Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Hoofdstuk 4. Van 28 januari tot 9 mei<br />
Vrede<br />
<strong>De</strong> <strong>Blauwe</strong> <strong>Bloemen</strong> Blz.: 121 / 217<br />
Op zondagmorgen 28 januari verliet Baron Andreas von Reichenfeld zu Gandsen het Kasteel<br />
Trioteignes zonder van iemand afscheid te nemen. Hij vroeg zelfs niet Irene te zien. Irene<br />
vermeed hem en bleef bij ons. <strong>De</strong> piloten waren blij met zijn vertrek. We verzamelden allen<br />
bij het ontbijt, <strong>be</strong>halve Thomas Drandin en Jan Sinnagel die op wacht moesten blijven in hun<br />
kazernes. Zij werden het volgend weekeinde verwacht. <strong>De</strong> piloten waren op een vreemde<br />
maar natuurlijke wijze leden van onze familie geworden, en we verlangden er naar hen terug<br />
te zien. <strong>De</strong> groep van de <strong>Blauwe</strong> <strong>Bloemen</strong> hoorde bij Trioteignes.<br />
Bastien en Georges spraken veel met Richard Bousanges over hoe ze hun tijd op de<br />
campagnevliegvelden hadden doorgebracht. We moesten lachen, want de alarmen hadden<br />
veel anekdotes <strong>be</strong>zorgd over de chaotische manier waarop de Luchtmacht de vliegtuigen en<br />
de camions had klaar gemaakt. <strong>De</strong> oefening was interessant geweest, misschien zelfs nodig<br />
voor hoe een alarm in de toekomst moest <strong>be</strong>handeld worden, en wat allemaal echt moest<br />
meegenomen worden op campagne. <strong>De</strong> soldaten en piloten hadden veel geleerd.<br />
Onze vader en moeder luisterden, maar hun gedachten waren al elders. Ze wisten niet dat wij<br />
op de hoogte waren van hun plannen voor een lange reis naar Barcelona. Ze <strong>be</strong>reidden thans<br />
hun vertrek naar Brussel voor. Wij vroegen ons af hoe lang het nog zou duren tot ze tot een<br />
<strong>be</strong>sluit zouden komen <strong>be</strong>treffende Virginie en mij. We verwachtten wel dat er scholen voor<br />
Franstalige kinderen in Catalonië <strong>be</strong>stonden omdat Barcelona niet ver van de Franse grens<br />
lag, maar we hadden vooral angst ergens in een pensionaat te <strong>be</strong>landen in de Franse<br />
Pyreneeën, zoals te Perpignan. Virginie en ik hadden die mogelijkheden al opgezocht in een<br />
atlas van de bibliotheek. Wij wilden Trioteignes niet verlaten. We wilden er voor vechten om<br />
niet weggehaald te worden uit onze scholen en uit het kasteel, weg van onze vrienden. We<br />
voelden ons thuis bij onze grootouders en bij onze ooms en tantes. We hielden een eigen<br />
raadsvergadering, en we <strong>be</strong>sloten hard te vechten om niet naar Spanje overgebracht te<br />
worden, of naar een Frans pensionaat. Grootvader Charles en Grootmoeder Anne konden het<br />
niet erg vinden als we in het kasteel bleven. We waren geen moeilijke gasten. Léon-<br />
Alexandre en Amandine konden helpen, en Rosine en Violaine zouden ook niet zo snel<br />
vertrekken. We stelden ons lijstje van tegenargumenten op, <strong>be</strong>sloten een campagne van<br />
vleien, lieflijkheid en totale gehoorzaamheid op te zetten bij Oom Léon en bij Amandine, en<br />
we wachtten met ferme voet op onze vader en moeder om hen te horen ons mee te delen wat<br />
ze wilden, maar waar wij al op voor<strong>be</strong>reid waren. Dit werd een no pasarán!<br />
Bij het middagmaal vroegen we aan Carter Ash uit te leggen in welke graad hij familie van<br />
ons was.<br />
‘Mijn moeder was een zuster van jullie Grootmoeder Anne en ook van Amandine,’ legde<br />
Carter geduldig uit. ‘Jullie Grootvader is dus mijn oom, en Anne en Amandine zijn mijn<br />
tantes. Ik <strong>be</strong>n een neef van jullie vader. Ik weet niet hoe men de familiegraad tot jullie dan<br />
noemt, maar als jullie me oom willen noemen dan zou me dat plezier doen.’<br />
We wilden hem met genoegen oom noemen, en zegden hem dat ook.<br />
Daarna vroegen we aan Max Vinck uit te leggen waar de draken woonden op Trioteignes, en<br />
Max moest met rode kaken toegeven dat hij dat hele verhaal verzonnen had om ons er van te<br />
weerhouden te ver in het bos te zwerven en vooral ver van de hangar te blijven.<br />
Copyright: René Jean-Paul <strong>De</strong>wil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012
Change language