De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 130 / 217
Ze draaide zich naar Carter Ash, ‘heb je de hangar en de vliegtuigen doorzocht?’
‘Neen, niet echt, tot nog toe niet,’ zei Carter. ‘Waarom vraag je dat?’
‘De Duitse agenten kunnen bommen geplaatst hebben. Ik moest vanuit mijn fabrieken twee
ontstekingsmechanismen meebrengen. We produceren geen explosieven, maar wel toestellen
om dieptebommen of hoogtebommen mee te doen ontploffen. Mijn toestellen reageren op een
bepaalde druk, eender welke druk, onderdruk of overdruk, voor dieptes of voor hoogtes. We
produceren ook geminiaturiseerde klokken om een tijdbom mee te doen ontploffen, en we
integreerden de twee mechanismen. Ik moest die apparaten meebrengen. Jullie moeten terug
naar de hangar en alles doorzoeken, ook binnen in de vliegtuigen. Wees voorzichtig!’
Max Vinck en Carter Ash, en zelfs Richard Bousanges, hoewel die lam was aan één arm,
liepen haastig het kasteel weer uit. Ze kwamen minder dan een uur later terug binnen met
twee elektrische toestellen in hun handen.
‘We vonden een bom in elk vliegtuig,’ riep Carter triomfantelijk uit. ‘Ze waren geen
tijdbommen, gelukkig, maar hoogteladingen. De explosieven waren van een nieuw type, zeer
krachtig waarschijnlijk. De bommen zaten onder de zetels van de piloten geplakt, maar binnen
handbereik. De Duitsers wilden voorkomen dat we vertrokken, maar zij zelf konden de
bommen snel verwijderen. De wijzers stonden op duizend meter hoogte. De ladingen waren
klein, maar ze zouden ons gedood hebben, want ze zouden een groot stuk uit de romp
getrokken hebben. Dit had ons kunnen gebeuren boven het Kanaal! Je hebt net onze levens
gered, Irene. Ik denk dat we nu wel mogen aannemen dat je tot de clan van de Blauwe
Bloemen hoort,’ lachte hij.
Irene lachte helemaal niet maar greep naar haar hart, en het volgende ogenblik werden haar
twee kaken vermorzeld met kussen van Oom Léon-Alexandre die zich dadelijk realiseerde
aan welk gevaar zijn dochter Arlette was ontsnapt.
‘We moeten de auto’s vinden waarin de Duitse agenten naar hier reden, en ook de wagen van
Andreas. Reichenfeld vertrok van hier, maar hij kwam op zijn passen terug, dus moet hij zijn
auto ergens in de omgeving hebben achtergelaten. We moeten nagaan of er nog Duitsers in
het domein rondlopen,’ zei Carter Ash.
‘Hun auto’s moeten ze achtergelaten hebben ergens op de weg van Trioteignes naar het
volgend dorp,’ meende Max Vinck. ‘We zagen de auto’s niet op onze weg door het bos. Ik
stel voor dat we nu direct naar de auto’s zoeken en ze ergens naar een plaats nabij of in
Brussel rijden. We kunnen hen heel ver van hier op een rustige plek parkeren. Terwijl we de
auto’s zoeken kunnen we ook nagaan of er nog Duitsers in de omgeving lopen. We moeten
één van onze eigen wagens nemen om in weer te keren van Brussel, we hebben dus een derde
chauffeur nodig om de twee anderen in mee terug te brengen.’
‘De auto’s kwijtspelen in Brussel lijkt me ook het beste,’ vond Carter Ash. ‘Jij en ik, wij
kunnen in de Duitse auto’s rijden. Misschien kan die staljongen, Alain, de derde chauffeur
zijn. Hij schijnt me een harde jongen te zijn, die zeer toegewijd is aan Trioteignes.’
‘Ja,’ stemde Max hier mee in. ‘Die Alain kan ook de bossen en de wegen te paard uitkammen
om de auto’s te zoeken. Wij moeten terug naar de hangar om de drie lichamen te begraven,
hen goed te verstoppen!’
‘De derde Duitser werd slechts bewusteloos geslagen door Richard,’ mompelde ik. ‘Wat
hebben jullie met hem gedaan?’
Niemand antwoordde, maar Carter en Max keken naar elkaar en bogen het hoofd om niet naar
mij hoeven te kijken.
Niemand anders vermeldde later wie de laatste Duitser, de man die de revolver droeg en die
Richard had neergeschoten, uit de wereld had geholpen, zodat dit een geheim bleef tot op
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012