De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 138 / 217
het kasteel, want een aan aantal van hen werd steeds in enige vorm van alarm op hun basis
gehouden. Daarom noemden we die periode de ‘Stille Lente’. De drie maanden van februari,
maart en april bleven kalm ondanks de koortsachtige activiteit. Het Belgisch Leger en de
Luchtmacht bleven nog bijna constant in alarmtoestand en de piloten moesten dikwijls voor
enkele weken op hun vliegvelden blijven. Ze kwamen echter allen terug naar Trioteignes
wanneer ze maar konden. Onder de piloten van de Orangerie was enkel Richard Bousanges
een aristocraat, maar dat woord verdween uit de mode te Trioteignes. We zorgden voor en
hielden evenveel van Thomas, Max en Jan als van Richard, Bastien en Georges.
Richard heelde in een paar weken. Bastien werd geleidelijk aan beter en na enkele weken
konden we hem ook niet meer in zijn bed houden. Irene vertrok naar Duitsland met een auto
van Trioteignes op einde februari. Ze bleef twee maanden weg, maar reed einde april weer
ons domein in, de auto volgeladen met zoete witte wijn en andere snuisterijen. Ze was
ondervraagd geworden in Duitsland over de vliegtuigen, maar had de al te opdringerige
agenten van zich afgeschud met gepaste antwoorden, door handig gebruik te maken van haar
relaties en van haar autoriteit als hoofd van een belangrijk complex van fabrieken. Ze vertelde
dat de vliegtuigen van de Vresele ingenieurs niet zo belangrijk waren als gedacht, en de
Duitsers geloofden haar. Ze hoorde niets vragen over Andreas von Reichenfeld.
Grootvader Charles kon natuurlijk niet een man ontmoeten zonder hem uit te vragen naar
mogelijke relaties.
Met Richard vond hij ingang en namen in de adressenlijst van de Universiteit van Luik en het
web van industriëlen, ingenieursinstellingen en laboratoriums van de stad.
Thomas Drandin had interessante contacten in Sabena, de Société Anonyme Belge
d’Exploitation de la Navigation Aérienne, de maatschappij voor Belgische burgerlijke
luchtvaart.
Max Vinck kwam zonder relaties, zijn familie was erg arm, maar in die vroege lente van 1940
werd het wel overduidelijk voor iedereen dat Max snel deel zou uitmaken van de Trioteignes
familie, want Rosine en hij werden onafscheidbaar. Het was lief, warm, aangenaam om die
twee samen te zien wandelen en te werken, om Rosine aan de telefoon te zien hangen telkens
Max op zijn vliegbasis moest blijven, en om nooit de ene zonder de andere te kunnen vinden
wanneer Max in het domein aankwam op zeldzame zaterdagen en zondagen. Max was getemd
door Rosine, en Max had tot zijn eigen verbazing plots onmetelijke reserves genegenheid in
zich ontdekt voor een wezen dat hij echt lief had. We meenden dat Max die reserves tot nog
toe slechts opgespaard had om ze in de Stille Lente aan de mooie voetjes van Rosine te
leggen.
Oom Léon-Alexandre en Grootvader Charles moesten nog slechts Jan Sinnagel uithoren. Jan
biechtte op wat we allen eigenlijk al lang wisten, namelijk dat hij van Joodse afkomst was en
familie had in Antwerpen. Wanneer men de woorden Jood en Antwerpen in dezelfde adem
hoort uitspreken, dan denkt men onmiddellijk aan diamanten, en dus groeiden de oren van
Grootvader Charles ogenblikkelijk enkele millimeter. Neen, de familieleden van Jan Sinnagel
waren geen rijke handelaars in diamanten van de Pelikaanstraat. Ze waren slechts de ijverige
en gelukkige eigenaars van een atelier waarin diamanten gesneden werden tot de vormen die
het best het licht van de zon weerkaatsten, of nog meer het licht dat de luxueuze kandelaars
van avondrecepties rond zich wierpen als een groot aantal van witte stralen die de aandacht
van de mannen van waarde trok naar welgevormde halzen, boezems, armen, oren en handen
van de schoonheden en de matrones van de hele wereld. De Sinnagels kenden iedereen van
naam in de diamanthandel van Antwerpen, en Grootvader Charles en Oom Léon hadden in
hun kribbe al geleerd dat zaken doen eerst en vooral betekende de juiste relaties te hebben. De
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012