De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 63 / 217
Georges keek zijdelings naar Violaine toen hij dat zei, maar ze deed alsof het haar niet echt
kon schelen wat hij zei. Ik zag wel dat ze zich nu aanstelde, want een klein, verraderlijk trekje
verscheen op haar lippen.
‘We waren heel Romantische jongens! We wandelden rond in zijden sjaals rond onze kelen.
We waren nonchalant en we durfden veel, we waren zo populair als filmsterren in de
danszalen, een tikkeltje snobberig met de infanteriejongens die in de modder moesten kruipen
terwijl wij proper in de lucht vlogen, zo vrij als vogels. We zijn lichthoofdige, zorgeloze
mannen, we zijn steeds grappen aan het maken, en we tonen weinig respect voor alles en
iedereen behalve onze Groepscommandant en onze Eskadronskapitein, hoewel we die twee
ook meer aanzien als vrienden en collega’s dan als bazen. We waren gelukkig in de
Vliegschool, blij, en we zouden onder ons gevochten hebben voor een plaats in een vliegtuig.
We waren verslaafd aan het vliegen.
‘Je zei straks dat je van de camaraderie hield,’ merkte Violaine op. ‘Is dat slechts met de
piloten van je eskadron?’
‘Neen, neen,’ wees Georges af. ‘We houden eerste en vooral natuurlijk van de kameraden uit
ons eskadron. We weten dat we elkaar zullen moeten beschermen in de lucht, en daarom
moeten we een hechte groep vormen. Elk eskadron heeft daarom ook een naam en een
kenteken. We bouwden echter ook andere vriendschappen uit, onder piloten in het algemeen,
boven het niveau van het eskadron uit, en zelfs van de groep. Bijvoorbeeld, vormden we niet
te Trioteignes een nieuwe club met de piloten die hier Kerstmis vierden? We noemen ons nu
de ‘Blauwe Bloemen van Claire’. We zouden een geëmailleerde pin moeten dragen op onze
borst, een bloem met vier blauwe blaadjes!’
‘Waarom vier blaadjes?’ vroeg Violaine. ‘Jullie zijn met zes’
‘Eigenlijk zijn we met acht,’ knipoogde Georges naar ons. ‘Ik dacht aan een klavertje van
vier, een Ierse shamrock, misschien een dubbele shamrock om ons geluk te brengen!’
‘Is dat alles niet een beetje te jongensachtig?’ vroeg Violaine.
Ze glimlachte, ‘blijven jullie piloten kleine jongens jullie gans leven?’
‘Daar is iets van,’ gaf Georges vermoeid toe. ‘We zijn echter gehard, gewoonlijk intelligent,
snel in reacties, instinctief, luidruchtig en we hebben een franke mond, maar we kunnen ook
eerbiedwaardig zijn waar dat nodig is. We haten discipline. Ik neem aan dat we weinig
achting opbrengen voor alles, maar we hebben meestal een goed humeur en een gouden hart.
We houden van actie, en daarin kunnen sommigen onder ons nogal agressief en koppig en
hardnekkig blijven. Al die kwaliteiten of het gebrek ervan worden wel uitgevlakt en verzacht
met de ouderdom, neem ik aan. Ik zal ook geen piloot blijven voor de rest van mijn leven.’
‘Wat wou je dan worden wanneer je opgroeit?’ grinnikte Violaine.
‘Dat weet ik nog niet,’ antwoordde Georges, ‘maar ik vind wel wat. Het Leger maakt mannen
van ons, weet je. We leerden veel dingen buiten het vliegen. We leerden ook te leren, want
daarboven, in de lucht, ben je alleen en moet je soms improviseren. De mannen die dat niet
kunnen overleven niet!’
Virginie en ik keken naar Georges de Trahty met bewonderende ogen.
Ik besloot, ‘ik denk dat ik ook piloot zal worden!’
Virginie trok me echter al mee, weg, roepend, ‘domoor, jij een piloot? Nooit van je leven!’
Iets vond ik vreemd in deze conversatie. Violaine en Georges waren officieel verloofd, maar
ze moest nog steeds fundamentele vragen stellen over wat hij wou doen met zijn leven. Ze
zouden zeer intiem met elkaar moeten omgaan, maar toch leek ze nog niet veel over Georges
te weten. Ze leek hem ook niet erg te bewonderen. Ze zag hem nog als een kleine jongen. Ik
wou dat mijn toekomstige vrouw me bewonderde, en naar me opkeek! Violaine en Georges
hadden blijkbaar nog een lange weg af te leggen.
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012