De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 158 / 217
linnen dat de vleugels bedekte. Wanneer zouden er kogels dichter bij zijn lichaam geschoten
worden?
De Duitse kolonnes werden zo dicht dat ze al de wegen vulden, en dan dook plots het Albert
Kanaal vóór hen op, een rechte, zilveren lijn die in de zon glom, een lijn die door het
landschap sneed als een scheur gemaakt door een reusachtig, scherp mes. De bloeddruk van
Bastien rees enkele punten en hij opende een luik in de romp beneden zich, door hetwelk hij
de grond onder zich zag voorbijschuiven, onder het vliegtuig door. Bastien knielde uit zijn
zetel en hij ging liggen op de vloer van het vliegtuig om beter de velden te kunnen zien die
onder hem voorbij schoven, naar achter toe.
Jan Sinnagel volgde de Battle van Max Vinck op ongeveer honderd meter. Wanneer Max de
plaats net vóór de brug van Vroenhoven voorbij schoot, verwachtte Jan de lading bommen
van de vleugels te zien vallen, maar er gebeurde niets! De toestellen werden nu nog meer het
doelwit van hevig vuur uit machinegeweren. Bastien voelde opnieuw hoe kogels de romp en
de vleugels van de Battle raakten, en instinctief probeerde hij met zijn lichaam naar de kleinst
mogelijke oppervlakte te krimpen, maar hij was er zich al te zeer van bewust dat zijn lichaam
nu een bedenkelijk groot oppervlakte in de Battle bedekte.
De observator van Max Vinck had zijn bommen niet losgelaten! Het vliegtuig vóór Jan zocht
plots snel weer de hoogte en bereidde zich voor om de lengte van de brug over te steken.
Duitse soldaten begrepen dat een bombardement van de brug moest volgen. Ze liepen weg
naar de oevers van het Kanaal, naar verhoopte veiligheid. Ze zagen dat de Belgische
vliegtuigen de structuur als doelwit namen. Mogelijk was echter het elektrisch mechanisme
waarmee de bommen van onder de vleugels van Max Vinck uit hun haken moesten gelost
worden, geraakt door kogels. Misschien waren kabels doorgesneden. Het systeem had
helemaal niet gewerkt! Het vliegtuig van Max Vinck klom traag maar steil omhoog en draaide
in een grote bocht om het lossen van de bommen een tweede maal te proberen, doorheen een
groeiend gordijn van kogels.
Jan Sinnagel liet een grotere afstand tussen hem en Max Vinck wanneer hij naar de brug toe
vloog. Hij stuurde nu zijn toestel recht op de brug aan, in de richting van de lengte van de
indrukwekkende constructie van beton en staal. Hij vloog iets hoger dan honderdvijftig meter,
lager dan hij eigenlijk moest. Ja, als de bommen vanop deze hoogte afgeworpen werden dan
meende Jan dat ze net nog voldoende tijd hadden om zich verticaal te richten, de punt naar
beneden, om met het ontstekingsmechanisme naar beneden te vallen, maar hij mocht niet
lager vliegen! Bastien zag de nauwe lijn van de brug in zijn vizier komen door het luik, en dan
wist hij instinctief dat het tijd was om op de knop te drukken die de acht bommen moest
loslaten. Nu! Hij drukte op de knop.
Bastien verwachtte een plotse sprong van het vliegtuig wanneer de bommen, het grootste
gewicht van de machine, van de vleugels naar beneden vielen, zij het waarschijnlijk niet allen
tegelijk. De bommen van de ene vleugel konden net iets sneller vallen dan aan de andere
zijde. Dat zou de machine enkele ogenblikken uit het evenwicht trekken, maar Jan Sinnagel
vloog even recht en stabiel door als voorheen. Bastien zag de ganse lengte van de brug onder
zich door glijden, en hij zag duidelijk de chaos van in paniek rakende Duitse troepen die naar
de oevers van het Albert Kanaal sprongen of reden, weg van de brug, maar hij zag geen
bommen vallen! De bommen van hun Battle waren niet uit hun cellen gevallen, net hetzelfde
was met hen voorgevallen al met Max Vinck. Het elektrische systeem om de bommen te
lossen had niet gewerkt!
Bastien vloekte luid, en hij schreeuwde in de interfoon, ‘de bommen zijn niet gevallen!’
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012