De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 61 / 217
Een metalen trap leidde naar boven, naar een lang platform dat zich bevond tegen de ganse
lengte van de muur boven de tralies die we opengeduwd hadden. We waren terecht gekomen
onder die trappen. Ik klom de trappen op want ik zocht een overzicht van de zaal te bekomen.
Ik liet het licht van mijn zaklamp bewegen in de ruimte. Virginie klampte zich aan me vast.
Boven aan de trappen had het twee meter brede platform een houten vloer. Ik zag werktuigen
tegen de muur hangen, vliegtunieken, valschermen, helmen en zuurstofmaskers. Ook twee
machinegeweren hingen aan lange nagels die in een houten paneel staken dat tegen de muur
gehamerd was. De schaduwen beneden vergrootten de vreemde volumes van de machines en
de flikkering van het licht bracht de toestellen tot leven. Ik vond de vliegtuigen een beetje dik
voor snelle machines, maar ze zagen er zeer elegant uit in vorm en uiteindelijk toch volledig
verschillend van wat ik aan vliegtuigen tot zover had gezien. De zaal was leeg buiten die twee
machines, maar in een hoek van de hangar zag ik een divan neergezet en enkele stoelen rond
een kachel waarin me leek dat er nog enig vuurtje laaide. Het bleef hier heel wat minder koud
dan buiten, al trok er wat frisse lucht door de zaal, en een geur van benzine hing zwaar in de
ruimte. Werktuigen en materialen waren volledig naar het platform waar we stonden gebracht,
en ik vond dat niet erg efficiënt, want de piloten moesten telkens de trap op klimmen wanneer
ze iets nodig hadden, maar de cementen vloer van de hangar bleef zo ten minste volledig vrij
van losliggende dingen. Ik zag dan echter een ander werktuigenrek staan aan de muur van de
verste zijde. Buiten de vliegtuigen, de divan en de stoelen en de kachel in één hoek, buiten het
rek, stond er niets in de zaal. Geen draak sliep hier! Ik bewonderde niettemin Virginie om me
gevolgd te hebben. Ze maakte nu een beweging met haar hoofd naar beneden, en ze had
gelijk. We hadden genoeg gezien, we moesten gaan. Ik had teveel tijd ook verloren om de
tralies te verwijderen. We gingen de trappen weer af. Ik zag zeer grote lampen aan het hoge
plafond hangen en ik vond ook de schakelaars daarvoor aan de muur, maar ik durfde toen nog
niet het licht volledig aan te steken.
We kropen terug naar buiten. Ik stak de vier schroeven in mijn zak en ik trok het traliewerk
weer vóór de opening. Daarna neep ik de tralies in plaats met een twijgje. Het zou een zeer
opmerkende persoon moeten zijn die onder de trap zou vinden dat de schroeven aan het
traliewerk ontbraken!
We hadden dus de draken gevonden! We waren er nu nog meer van overtuigd dat Max Vinck
en Thomas Drandin ons hadden willen schrik aanjagen en ons hadden willen weghouden van
de hangar. Daar waren ze net niet in geslaagd! Ze hadden geen rekening gehouden met het
doorzettingsvermogen van de Trioteignes! Trioteignes waren we, en bevreesd voor niets. We
hadden het geheim van Carter Ash ontdekt, maar wat deden militaire vliegtuigen op ons
domein? We hadden nog meer enigma’s op te lossen.
Georges de Trahty
Wanneer we terug naar het kasteel liepen, vonden we Georges de Trahty en Violaine Vresele
aan het slenteren in de binnenplaats. Voor twee mensen die verliefd waren op elkaar zagen ze
er niet zeer stralend uit! Violaine was een te rustig meisje naar mijn smaak, maar dat was
normaal veronderstelde ik, omdat ze geboren was in Vlaanderen, in de stad Gent.
Violaine had een zeer bleek gezichtje. Ze was niet een vrouw die veel buitensdeurs vertoefde.
Haar huid was ivoorwit, maar smetteloos en zacht. Dergelijke blanke huiden leken ook niet
zonder charme, merkte ik op. Haar lippen bleven lichtjes open van de koude, hier, en ze blies
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012