten Max Vinck een brede glimlach, die hij beantwoordde met
een knipoog en een kwinkslag. De Britten waren praktische mensen. De Engelse Service
bracht Max naar de kust, naar een klein visserschip dat naar Oostende voer en hem onder een
valse naam meenam. De zeelui smokkelden hem ’s nachts aan wal, de haven in.
Iets later dan een week nadat Max opgestegen was van Trioteignes, wandelde hij al fluitend
met de handen in de zakken door de ingangspoort van Trioteignes, en Rosine sprong in zijn
armen. De komst van Max was aangekondigd, want Arlette had na haar aankomst gebeld en
uitgelegd hoe hun ontvluchting geslaagd was zonder incidenten.
Tot in begin mei kon Arlette nog af en toe bellen naar Oom Léon-Alexandre, en zij en Carter
Ash zonden lange brieven die Oom Léon ons plechtig voorlas ’s avonds in de zitkamer, fier
staande vóór de open haard. Arlette vond werk als dokter en chirurg in een hospitaal van
Orpington, nabij Bromley in Zuid-Londen.
Op die wijze verliepen voor ons de maanden van maart en april van 1940, de laatste maanden
van de Schemeroorlog, in koortsachtige activiteit, maar niettemin nog zeer aangenaam in
Kasteel Trioteignes. We bereidden ons voor op de oorlog, op de grote verschrikking.
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012