De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 16 / 217
Amandine trok nu aan haar lokken en ze duwde de gouden pinnen die het haar samenhielden
wat dieper in om de vele krullen van haar hoge wrong in plaats te houden, terwijl ze de
duivelse snelheid vervloekte waarmee haar Léon-Alexandre van Brussel tot hier was gereden.
Ik schrijf ‘haar Léon’, ja, want Amandine had het aura van een ondeugende vrouw, hoewel ze
met groeiend ongeduld op beter wachtte. Ze was in alles de lustige weduwe, de geheime, zich
inspannende minnares van Oom Léon. We wisten natuurlijk allen af van het schandaal, het
was dus al lang geen geheim meer voor niemand, want Léon-Alexandre en Amandine waren
al sinds steeds een koppel. Niemand gaf er trouwens wat om dat ze niet getrouwd waren,
behalve dan mijn vader die lessen in rechtschapenheid en puritanisme had kunnen geven aan
Cincinnatus en aan Sint Paulus, en behalve natuurlijk ook Amandine zelf, die wanhopig
probeerde Léon naar het altaar te sleuren, maar die daar tot nog toe niet was in geslaagd. Léon
bleef de lustige Danilo van Brussel.
Virginie zei ooit tegen mij dat Amandine een femme fatale was. Virginie had heel wat meer
romans gelezen dan ik, ook de ondeugende romans geschreven door die decadente Franse
schrijvers van wie Grootvader Charles er een hele reeks in zijn bibliotheekkasten had staan. Ik
vroeg dan aan Arlette de Trahty, de dochter van Oom Léon, de meest intelligente en
begrijpende vrouw tot wie ik kon spreken, wat een femme fatale was, waarop Arlette in
schaterlachten uitbarstte en antwoordde dat ik nog veel te jong was om opgezadeld te worden
met kennis van femmes fatales. Dat liet me dus in een tweespalt tot heel veel later, wanneer
ook ik mijn korte vreugde en leed kreeg van dergelijke geneugten van het eeuwige menselijk
universum.
De aantrekkingskracht van het kwade, van het avontuur en van de zonde, prikkelde onze
nieuwsgierigheid steeds, dus liepen we nu naar Amandine eerst om haar te helpen haar vele
valiezen te dragen, wat ze met veel natuurlijke gratie aanvaardde alsof we de arme kinderen
van de boeren van het dorp waren, steeds uit op het verdienen van een snelle frank. We
moesten harder en meer werken voor een frank, want we werden slechts beloond met een
smakkende, vochtige kus van haar zeer rode lippen.
Samen met Amandine kwam de zoon van Léon-Alexandre, Georges, die zijn vader de
geneugten van Amandine niet misgunde, en die ook wel van haar leek te houden. De zuster
van Georges, Arlette, was eveneens uit de auto gestapt, aan de andere zijde echter, en zij keek
nu nog even naar ons mooi woud. Georges bleef valies na valies uit de auto in een rij plaatsen,
samen per persoon uit zijn familie. Hij was groot en lenig, verschrikkelijk knap van gezicht en
leden, en blond van haar. Zijn opvallende, oceaan-blauwe ogen moesten elke vrouw doen
smachten. Georges was erg populair bij mijn zuster Virginie. Ze biechtte me later op dat
Georges voor haar altijd het absoluut goddelijke Apolloniaanse ideaal was gebleven van een
man. Ik had er weer geen idee van wat ze daarmee bedoelde, die Kerstmis tenminste, maar
Georges de Trahty bleef inderdaad de slanke, fijn gespierde, elegante atleet die ze zocht in
haar echtgenoten doorheen haar leven, en van wie ze nooit een voldoend goede repliek vond.
Georges was een schoonheid van een man zei Virginie me, mild, fijngevoelig, warm,
onweerstaanbaar voor alle vrouwen, met zijn steeds lichtjes sarcastisch trekje om de mond,
het soort van man voor wie alle vrouwen van Brussel op de knieën moesten vallen en smelten
tot Engelse pudding. De charme kwam natuurlijk bij hem. Hij zou de ideale diplomaat
geweest zijn. Hij stak nu een sigaret aan, terwijl we hem verwelkomden, nadat hij zich
voordien daarvan had weerhouden, en we zagen hem opgelucht toegeven aan zijn enige
zwakheid.
Arlette de Trahty was twee jaar jonger dan haar broeder Georges, en een heel ander soort
mens. Arlette wandelde al rond. Ze liet Georges al het werk doen. Waarschijnlijk vond ze dat
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012