De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 35 / 217
‘Als je het niet kunt laten, vraag het dan aan Charles of aan je vader, maar doe het discreet,
niet met andere mensen rond je, en zeker niet met de Duitse gasten in de nabijheid!’
Arlette wachtte even. Ze woog af wat ze moest geloven of niet.
‘Wat doe je hier?’
‘Dat verkies ik je niet te zeggen omdat ik je niet in mijn zaak wil verwikkelen, maar ik
verzeker je dat ik voor de Belgische en de Britse regeringen werk.’
‘Je wrong je dus uiteindelijk hogerop om Luitenant te worden, he? Ik had me nooit kunnen
indenken dat jij in het Leger zou terechtkomen. Er heerst veel te veel discipline in het Leger
voor jouw verdomd losbandig karakter! Hoe geraakte je hier? Ben je me aan het besluipen?
Val je me tot hier lastig?’
‘Ik ben een Kapitein in de Britse Koninklijke Luchtmacht, in de Royal Air Force, Arlette. Ja,
ik klom zelfs hoger in rang, thuis. Ik ben slechts een Luitenant in het Belgisch Leger.’
‘Nog mooier, je praatjes! Je verdween zo veel jaren geleden, Carter. Waar heb je gezeten?
Wat spook je nu hier uit?’
‘Ben jij het werkelijk die me dat vraagt? Je misprees me, je haatte me, je verafschuwde me in
Oxford, herinner je je dat nog? Je wou me dood zien, jaren geleden, tijdens ons laatst gesprek
op de brug vóór Maudlin College. Je spuwde me uit, toen. Wel ja, ik verdween. Ik huurde me
uit aan de Royal Air Force vanuit de Reservistenvereniging van de Universiteit van Oxford.
Het Oxford University Air Squadron leerde me vliegen en ik volgde die cursussen op met nog
meer lessen. Terwijl ik piloot en RAF Officier was lijfde ik me in bij de Geheime Dienst, de
Secret Service. Ik nam opdrachten in het buitenland aan. Ik kwam slechts terug nog niet zo
lang geleden, en dan werd ik naar België gestuurd.’
‘En zo, gans toevallig, dook je op in het kasteel van de beste vriend van mijn vader! Ben je
me aan het achtervolgen om me lastig te vallen? Ik zou dat moeten aanklagen! Ik ken ook wel
enkele leiders in het Leger, hoor. Ik zou hen moeten vertellen wie je werkelijk bent, en wat
een bedrieger je bent!’
‘Wat ben ik dan, Arlette? Ik ben een soldaat en een piloot van vliegtuigen. Hier buiten raast
een oorlog! Ik deed ook niets verkeerds in Oxford!’
‘Oh neen, je deed niets verkeerds in Oxford!’ snoof Arlette. ‘Je was slechts Carter Ash, de
meest meedogenloze vrouwenjager, de meest durvende en rijkste flierefluiter van de stad. Je
joeg op elk mooi gezichtje in Oxford. Niet één schandaal of onheil gebeurde er in de stad of je
maakte er deel van uit. Je moest slechts op je vingers fluiten en de vrouwen kwamen naar je
toegelopen zoals schapen, jij duivelse rokkenjager!’
Arlette hield zich niet meer in om haar woede in te tomen.
‘Ik verleidde geen vrouwen die niet wilden verleid worden, Arlette, en mijn reputatie werd
heel wat meer opgeblazen dan ze waar was. Ik flirtte en men flirtte met mij, maar ik sliep
slechts met heel weinig van die meisjes.’
‘Je hield dan van de overdrijving en je voedde ze!’
We hoorden Jef Asten nu lachen en antwoorden, ‘daar heb je gelijk in, dat geef ik je toe. Ik
was toen nog zeer jong en roekeloos. Ik had echter heel weinig echte liefdes, en ik hield van
jou. Dat moet je weten. Je noemde me echter steeds opnieuw een leugenaar, een bedrieger, en
je misprees me. Waarom je je niettemin in die kleine, korte geschiedenis met mij gooide
begrijp ik nog altijd niet, na al de haat die je tegen me uitspuwde de laatste maal dat we
praatten. Dus ging ik weg. Ik was dan reeds heel wat ernstiger geworden dan je dacht. Ik was
wellicht rijk, maar niet verwend, niet één van die vele, aristocratische, zogenaamde gentlemen
die rond je hingen zoals vliegen aan een straatlantaarn. Je misprees me, dus verliet ik Oxford.
Ik wou je niet elke dag opnieuw ontmoeten en je misprijzende ogen steeds weer op me zien.
Ik vluchtte van je weg!’
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012