De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 173 / 217
ontvangen met de toestellen en er weinig ervaring mee hadden met hen te vliegen. Tevens
bleken de Valken inderdaad rare vogels!
De Fiat CR.42 Valk was een eenzitter sesquiplane jachtvliegtuig, wat wees naar zijn
anderhalve vleugels. Het toestel was ontwikkeld met een grote vleugel boven de romp en met
een veel kortere vleugel beneden, gemonteerd onder de cockpit en geplaatst iets meer naar
achter de hoofdvleugels. Met de achtervlakken had het vliegtuig bijgevolg zes vleugels. De
machine was een hybride tussen een echte dubbeldekker, waarvan de twee vleugels even lang
bleven, en een eendekker. Ten gevolge zijn anderhalve draagvleugels echter, was de
vleugellading van de CR.42, het gewicht per vleugeloppervlakte, zeer laag, lager dan bij
eendekkers, zodat het vliegtuig buitengewoon wendbaar bleef in de lucht en toch hoge
snelheden kon halen. De Valk kon in de lucht rollen zoals geen ander toestel, het kon beter en
sneller draaien in bochten dan de Spitfire of de Messerschmitts, en het vloog bijna even vlug
als die laatste jachtvliegtuigen! Een Hawker Hurricane die bestuurd werd door een
evenwaardige piloot kon het in duels nooit winnen van een Valk. Zelfs een Messerschmitt
Bf109 kon niet sneller duiken dan een Valk, en de CR.42 kon ook sneller klimmen, tot
duizend meter in één minuut vijfentwintig seconden. De CR.42 vloog ook snel, want de
topsnelheid lag bij de vierhonderd achtendertig kilometer per uur op een hoogte van
drieduizendvijfhonderd meter en driehonderdveertig kilometer per uur op lage hoogte. Dat
was omdat de Fiat de Valken uitrustte met een supergecomprimeerde Fiat A.741C.38
luchtgekoelde radiaalmotor, die een bijzonder zacht gevoel van vliegen verleende in volle
vlucht. Die motor dreef een driebladige constante pitch propeller aan van twee komma negen
meter diameter. De radiaalmotor was een vernuftig mirakel van technologie. Hij zat
verborgen in een cowling behuizing, die de hete lucht rond het voorste deel van de romp
zond, wat tot de stuwkracht bijdroeg.
De romp en de vleugels van de Valk waren gebouwd uit een structuur van duraluminium en
staal in een slank profiel.
Het meest belangrijke kenmerk van de CR.42 was zijn extreme wendbaarheid, die zeer handig
bleek in luchtduels. Het vliegtuig toonde echter snel ook nadelen, die slechts ontdekt werden
in volle omvang in de laatste paar weken vóór en na 10 mei. De motor liet allereerst olie
uitdruipen. Dat was niet zo erg op korte, weinig eisende opdrachten van rechte vluchten zoals
vooral vóór de oorlog gemaakt werden, tijdens patrouillevluchten. Gedurende lange, intense
jachtgevechten echter, kon de motor van achthonderdveertig paardenkracht gedrenkt geraken
in de olie, en dat betekende brandgevaar voor het vliegtuig. De piloten wisten wel dat olie
veel zwaarder woog en meer viskeus bleef dan benzine, en daarom minder vluchtig was en
toch niet zo snel vuur vatte, maar ze durfden toch niet teveel aan die mogelijkheid denken
wanneer ze opstegen.
Het ander nadeel was de bewapening. De Falco was uitgerust met slechts twee
machinegeweren van twaalf komma zeven millimeter, en dat bleek ook iets van een hybride
wapen te zijn. Georges noemde hen flopgeweren gebruikt op Vlaamse kermissen, maar met
die uitspraak oordeelde hij te streng. De machinegeweren waren oorspronkelijk ontwikkeld
door Breda-Safat, door een dochtermaatschappij van Fiat die Safat heette voor Società
Anonima – Fabbricazione Armi Torino, die verkocht werd aan de Breda maatschappij, de
Società Italiano Ernesto Breda van Brescia. De apparaten schoten standvastig, maar
langzamer dan de Browning machinegeweren die op de meeste andere vliegtuigen
gemonteerd waren, en ze schoten kogels af die op impact ontploften zoals de granaten van
twintig millimeter uit de kanonnen van de Spitfires en de Messerschmitts, maar hun
explosieve kracht was laag.
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012