De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

Hoofdstuk 6. Epiloog
Trioteignes
De Blauwe Bloemen Blz.: 212 / 217
Richard Bousanges trouwde met Arlène Paslot direct nadat hij het hospitaal van Oostende
mocht verlaten, twee maanden na de capitulatie. De Vlaamse dokter die er uitzag als een
beenhouwer maar een hart van goud onder zijn enorme borst had steken, schreef hen een
getuigschrift in het Nederlands, Frans en Duits om te melden dat Richard zwaar gehandicapt
bleef. De Duitse Kommandantur demobiliseerde hem bijgevolg in augustus van 1940, liet
hem vrijuit gaan en stond hem toe te reizen en te werken in België. Richard ontsnapte zo aan
de Duitse gevangenenkampen. Hij bleef in Oostende bij Arlène, deed eerst allerhande werkjes
tijdens de oorlog en werd een zeer succesvolle immobiliënmakelaar nadien, wanneer hij zijn
schoonvader verving in de familiezaak. Arlène gaf geboorte aan haar eerste zoon in het
midden van de oorlog, twee meer kinderen volgden.
Max Vinck en Georges Trahty kwamen aan te Trioteignes op een paar dagen slechts van
elkaar. Georges en Max waren beide beroepssoldaten en Piloot-officiers, zodat ze in
gevangenenkampen in Duitsland hadden moeten belanden. Ze verborgen zich in het Kasteel
van Trioteignes, de beste plaats waar ook Max aan kon denken.
Toen Georges Trahty te Trioteignes aankwam belde hij dadelijk gent op, en Violaine reed als
een gekkin naar Wallonië, trok Georges op een bed van Trioteignes, met een passie die
niemand van ons durfde te vermoeden, en verwekte haar eerste kind met Georges.
Rosine had Max niet vergeten, en Max geraakte niet meer uit haar klauwen. Met Max en
Rosine vormden Georges en Violaine twee koppels die Grootvader Charles wat grommend
zijn ‘vrije liefde Blauwe bloemen’ noemde.
De Burgemeester van Trioteignes leverde valse papieren af aan Max en Georges, verouderde
hen met tien jaar en schreef hen in als landbouwarbeiders. Ze verrichtten inderdaad enig werk
in de boerderijen van het dorp, maar in 1942 konden ze niet langer inactief blijven en ondanks
de hevige schreeuwen en hete tranen van Violaine en Rosine slopen Max en Georges met het
Comète netwerk over Frankrijk en Barcelona naar Groot-Brittannië, waar ze dienst deden als
piloten in de Royal Air Force, onder de achtentwintig Belgische piloten die op Spitfires
vlogen tijdens de oorlog. Ze ontmoetten Carter Ash op Biggin Hill.
Max en Georges trouwden slechts na de oorlog, maar Rosine en Violaine waren dan al
bevallen van respectievelijk een zoon en een dochter.
Na de oorlog gaf Georges Trahty het op als beroepssoldaat. Hij werd directeur bij Sabena
eerst, en kreeg nadien een plaats als beheerder in de Vresele fabrieken.
Max Vinck kon de Luchtmacht niet opgeven na de oorlog. Hij promoveerde regelmatig met
zijn gewoonlijke panache en franc-parler. Max werd de eerste Luitenant-generaal in onze
familie.
Eind juni 1940 stopten Duitse wagens en vrachtwagens gevuld met Duitse soldaten aan de
poort van het Kasteel Trioteignes. Een Hauptmann van die groep wou het kasteel bezetten
met zijn mannen. Ze hoopten ook de wijnkelder van Grootvader Charles leeg te maken en in
onze beste kamers te slapen. Toen de Duitse Officier echter de brug naar onze binnenplaats
over stapte, werd hij aan de deur vriendelijk maar kordaat begroet door Irene Stratten Gräfin
von Schillersberg. Zij legde beleefd uit dat ze een Ere-luitenante van de Luftwaffe was. Ze
toonde haar papieren en ze citeerde al de prominente Nazi Duitsers die ze ontmoet had op
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012