De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 183 / 217
hem had opgebeld en hem een bericht had achtergelaten. Ze wou dat Georges haar opbelde.
Georges had eigenlijk hartepijn gehad tot nu, en met alle macht geprobeerd het meisje te
vergeten, maar dat was hem niet volledig gelukt. Georges was verbaasd, verbaasd dat ze hem
had opgebeld en verbaasd dat hij haar niet uit zijn hoofd kon zetten. Hij belde haar slechts een
paar dagen later op. Ze kwam hijgend aan de telefoon, en ze excuseerde zich omdat ze een
tijdje niet thuis was geweest om te studeren bij een vriendin. Ze moest examens voorbereiden
en kon hem die maand niet meer ontmoeten.
Georges had dan plots een briljant idee. Hij nodigde haar uit een week te komen uitrusten op
Trioteignes na haar examens. Hij was daar uitgenodigd door zijn vriend Bastien. Violaine
nam die uitnodiging zonder aarzelen aan, en een maand later reed hij naar Gent om haar te
gaan halen in zijn auto. Hij was met haar naar Trioteignes gereden. Ze droeg een licht,
felgekleurd zijden kleedje toen ze uit een groot herenhuis van Gent kwam aangelopen, en ze
zag er uit als een perzikje, zeer verrukkelijk en zeer verschillend van hoe hij haar gezien had
op hun eerste avond. Hij zag haar nu veel opgewekter, meer lachend, frisser, en meisjesachtig.
Violaine bracht een hele sensatie teweeg op het Kasteel Trioteignes. Georges glimlachte nog
steeds toen hij zich herinnerde aan het ogenblik waarop hij Violaine in de zitkamer bracht die
avond. Hij had alleen gezegd dat hij een vriendin zou meebrengen, niet wie. Zijn vader, Léon-
Alexandre, herkende haar onmiddellijk, en hij liet bijna zijn glas wijn uit zijn handen vallen.
Wanneer Georges haar volledige naam vermeldde ging de mond van Charles de Trioteignes
open met een volle, ronde letter ‘O’. Violaine zei later aan Georges dat ze bijna in een
schaterlach was geschoten toen ze het effect bemerkte dat ze die avond teweegbracht. De ter
Hovens waren inderdaad een zeer welstellende familie die vele malen rijker was dan de
Trahty’s en de Trioteignes samen, rijk van nieuw geld. Het was echter niet haar geld dat
indruk maakte op Georges, maar wel haar schoonheid, haar charme en haar karakter.
De volgende dagen op Trioteignes leken Georges wonderbaar.
Violaine vond een echte familie, niet één waarin iedereen beleefd tegen elkaar bleef en dan
zijn eigen weg ging, maar een familie dat een warm nest was. In deze familie was men niet
beleefd tegen elkaar. Men twistte ganse dagen, praatte en discussieerde, maar men kwam
steeds tot een vergelijk in opinie, en dat werd dan de familieopinie. In slechts enkele dagen
tijd werd Violaine opgenomen en dan geplet aan de boezems van de families Trioteignes en
Trahty. Georges en Violaine wandelden en praatten en ontmoetten de anderen in de
zonneschijn van een wondermooie periode van een warme, droge zomer. Violaine hield er
van om in de binnenplaats van het kasteel in een luie zetel te zitten en een roman te lezen.
Niemand stoorde haar daar in. Ze rustte fantastisch uit op Trioteignes, verzekerde ze Georges.
Na die korte vakantie hadden Georges en Violaine elkaar nog dikwijls ontmoet, te Brussel, te
Gent, en in andere steden, wanneer Georges zich enkele dagen kon vrijmaken uit Nivelles. Ze
hadden hand in hand gewandeld te Brugge en voor het eerst gezoend toen ze langs het
Minnewater slenterden. Hoe kon het ook anders? Die kus werd wel vurig gegeven, maar er
was wat mis, voelde Georges.
Het was allemaal zo eenvoudig geweest, zo rustig vanzelfsprekend, zo geregeld en zo
voorspelbaar! Waar bleef het durvend, avontuurlijk gebrek aan rede en het magische in hun
verhouding? Waar bleef de romantiek, het zigeunerachtige verlies aan zelfbeheersing?
Wanneer had hij de vioolsnaren gehoord, de hemelse klokken horen luiden, het vuurwerk zien
glinsteren in haar ogen? Georges had steeds aan de liefde gedacht als een onweerstaanbaar
gevoel, een verschrikkelijk pijnlijk verlangen van het hart dat twee zielen zou aangrijpen, een
aantrekkingskracht met de macht en onstuimigheid van een Catherine en Heathcliff, de
verslindende, verscheurende pijn van eeuwige gevoelens van samenhorigheid. Hij wou dat
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012