De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 155 / 217
gegleden had! De bommen waren helemaal niet gelost! De observator had wel de hefboom
overgehaald om de bommen te lossen door gebruik te maken van het elektrisch systeem,
denkend dat de bommen ook inderdaad gevallen waren, en hij had dat ook toegeschreeuwd
aan de piloot, maar het mechanisme had niet gewerkt zoals het hoorde, de bommen waren niet
losgekomen uit de haken, en ze hingen nog steeds in hun cellen onder de vleugels van de
Battle. De bommen hadden dienst gedaan als slede. Het vliegtuig was op zijn buik en op de
bommen over het veld gegleden. De bommen waren door een zeldzaam mirakel niet ontploft!
De piloot moest vele minuten trillend op zijn benen blijven staan, zo bleek als een
netgewassen laken, wanneer hij zich realiseerde aan welk vuurwerk hij ontsnapt was tijdens
zijn noodlanding. Daarna zette hij zich op weg op te gaan zoeken naar bevriende troepen. Hij
vond geen spoor van zijn observator. Piloot en observator geraakten later per vrachtwagen
terug te Aalter. Niet één bom raakte de brug van Briegden. Ook hier konden de Duitse
kolonnes ongestoord het Albert Kanaal over rijden en stappen.
Het derde en laatste peloton vloog ondertussen naar de brug van Vroenhoven. De
bommenwerpers vlogen in een grote, driehoekige formatie met hun pelotonsleider vooraan.
Aan de linkerzijde, honderd meter achter de leider, vloog Jan Sinnagel met Bastien als
observator, en aan de rechterzijde van de leider vloog het toestel van Max Vinck, die ook aan
de stuurstang zat. De formatie vloog naar het oosten, naar de vuurbol toe die vóór hen stond
en die net over de horizon zijn gouden licht verspreidde.
Voordat ze opstegen, toen Bastien in de cockpit en in de zetel van de piloot wou klimmen,
stopte Jan Sinnagel hem door aan zijn mouw te trekken. Jan wou sturen tijdens deze opdracht!
Hij argumenteerde dat Bastien de laatste maal gestuurd had en dat het nu zijn beurt was. Jan
zei ook dat Bastien betere ogen en een beter instinct had om doel te zoeken met de bommen.
Daar lag enige waarheid in, maar Bastien protesteerde.
Jan Sinnagel zei dan, ‘laten we een muntstuk opwerpen en laat het toeval beslissen over wie
stuurt of niet!’
‘Akkoord, maar doe het snel, want we moeten vertrekken,’ riep Bastien.
Jan Sinnagel nam een stuk van twintig Belgische frank uit zijn zak.
Hij vroeg, ‘kop of kruis? Ik kies kop!’
Bastien lachte. Jan wierp het stuk op, dat kwam wentelend naar beneden, Jan ving het op in
zijn rechterhand, sloot zijn linkerhand over het muntstuk, en hij opende zijn handen direct
nadien om te tonen dat de kop boven lag.
‘Ik stuur,’ besloot Jan, en hij klom in de voorste zetel.
Bastien klom met tegenzin in de achterste zetel, maar niet vóór Jan Sinnagel het twintig frank
stuk in de borstzak van Bastien had gestopt.
‘Dat was mijn geluksmunt,’ riep Jan uit over het geluid van de draaiende schroeven van de
andere Battles heen.
Hij grinnikte, ‘houd het geluksstuk! Bewaar het voor mij!’
De mannen nestelden zich in de cockpit en Jan liet de motor van hun toestel zo luid brullen
als de motoren van de twee andere toestellen. Het ene na het andere stegen de drie vliegtuigen
op en ze vormden hun vliegformatie in de lucht.
Jan en Bastien vlogen samen met de twee andere Fairey-Battles van hun peloton zeer laag
over het landschap, op een hoogte van niet meer dan vijftig meter. Ze vlogen zo laag dat ze
gingen deel uitmaken van het landschap, en de Duitse jachtvliegtuigen die op tweeduizend
meter hoogte zwermden konden hen niet onderscheiden van de mozaïek van de kleuren van
de velden, de weiden, de dorpen en de steden op de grond. Het landschap van Brabant, de
Belgische provincie waar ze snel overheen vlogen, en nadien de streek die het Hageland
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012