De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 56 / 217
Jef Asten daagde ook niet op voor dat feestmaal, maar Grootvader vroeg aan de dienstmeisjes
om een mand met goed eten, koud weliswaar, naar de Orangerie te brengen. Aan de gasten die
vroegen waarom Jef niet deelnam aan de festiviteiten zei Grootvader Charles dat Jef een
eenzaat was en wacht moest kloppen voor zijn eskadron. We hadden Jef niet weten naar zijn
eskadron gaan gedurende minstens de laatste twee maanden. Irene en Baron Andreas keken
wel even achterdochtig naar elkaar wanneer ze dat excuus hoorden, hun blikken spraken
boekdelen, maar ze zwegen. Arlette werd toen helemaal rood in het gezicht.
Aan tafel probeerde Bastien een plaats te veroveren naast Irene, maar zij verschoof zich in
allerlaatste instantie en ze ontweek de blikken van Bastien tijdens het feestmaal volledig. Ook
nadien, in de grote zitkamer, sprak ze niet meer dan een paar vriendelijke maar stroeve
woorden tot hem. Bastien keek de ganse dag ontmoedigd vóór zich uit. Aan het einde van het
maal kondigde Baron Andreas aan dat hij het kasteel de volgende dag zou verlaten. Irene
vroeg om nog enkele dagen langer te mogen blijven, en dat werd met vreugde toegestaan.
Bastien fleurde weer een beetje op.
De volgende dag stonden Virginie en ik al vroeg op. We aten snel ons ontbijt en we zeiden dat
we een wandeling in het bos gingen maken. Grootmoeder kleedde ons eigenhandig aan alsof
we naar de Noordpool zouden reizen, maar ze had het bij het rechte eind met de koude, want
de temperatuur was nog scherper gevallen dan de vorige dagen. Grootvader Charles
waarschuwde ons, zoals gewoonlijk, niet rond te hangen in het dorp.
We wandelden langzaam, geduldig, door de binnenplaats van het kasteel opdat we geen
verdenkingen zouden oproepen betreffende onze intenties. Virginie hield zelfs mijn hand vast
tot we uit het zicht van het kasteel kwamen, zoals een lief engeltje. In de binnenplaats echter,
zag ik uit een hoek van mijn ogen Max Vinck en Thomas Drandin op hun knieën zitten aan de
verste zijde van het woonhuis. Ik riep een waarschuwing naar Virginie, en we gingen beiden
voorzichtig, achterdochtig naar hen toe tot op een respectabele afstand.
Max en Thomas knielden in de binnenplaats, tegen het woonhuis, op de plaats waar het huis
eindigde en de muren van het kasteel verder liepen. Ze hadden hun rug naar ons toe gekeerd
en ze keken naar een stuk ijzer dat uit de muur stak. Ik had echter al bemerkt dat Thomas
snelle blikken naar ons wierp door slechts zijn hoofd te draaien, niet zijn lichaam, om te zien
of we er aankwamen of niet. Ik verwachtte dat hij en Max probeerden ons in een valstrik te
lokken.
Ik hoorde Thomas luid beweren, ‘dat moet één van de oude draden zijn. Kijk eens hoe
verwrongen dat stuk is, alsof het door een zeer sterke kracht gebogen werd!’
Max Vinck bemerkte ons nu ook achter zich, of hij deed alsof hij nu pas onze aanwezigheid
gewaar werd.
Hij voegde toe, ‘dat is een heel vreemd fenomeen, inderdaad, Thomas! Welke is de macht die
het kasteel vervormt? Als het monster zo iets kon doen, dan moet het echt beschikken over
een zeer grote kracht!’
‘Welk monster?’ riep Virginie uit, en daarmee viel ze natuurlijk recht in de val.
Virginie vreesde niets behalve spinnen en monsters.
‘Waar praten jullie over?’ vroeg ze. ‘Monsters bestaan niet! En zeker niet in Trioteignes!’
‘Neen, maar dit soort wel,’ probeerde Max Vinck. ‘Een monster dat zijn formidabele macht
gebruikt om staal te buigen en te verdunnen, dat is iets nieuws voor ons!’
‘Dat is toch geen staal, jij domoor,’ snauwde Virginie bezorgd. ‘Dat is toch maar een stuk
koperdraad. Staal is grijs of zwart, koper is rood. Die draad is rood.’
‘Die is rood verbrand, ja,’ corrigeerde Thomas. ‘Ik meen dat dit het werk is van een
vuurdraak! Ik vraag me af van waaruit de draak werkt. Denken jullie dat hij zich kan
verbergen in de kelders van het kasteel? Ik denk eerder dat hij zich in het bos verbergt!’
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012